Hazer, boeiend tot de laatste letter

Hazer vertelt het verhaal van Rogier die in 1978 in Haarlem gaat studeren. Zijn ouders trekken naar Ierland en dat maakt dat Rogier er in Haarlem alleen voor staat. Nederland eind jaren '70 is geen paradijs voor een student, want betaalbare kamers zijn zo goed als niet te vinden. Daarom besluit Rogier om in een kraakpand te gaan wonen. In de jaren die volgen maakt Rogier mee hoe het pand van een krot naar een gestructureerde woongemeenschap ontwikkelt en maakt zelf deel uit van deze verandering. Maar de tijd waarin Rogier leeft, biedt heel wat uitdagingen. De economie loopt niet, naast woonruimte is er ook een gebrek aan jobs en op de achtergrond woedt de Koude Oorlog. Rogier worstelt niet alleen met zijn eigen rol die hij moet spelen in deze samenleving, maar ook met de stempel die de oorlog op zijn familie heeft gedrukt en waarvan hij nog steeds de echte toedracht niet kent. Maar zelfs na veertig jaar kan de waarheid niet in het duister gehuld blijven.

Hazer was voor mij geen puur verhalende roman. Het voelt eerder als een schilderij met woorden dat de sfeer eind jaren zeventig in Nederland in beeld brengt aan de hand van het verhaal van het hoofdpersonage. Jeroen heeft een beschrijvende vertelstijl die helemaal niet droog of vervelend overkomt, maar net het Nederland uit die tijd tot leven wekt. Zo kon ik de rellen rond de kroning meemaken, de wanhoop voelen van een verloren generatie, de sfeer onder de krakers leren kennen en ervaren hoezeer de oorlog nog zijn stempel drukte op de gezinnen in die tijd.

Met de juiste woorden en prachtig gevormde zinnen schildert Jeroen een portret van Rogier, de samenleving en de sfeer uit die tijd. Wie deze tijd heeft meegemaakt, zal terugreizen, maar ook voor mij - als kind van de jaren negentig en dus geboren na de woelige jaren zeventig en tachtig - is het een levendige reis in de tijd.

Het verhaal van Rogier, de krakersbeweging, de samenleving en de familiegeschiedenis boeide mij van begin tot einde. Verwacht geen grote actiescènes - op een paar rellen na - want het verhaal kabbelt op zijn eigen rustige tempo verder. Dat biedt echter de ruimte om de personages te leren kennen en begrijpen. Dit geeft het verhaal de diepgang die het echt verdient.

Jeroen Thijssen heeft een prachtige roman gecreëerd met de nodige diepgang die boeit van begin tot einde!