Ontroerend

Fredrik woont al 12 jaar op zijn eiland. Hij is een echte oude knorpot, die alleen maar met rust gelaten wil worden. 12 jaar sinds de "grote katastrofe". 12 jaar dat hij zich verstopt voor zijn verleden maar vooral voor zichzelf.
En op een dag ziet hij iemand op het ijs. Een vrouw, met een rollator. Het blijkt Harriet te zijn, zijn grote liefde, die hij zoveel jaar geleden zonder een woord van afscheid heeft laten zitten. Harriet is doodziek, en is gekomen om die ene belofte te collecteren: ze wil dat hij haar naar het meertje brengt waar hij als kind ooit met zijn vader geweest is. En hij had beloofd daar met haar nog eens naartoe te gaan.
Met Harriet komt zijn hele verleden langs, inclusief de grote katastrofe. Fredrik kan zich niet meer verstoppen, en wordt gedwongen de confrontatie met zichzelf aan te gaan. Dat gaat uiteraard niet zonder slag of stoot (ook letterlijk), maar onderweg komen er ook allerlei mensen voorbij die hem doen inzien dat het allemaal misschien nog wel zin heeft. En zo raakt zijn eiland bevolkt...
Henning Mankell verstaat als geen ander de kunst om de menselijke geest te doorgronden. Dit is een ontroerende roman over eenzaamheid, ouder worden, menselijk contact in al zijn facetten. Fredrik is geen held, verre van. Hij is een gewone oude knorpot, die uiteindelijk toch wat goedheid in zichzelf vindt, en wat liefde in zijn omgeving.