'Een volmaakt stille avond'

In 2013 won Alice Munro de Nobelprijs voor de Literatuur, wat resulteerde in Nederlandse vertalingen van haar oudere werk. In 2014 verschenen verschillende nieuwe vertalingen bij De Geus, waaronder Levens van meisjes en vrouwen uit 1971 (vertaald door Pleuke Boyce).

Deze verhalenbundel lijkt de vorm van een roman aan te nemen, doordat het aldoor gaat over hetzelfde meisje, Del Jordan, dat in het boek leert over leven en dood, hoop en liefde. Het is een coming-of-age-roman, waarin de mooie en de donkere kanten van het vrouw-zijn worden beschreven aan de hand van Dels eigen ervaringen en die van de vrouwen om haar heen, zoals haar moeder, haar tantes en haar schoolvriendin Naomi.

De verhalen spelen zich af op het platteland, in en rond het stadje Jubilee van de jaren veertig van de vorige eeuw. Del probeert haar plaats te vinden binnen haar familie, tussen haar ongewone moeder, voor wie ze zich schaamt, en haar degelijke tantes, die hun tijd vullen met het stoppen van sokken en het uithalen van steeds dezelfde grappen. Haar moeder vertelt over haar ongelukkige jeugd en Del gaat op zoek naar het geloof. Ze maakt kennis met haar seksuele verlangens, die ze bespreekt met haar vriendin Naomi, en maakt belangrijke keuzes. Terwijl Naomi simpelweg doet wat er van haar verwacht wordt, bewandelt Del haar eigen pad naar volwassenheid, zonder toe te geven aan de verwachtingen die anderen van haar en van het leven hebben.

Het was een warme en volmaakt stille avond en het licht viel in banen over de boomstammen, goudkleurig als abrikozenvelletjes. (p. 60)

De schoonheid van Munro’s heldere, gedetailleerde zinnen komt tot zijn recht als je ze traag tot je neemt. De schrijfster beschrijft situatie en sfeer op zo’n manier dat het voelt alsof je deel uitmaakt van het verhaal. Je kunt het je zó goed voorstellen, dat het voelt alsof je daar ook staat, op een koeienpad tussen de boomstammen, in het licht van de maan.

Het boek prijkt op vele vakantieliteratuurlijstjes. Ik vind echter dat de zinnen niet uitnodigen tot het ‘even snel’ lezen van een verhaal, wat het minder geschikt maakt voor een zomerdag aan het strand. Door de losse verhalen is het boek natuurlijk wel geschikt om in delen te lezen; al groeit Del op in de loop van het boek, je kunt één verhaal lezen en het boek dan weer wegleggen. Bepaalde gegevens worden dan ook meermaals herhaald, zodat je als lezer kunt inspringen zonder dat je essentiële informatie mist. In zekere zin lijken de verhalen lichtvoetig, maar het boek heeft diepgang en vergt de nodige concentratie. De bundel geeft een geweldig beeld van een jong meisje op weg naar volwassenheid.