Een eerlijke roman over een omstreden verliefdheid

Evelien heeft alles. Haar man Taeke heeft een goede baan, ze heeft twee prachtige dochters, een mooi huis, een afgeronde universitaire studie en ze werkt aan haar tweede boek. Toch zit ze niet lekker in haar vel. Ze schreeuwt tegen de kinderen en vindt zichzelf niet meer de leuke vrouw die ze ooit was. Wanneer ze Kees ‘Praatjesmaker’ Donkersloot op een feestje ontmoet en hij een poging doet haar tot een fijne nacht samen te verleiden, raakt ze aan het twijfelen. Ze weigert, maar ziet wel dat er iets moet gebeuren in haar leven. Kees, welbespraakt en direct, denkend over de zin van het leven, maakt haar wakker. Ze moet haar hart volgen. Maar ligt dat bij haar gezin, of bij haar verliefdheid?

Mathilde Hoekstra (1977) werkte net als Evelien voor diverse bladen en woont in Bloemendaal met haar man en kinderen. De ideale man is haar tweede boek en baseerde ze deels op haar eigen leven.

Hoekstra weet de lezer direct mee te nemen in het verhaal. Maar na die eerste hoofdstukken bekruipt de lezer een wrevelig gevoel. Evelien is onzeker. Ze faalt als moeder en als vrouw. Taeke schittert door afwezigheid en intiem zijn ze in tijden niet geweest. Ze woont in een nietszeggend dorp en ook in haar werk is ze weinig succesvol. Maar ziet Evelien dan niet hoe rijk ze is met haar twee dochters, een man, een huis in Bloemendaal en de mogelijkheid om dagelijks aan haar boek te kunnen werken? Is ze niet blij met wat ze heeft? Ze drinkt, gebruikt zo nu en dan drugs en als klap op de vuurpijl wordt ze verliefd op een andere man. Een cocktail van elementen die weinig sympathie voor Evelien opwekt. Toch is het Hoekstra goed gelukt om de lezer Eveliens motieven te laten begrijpen. Menig moeder zal herkenning vinden in het verhaal van Evelien. Willen we niet allemaal gehoord, gezien en geliefd worden? Ook, of juist, als moeder? 

“Mijn lichaam was afgelopen tien jaar alles geweest – een oven, een melkmachine, een klimrek – behalve een object van begeerte.”

Hoekstra’s schrijfstijl is prettig. Talig als ze is, met haar studies Nederlandse Letterkunde en Italiaans, is dat niet verwonderlijk. Haar zinnen kloppen, dialogen zijn treffend en het geheel wordt met enige humor gebracht. Toch weet Hoekstra met haar woorden de lezer wel te bereiken, maar niet diep te raken. Het geheel voelt soms te gekunsteld en het begrip van de lezer voor Evelien haar situatie is niet eindeloos. Daar waar Hoekstra in het begin nog sympathie opwekt, neemt dat gaandeweg het verhaal steeds verder af. Hierdoor blijven de ogen droog en de tissues in de verpakking. Ook maakt Taeke een ontwikkeling door, maar hoe zit dat met Evelien? Weet ze nu eindelijk wat ze wil, of laat ze zich wederom door een ander leiden?

“De enige echte gelijkwaardige relatie, was de relatie waarin ieder de verantwoordelijkheid voor zichzelf nam.”

Toch probeert Evelien op haar manier iets aan de situatie te doen en gaat ze in therapie. Ze gaat “diep”. Het boek is doorspekt met dubbelzinnige wijsheden en inzichten. Toch verkondigt Hoekstra geen halve waarheden (spreekt hier haar eigen ervaring?) en zet ze mogelijk zelfs aan tot denken. De lezer met relatie zal wellicht die van hemzelf onder de loep nemen.

“‘Dit hoofdstuk gaat over een stel met een rationele levenshouding. Ze hebben een leven vol verplichtingen, weinig intimiteit, en ze verwijten elkaar van alles.’”

Maar de echte wijsheid, die komt uiteindelijk van haar dochter.

Hoekstra werkt momenteel aan een vervolg op De ideale man. Maar ondanks dat haar schrijfstijl zeker vraagt om meer, was De ideale man voldoende geweest. Dit boek is een podium voor een onderwerp dat enigszins omstreden is: als vrouw en moeder vreemdgaan, je hart voor dat van je dierbare stellen en losbreken uit een ingedutte relatie. Het was fijn, maar het is goed zo.