De meisjes van Manhattan van toen en nu

De meisje van Manhattan speelt zich af in het Manhattan van de jaren '50 en 2016. Heden en verleden raken met elkaar verweven als Rose in het gebouw waar ze woont, een schuchtere oudere vrouw met voile en deftige handschoentjes treft. Via de portier hoort ze over een dodelijk ongeluk dat ooit eens heeft plaats gevonden in het gebouw waar deze vrouw bij betrokken schijnt te zijn geweest. Als journaliste is de nieuwsgierigheid van Rose gewekt en besluit ze een artikel te schrijven. Als haar vriend haar vervolgens op straat zet, doet ze er van alles aan om in het gebouw te kunnen blijven wonen. Ze moet weten wat er in 1952 is gebeurd.

Fiona Davis heeft op een goede manier het Manhattan van 1950 neergezet. Ik waande me echt in de tijd van toen en zou dankzij de duidelijke omschrijvingen best graag een kijkje willen nemen in de geschiedenis. De jazzclubs, de geuren, de kleding; Davis weet het precies, maar zonder langdradig te worden, uiteen te zetten. Echt om van te genieten! Het Manhattan van 2016 kwam echter iets minder strek op mij over. Er wordt weinig aandacht besteed aan de drukte, het leven van vandaag de dag. Dat contrast had van mij sterker aangezet mogen worden. Ook werd mij niet zo heel erg duidelijk waarom het uitdiepen van een voorval in 1952 zo interessant was, waar de nieuwswaarde precies zat. Ik had op een sterker persoonlijk motief gerekend.

Los daarvan heeft Fiona Davis een prima manier van vertellen en schrijven te pakken; vlot, niet langdradig, geen ingewikkelde verhaallijnen. Het leest heel erg makkelijk en het boek is binnen no-time uit. Het is een heerlijk verhaal, voor je er erg in hebt is het uit.. Toch; het hoofdverhaal uit het verleden is goed uitgewerkt, maar naar mijn smaak hadden de verhaallijnen met Rose, Griff, diens dochter en Jason verder uitgewerkt mogen worden. Een prima boek, ik heb genoten van de jaren vijftig en de jazzmuziek die het verhaal in mijn hoofd ondersteunde, maar het fantastische gevoel bleef uit. Daarom drie sterren.