Goede grond alleen zorgt niet voor groei

Nadat het eerste deel van 'De stadstuin' lezers met een hoop losse eindjes achterliet, werd er reikhalzend uitgekeken naar Britt. Na het lezen van Maud begrepen we steeds meer van de twee oudste zussen, maar nog weinig van de jongste telg. De nieuwsgierigheid was gewekt. Zouden we eindelijk meer over Britt te weten komen?

Met het verschijnen van het tweede deel over de stadstuin in Amsterdam heeft de hele serie een make-over ondergaan. Jammer voor hen die het eerste deel al hadden én houden van matchende boeken in een serie, want ze vormen geen passend koppel meer. De meisjesachtige omslag past slecht bij de verhalen van de volwassen zussen en hun serieuze levensvragen. Gelukkig heeft de schrijfstijl van Anne West geen metamorfose ondergaan en zonder al te ingewikkeld taalgebruik beschrijft ze op een fijne manier de stadstuin, de karakters van de drie zussen en hun uiteenlopende levens.

Maar ondanks Wests fijne schrijfstijl heeft het boek een lange aanloop nodig om op gang te komen. De vaart in het verhaal ontbreekt en het geheel doet zelfs chaotisch aan. Zonder introductie gaat het verhaal verder daar waar de lezer in Maud was gebleven. Halverwege het boek rakelt West nog een aantal elementen uit het eerste deel op. Het was de leesbaarheid ten goede gekomen wanneer dit aan het begin van Britt was ingevoegd. Een korte inleiding of terugblik had de lezer helemaal op zijn wenken bediend.

Het trage karakter van het plot is vooral te danken aan het gekibbel tussen de zussen Maud en Britt, die in voor hen vertrouwde patronen blijven rond dralen. De discussie over welke aanpak voor de stadstuin het beste is duurt voort, zonder dat er schot in de zaak komt. Britt vervalt in haar neiging om te vluchten, Maud in die van koppige en betweterige oudste zus en daarmee komen de twee nauwelijks nader tot elkaar. De herhaling van deze discussie is vermoeiend, ondanks dat de lezer beide standpunten zal begrijpen. Dat is overigens wel waar de kracht van West om de hoek komt kijken. Het is noemenswaardig hoe Anne West bij lezers sympathie weet op te wekken voor alle zussen. Ook al zijn ze je type niet, je leeft me ze mee en je kunt elk van de zussen steeds beter begrijpen.

Wat Britt ook bijzonder maakt, is dat de stadstuin niet alleen dient als podium voor de levensvragen van de zussen, maar Anne West de tuin heeft gebruikt om diverse maatschappelijke thema’s bespreekbaar te kunnen maken. De stadstuin is als een oase voor de buurt en is daarmee een ideale uitvalsbasis voor bewoners. Zo gemêleerd als de buurt is, zo divers zijn ook de problemen die zij met zich meebrengen. Het is mooi om te zien dat West aandacht schenkt aan problematiek die het huidige tijdsbeeld typeert zoals alleenstaand ouderschap, traumaverwerking en ouderenmishandeling.

Hoewel West oog heeft voor maatschappelijke thema’s lijkt Britt wat te kort te zijn gedaan. Ondanks dat de titel doet vermoeden dat het grotendeels om Britt draait, zijn het Yara en haar dochter Nova die de meeste groei laten zien. Maud begeeft zich op onbekend terrein en ook de moeder van de zussen ondergaat een (kleine) verandering. Maar hoe zit het dan met Britt? We komen meer te weten over haar tijd in de commune en lezen vaker vanuit haar perspectief dan in Maud, maar grote veranderingen lijken nog niet voor haar te zijn weg gelegd. Zal haar levenspad zich dan eindelijk duidelijker vormen in het vervolg?

Britt, het niet los te lezen tweede deel, is een heerlijk vervolg op Maud. De fijne schrijfstijl en de aandacht voor maatschappelijke thema’s maken Britt prettig leesbaar en bijzonder, maar helaas blijft een glansrol voor Britt uit.