Kunstig opgebouwd verhaal met gehaaste finale

Flarden, meer herinnert Margaret zich niet van haar jeugd. Dat is al zo lang als ze weet zo, en het heeft haar nooit echt gestoord. Waarom zou het ook? Ze heeft een plezierig leven met een veeleisende baan op een middelbare school, een lieve man en twee leuke kinderen. Waar ze zich momenteel vooral zorgen over maakt, is hoe ze kan voorkomen dat een van haar leerlingen wordt geschorst.

Het is een week voor de kerstvakantie. Na een verhit gesprek met haar rector over de leerling in kwestie, rijdt Margaret door een opkomende sneeuwstorm naar huis. Ze piekert nog wat over het gesprek, als ze plots wordt aangereden. Een harde klap, krijsend metaal, de stank van benzine, vuur... Als Margaret probeert uit de auto te komen, merkt ze dat ze klem zit. Met geen mogelijkheid weet ze te ontsnappen, totdat er vanuit het niets een man naast de auto staat. Hij zet alles op alles om haar uit de auto te krijgen, en het lukt. Totaal verdwaasd staat Margaret even later midden in de ravage van een kettingbotsing, en terwijl de hulpdiensten zich over haar ontfermen, loopt haar redder weg. Het enige wat ze van hem weet, is dat hij bedekt is met oude brandwonden.

Eenmaal thuis probeert Margaret het ongeluk van zich af te zetten. Ze gaat al snel weer aan het werk. Daar blijkt dat alles haar toch meer heeft aangegrepen dan ze dacht en ze heeft om onverklaarbare redenen enorme behoefte om op zoek te gaan naar de man die haar redde. Die blijkt in het ziekenhuis te liggen en niet aanspreekbaar te zijn. Een bezoek aan hem roept alleen maar meer vragen op bij Margaret. Ze krijgt het gevoel dat het antwoord misschien op de een of andere manier in haar jeugd ligt, al heeft ze geen idee waarom. 

Intussen heeft de lezer van Genade  al een aantal sprongen in de tijd gemaakt, naar het Schotland van 1985. Daar heeft hij kennisgemaakt met Big George McLaughlin, de jongste zoon van een familie van criminelen in Glasgow. George houdt zich zo veel mogelijk afzijdig van de familiezaken. Hij droomt ervan om zijn grote liefde Kathleen op te zoeken. Ze heeft een aantal jaar geleden, toen ze zwanger bleek van George, geweigerd met hem te trouwen en is naar het noorden van Schotland verhuisd, met het kind. Het meisje moet intussen een jaar of zeven zijn, en George wil niets liever dan deel uitmaken van haar leven.

Al snel wordt duidelijk dat het verhaal van George, het verhaal is dat verstopt zit in de gaten van Margarets geheugen. De gebeurtenissen van 1985 hebben Margaret gevormd tot wie ze nu is, ook al kan ze zich er weinig van herinneren. George's tragische zoektocht naar liefde en een gezin en Margarets pogingen om zich te herinneren wie ze is, draaien uiteindelijk om zaken als erkenning en vergeving.

Lisa Ballantyne weet het verhaal heel kunstig op te bouwen, met veel geduld en veel oog voor detail. Je leert de personages behoorlijk goed kennen, en hoewel het tempo van het verhaal laag is, grijpt het je toch bij de kladden. Juist omdat de grote lijn eigenlijk al snel duidelijk is, is het vooral spannend hoe alles in het heden bij elkaar zal komen.

Helaas laat Ballantyne juist daar een steek vallen. Zo rustig en doordacht als het verhaal wordt opgebouwd, zo gehaast en rommelig zijn de laatste 100 pagina's. Ineens is de ontknoping nabij, en die voelt minder logisch, minder onderbouwd, dan de rest van het verhaal. Dat is jammer, want tot dan toe was de vraag hoe alle betrokkenen uit deze onbedoelde puinhoop zouden komen, de drijvende kracht in het boek. Wanneer dan in het laatste hoofdstuk ook de vraag hoe het nu verder moet, abrupt wordt afgekapt, blijft de lezer wat onbevredigd achter. Tot pagina 370 is dit een viersterren-boek, maar vanwege het einde worden het er uiteindelijk toch drie.