Een spinnenweb vol entertainment

Voor zijn derde boek grijpt Joël Dicker (1985) terug naar de succesformule van zijn debuutroman. Net zoals De waarheid over de zaak Harry Quebert is De verdwijning van Stephanie Mailer een knap uitgedachte detectiveroman die de lezer van begin tot einde entertaint.

In 2014 neemt de 45-jarige politiekapitein Jesse Rosenberg ontslag bij de politie van New York om zich op een geheim project te storten. Zijn bijnaam, Kapitein 100%, heeft hij te danken aan zijn ultieme talent voor het oplossen van elke zaak. Wanneer een onbekende journaliste hem Kapitein 99% noemt, is hij meteen geïntrigeerd. Stephanie Mailer, journaliste bij een onbeduidend lokaal krantje, is ervan overtuigd dat Jesse in zijn allereerste grote zaak een enorme fout heeft begaan.

De paar dagen voor zijn pensioen wil hij gebruiken om die viervoudige moord in Orphea te herbekijken. In 1994 was Orphea een rustig stadje, dat probeerde met de organisatie van een theaterfestival meer bezoekers aan te trekken. Dat festival werd echter overschaduwd door een viervoudige moord. Jessie en zijn toenmalige partner Derek werden met het onderzoek belast en twijfelden geen seconde aan de schuld van hun dader. Wanneer de zaak twintig jaar later alsnog heropend wordt, blijkt hoe gevaarlijk het is om oude koeien uit de gracht te halen. Alle betrokkenen worden heen en weer gesleurd tussen verleden en heden en verplicht om hun eigen daden onder ogen te zien. Met alle gevolgen van dien.

In deel één worden meteen verschillende verhaallijnen opgestart. Door de transparante opbouw van het boek – en de lijst met personages achter in het boek – blijft het geheel overzichtelijk. Bovendien krijgt elk personage behoorlijk veel aandacht en worden hun handelingen zorgvuldig beschreven. Dit zou tot saaie beschrijvingen kunnen leiden, maar Dicker schrijft op zo’n manier dat elk detail belangrijk lijkt voor de ontknoping, zodat de aandacht geen seconde verslapt. Die meeslepende manier van schrijven heeft als voordeel dat je snel de wereld om je heen vergeet en moeiteloos grote stukken kan lezen waardoor de kans dat je alsnog de draad zou verliezen echt minimaal is.

Geleidelijk aan wordt duidelijk dat er tijdens het onderzoek in 1994 iets gebeurd is dat een enorme impact heeft gehad op de levens van Jesse en  Derek. Omdat ze dit onderwerp zelf krampachtig uit de weg gaan, wordt het voor de lezer een extra verhaallijn die ontrafeld moet worden.

Wie op zoek is naar poëtisch of diepdoordacht taalgebruik is hier aan het verkeerde adres. Dicker schrijft vlotte zinnen en geloofwaardige dialogen, maar de roman moet het voornamelijk van de verrassende plotwendingen hebben. Het grappige is dat Dicker hier handig op inspeelt door zelf de draak te steken met het genre van de detectiveroman. Dit, in combinatie met het personage Ostrovski, de kritische en egocentrische recensent, haalt mogelijke commentaar op Dickers eigen schrijfstijl op een slinkse manier onderuit.

De meeste personages zijn goed uitgewerkt, maar een aantal van hen gaat verloren in hun eigen groteske melodrama. Hoewel deze personages de geloofwaardigheid van het plot aantasten, zorgen ze wel voor een hoog graad van entertainment. Voortdurend gebeuren er dingen die je de viervoudige moord in een nieuw daglicht laten zien. Omdat de spanning zo steeds opnieuw wordt opgebouwd, verwacht je een denderende, spectaculaire slotscène. Dat die uitblijft zorgt voor een anticlimax, maar doet niets af aan de uren leesplezier die eraan voorafgaan.

De verdwijning van Stephanie Mailer is opnieuw een geslaagd boek. Omwille van het enorme spinnenweb aan verhaallijnen en personages is het niet aan te raden om het boek in stukjes en brokjes te lezen. Neem het mee op vakantie of voorzie een aantal leesuren waarin je je volledig kan onderdompelen in de waanzinnige wereld van Joël Dicker.