Traag begin, enerverend eind

Lee Child schreef zijn eerste boek met als hoofdpersoon Jack Reacher toen hij veertig jaar was. Het verscheen in 1997. Een-en-twintig jaar later is Verleden tijd, het 23ste deel in deze serie, verschenen. De auteur begint zijn eerstvolgende boek elk jaar op 1 september, de dag dat hij een notitieblok kocht om zijn eerste Jack Reacher te gaan schrijven. Jack Reacher is een supersterke, ex-majoor bij de militaire politie. Hij is 1 meter 96 lang en heeft blauwe ogen, donkerblond haar en een gespierd lichaam. Na bij de militaire politie te zijn vertrokken koos hij voor een leven als een zwerver. Zijn enige bezittingen bestaan uit een tandenborstel, een paspoort en een creditkaart. Bijna elke dag koopt hij een nieuwe outfit en gooit hij de oude weg. Sommige boeken zijn geschreven in de eerste persoon, andere in de derde persoon. Voor Lee Child is de eerste persoon natuurlijker, het leidt tot een meer intiem verhaal. Wanneer hij in de derde persoon schrijft, zorgt dit voor meer suspense. Vaak gaan zijn verhalen over wraak. Dit hoeft niet persoonlijke wraak van Jack Reacher te zijn, maar het kan ook wraak namens anderen of de samenleving inhouden. Net als in vorige delen kan Reacher het ook in dit verhaal niet laten om de zwakkeren in bescherming te nemen.  

In Verleden tijd is Jack Reacher op weg naar San Diego. Hij ziet een verkeersbord met de tekst Laconia. Hij herkent de naam omdat dit de geboorteplaats van zijn vader is. Hij besluit naar Laconia te gaan om te kijken of hij informatie over zijn vader kan vinden. Tegelijkertijd krijgt in de buurt een Canadees stel, Patty Sundstrom en Shorty Fleck, een probleem met hun auto waarin zich een koffer met een mysterieuze, waardevolle inhoud bevindt. Ze slagen erin om een afgelegen motel te bereiken voordat de auto helemaal de geest geeft. Het gestrande stel wantrouwt de eigenaar van het motel. Zij denken dat hij hen niet wil helpen om iemand te vinden die hun auto kan repareren. Ondertussen probeert Reacher uit te zoeken of zijn vader Stan daadwerkelijk in Laconia heeft gewoond. In officiële documenten van deze plaats blijkt de naam Reacher echter niet voor te komen.  

Lee Child kan goed schrijven en ook al gebeurt er weinig, toch weet zijn schrijfstijl te boeien. Sommige passages zijn zelfs poëtisch te noemen:  

'Elke stap die ze zetten, kwam een paar centimeter lager of hoger uit dan de vorige, zodat iedere stap een potentiële struikeling in zich verborg. Toen ze nog niet zo lang onderweg waren, passeerden ze een open strook in het bos, zonder bomen, waar alleen gras groeide. Een meter of twintig breed. Hij maakte in beide richtingen een flauwe bocht, alsof het een complete cirkel was in het bos, alsof hij de kern van het bos afbakende. Een bos in het bos. Een enorme graancirkel, gemaaid in een bos met twintig meter hoge esdoorns in plaats van korenhalmen.'   

In dit boek is zeker geen sprake van een zenuwslopende spanning of van een verbluffend mysterie. Vanuit meerdere gezichtspunten en geschreven in de derde persoon beschrijft de auteur drie groepen personages: in de eerste plaats natuurlijk Jack Reacher, in de tweede plaats Patty en Shorty en in de derde plaats de moteleigenaar en zijn vrienden.  

Vele pagina's kabbelt het verhaal verder zonder dat er spannende dingen gebeuren. Lange tijd blijven de ogenschijnlijk niet-gerelateerde verhaallijnen op zich staan. Pas na twee derde van het boek komen ze dan toch bij elkaar en krijgt de lezer zowaar actie voorgeschoteld. Trouwe fans van Lee Child weten dat Jack Reacher nog altijd denkt als een militair en een beetje geweld niet schuwt. En ook dit keer weet hij van wanten. Het wordt niet alleen actie, maar ook horror. Voor de echte thrillerlezer duurt het te lang voordat het zover is; de geduldige romanlezer zal kunnen genieten van de schrijfstijl van Lee Child.