Een misser

De Zweedse Rebecka Edgren Aldén, over wie niet meer bekend is dan dat ze journalist en redacteur is, heeft onlangs haar tweede thriller uitgebracht in Nederland. De laatste zomer volgt precies twee jaar na De achtste doodzonde. Een boek waarover de lezers op Hebban gematigd enthousiast waren.

De moeder van Gloria stichtte samen met een paar gelijkgestemden een commune op Ekudden, een eiland voor de Zweedse scherenkust. Gloria brengt daar in haar jeugd drie zomers door, waarna haar moeder plotsklaps wil vertrekken om nooit meer terug te komen. Twintig jaar later heeft Gloria een relatie met Adam, die ze zijdelings kent van haar jeugd op het eiland, maar die destijds geen oog had voor het alternatieve meisje uit de commune. Nu ze weer met hem op het eiland is, herbeleeft ze haar jeugd daar. Herinneringen aan het ongeluk waarbij Jimmy omkwam, het vreemde gedrag van haar moeder voorafgaand aan hun vertrek, het gemis van een vaderfiguur. Op het moment dat Gloria een lijk vindt op de plek waar vroeger de commune huisde, blijkt dat de zomer van twintig jaar geleden nog niet afgesloten is.

Edgren Aldén schrijft een begin dat niet aanspreekt. Je valt gelijk in wazige beschrijvingen van een ruzieachtige sfeer in de familie van Adam, waarvan je geen idee hebt waaróm die beschreven wordt. Wat niet meehelpt bij het vertellen van een soepellezend verhaal is de setting van een kleine gemeenschap, waarin iedere bewoner zijn eigenaardigheden en geschiedenis heeft en waarbij er allerlei onderlinge verbanden en geschillen zijn. Dit is altijd lastig door de vele namen die voorbijkomen. De personages hebben ook allemaal iets onsympathieks. De manier waarop bijvoorbeeld hoofdpersoon Gloria denkt en handelt, is ergerlijk. Het wachten is op het moment dat de auteur doorpakt naar een meer trefzekere verhaallijn. Dat gebeurt helaas te laat en niet overtuigend.

Op het gebied van de schrijfstijl vallen ook steken. Edgren Aldén schrijft in simplistische, wat zoetsappige bewoordingen. Ze probeert af en toe wel meer cachet aan haar zinnen te geven, maar slaat de plank vervolgens mis.

'Het leek wel of de natuur wilde protesteren tegen al het sterven en alle angst, en de zon scheen dan ook intens aan de helderblauwe hemel.' 

Irritatie speelt op bij passages waarin Gloria zich dingen afvraagt en de auteur direct daarop antwoordt met ‘(…), maar nee’. Ze doet hiermee direct afbreuk aan mogelijke spanning.

Het ontbreekt De laatste zomer aan een strak opgebouwd plot, waarbij je voelt dat de auteur de controle heeft over het verhaal. De aanleiding voor alle gebeurtenissen is alleszins magertjes te noemen en de noodzaak komt niet aan bij de lezer. De spanning wordt gedurende het hele boek opgebouwd rond één persoon, waarvan je al van verre ziet aankomen dat diegene het natuurlijk níet is. Tegen het einde laat Edgren Aldén haar hoofdpersoon wat kort-door-de-bochtaannames doen en hop, de zaak komt in een ongeloofwaardige stroomversnelling. Toch een pluspuntje; er zit wel vaart in het verhaal. Dat zorgt ervoor dat je er alsnog rap doorheen bent.