Aangrijpend onderwerp houdt de lezer lezend

Na een heftige periode kopen Zoë en Win een oud huis dat volledig verbouwd moet worden. Maar niet alleen het huis kan een grondige opknapbeurt gebruiken, ook aan hun huwelijk zullen ze hard moeten werken. Het verlies dat ze hebben geleden, het te dure huis dat ze hebben gekocht en de omvangrijke renovatie zetten hun relatie onder druk. Als ze tijdens de verbouwing een oude koffer vinden met daarin babykleertjes en een agenda vol dagboekverhalen, zorgt dit voor een nog grotere kloof tussen Zoë en Win. Zoë sluit zich verder af en laat zich meevoeren naar de gebeurtenissen in 1936.  

Sarra Manning (1950) is naast schrijfster ook freelance journalist en ze schreef onder andere voor Elle-Girl, Grazia en Seventeen. Het schrijven van boeken voor tieners en jongeren volgde. Eind 2016 verscheen haar eerste roman voor volwassenen: De laatste dans.  

Het verlaten huis is de tweede historische roman van Sarra Mannings hand en bevat, net als De laatste dans, twee verhaallijnen. Afwisselend lezen we over het leven van Zoë in 2016 en dat van Libby in 1936. De overgangen zijn duidelijk en verlopen natuurlijk, waardoor beide verhaallijnen goed te volgen zijn. Doordat de hoofdstukken niet al te lang zijn en elkaar vlot afwisselen, blijft de lezer zich verbonden voelen met beide vrouwen. Dit wordt extra versterkt doordat zowel Libby als Zoë een groot verdriet met zich meedraagt, waarbij ze weinig steun krijgen van hun partner. Als lezer wil je niet alleen weten wat er is gebeurd, maar ook hoe hun levenspaden verder zullen verlopen.  

Gedetailleerd beschrijft Manning beide levens, maar laat daarmee ook zien hoe groot de verschillen zijn. In tachtig jaar tijd is er veel veranderd. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog ging het er heel anders aan toe. De medische kennis was beperkter, het was onmogelijk om te scheiden zonder aan te tonen dat er sprake was van overspel en er heerste een zekere etiquette in het stijve London. Maar de 21e eeuw kent haar eigen tekortkomingen en ook die weet Manning duidelijk bij de lezer over te brengen. De boodschap is duidelijk: iedereen is druk, er moet hard gewerkt worden om er een zekere levensstandaard op na te kunnen houden en er is weinig oog voor elkaar. Ondanks de verschillen die de tijd met zich meebrengt, zijn er ook overeenkomsten te vinden die de twee vrouwen jaren later nog met elkaar verbindt. De klappen die een relatie te verstouwen krijgt door het verlies van een kind is, ongeacht het tijdperk, groot. Het verhaal van deze twee vrouwen zal ouders zeker aangrijpen, helemaal wanneer zij hetzelfde hebben meegemaakt.  

'Je hebt geen echte herinneringen aan die persoon, alleen de herinnering aan de hoop en de dromen die je voor hem hebt gehad.' 

Manning bespreekt een onderwerp dat van alle tijden is. De vrouw van nu zal herkenning vinden in het verhaal van Zoë, maar ook meevoelen met Libby. En dat is wat Het verlaten huis uniek maak. Manning laat voelen hoe dit hartverscheurende verlies in de vorige eeuw werd ervaren, maar laat daarnaast óók nog zien hoe dit voor mannen moet zijn (geweest).  

Toch is er ook een gemis in Het verlaten huis. Ondanks het aangrijpende en ontroerende onderwerp, zijn beide verhaallijnen niet heel uniek. Ze missen net dat beetje extra dat met een knallend einde makkelijk goed gemaakt had kunnen worden. Sarra Manning heeft tot het einde getracht de spanning hoog te houden en met haar fijne schrijfstijl en twee mooie personages weet ze de lezer goed te boeien, maar de twee draadjes komen teleurstellend samen. Een bijzondere afloop had het boek zeker verdiend, maar helaas blijft een verrassend einde uit.