The Cardigans op de Faeröer

Matthias, een onopvallende jongen met een voorkeur voor de dinsdag (motief), is geboren op het tijdstip dat Buzz Aldrin als tweede man ‘ever’ achter Neil Armstrong het maanoppervalte op stapte. Buzz is zijn held, de altijd tweede. Hij is enig kind, een beetje kwetsbaar, een goedzak. Als Matthias’ vriendin het uitmaakt en hij ontslagen wordt, komt hij terecht op de Faeröer, waar hij een ‘mental breakdown’ heeft. Hij klimt langzaam weer overeind in de kleine gemeenschap van mensen olv psychiater Havstein, allen ex-psychiatrische patiënten.
De vier delen van het boek zijn genoemd naar de vier albums van de Zweedse band The Cardigans - die ik tijdens het lezen geluisterd heb -. Die muziek is de hartstocht van de liefde van zijn leven, Ennen (NN = no name), oftewel, Sofia.

Het eerste stuk werd ik aangenaam getroffen door de wat vrij meanderende schrijfstijl en de sympathieke hoofdfiguur, beslist geen macho. Maar meer naar het midden toe ging die stijl, die wijdlopige stijl, me een beetje tegenstaan. Het tempo van de gebeurtenissen vertraagde ook erg. Meer naar het einde toe versnelde het verhaal weer - gelukkig. De combi van wijdlopige stijl en vertraging in het gebeuren is geen goede, wat mij betreft. Bepaalde zaken had ik voorzien, zoals over het leven van Havstein.
Het positieve van het boek vind ik het ongelooflijke sympathieke in al deze mensen, die op de een of andere wijze enorm gekwetst en gebutst zijn. En het lege landschap van de Faeröer.

3/5