Op het juiste spoor?

Christina Van Geel noemt zichzelf Stem & Pen. De naam geeft de veelzijdigheid aan van de Vlaamse. Na radiopresentatrice te zijn geweest bij Radio 1, is zij tegenwoordig freelance voice-over en heeft zij meerdere boeken geschreven.

Voor In het spoor van ikigai reisde Van Geel naar het Griekse eiland Ikaria. Dit eiland is niet zomaar een lukrake bestemming. Ze volgt de voetstappen van Joey Brown, een Vlaamse schrijf- en expressiecoach die op Ikaria de rust, de ruimte en de veiligheid heeft gevonden voor haar eigen levensmissie. Zij laat de auteur zich afvragen wat ze eigenlijk precies komt zoeken op het eiland. Ikaria wordt door onderzoeker Dan Buettner omschreven als “het eiland waar mensen vergeten te sterven”. Het zou tot de door hem uitgeroepen “Blue Zones” behoren, een aantal geografische zones waar mensen een hoge levensverwachting hebben en tijdens dit leven ook gelukkiger en gezonder zijn.

In het eerste deel van het boek schetst Van Geel wat ikigai precies inhoudt en hoe je je hiervan bewust wordt. Ikigai staat voor de zin van het leven. Aan de hand van vier vragen zou eenieder zijn eigen ikigai kunnen leren kennen. De openheid waarmee Christina van Geel haar zoektocht beschrijft is verwarmend. Ze schuwt niet haar eigen onzekerheid en onvolmaaktheden te benoemen. Haar zoektocht geeft ze in oprechte woorden weer. Het maakt Ikaria bijna tot een paradijs. Vooral als de ervaringen van de zes sporen die van belang zijn voor ikigai, worden genoemd. Haar ervaringen met eerste spoor, verbondenheid, laten direct zien waar het verschil zit tussen de beleving op het Griekse eiland en die in Nederland en België. Op Ikaria draagt men zorg voor elkaar, oprecht en zonder te vragen. De ervaring van de schrijfster is dat dat in haar eigen land en ook Nederland anders gebeurt.

"We stoppen onze centen in de zorg voor elkaar, maar niet ons hart. Onze zorg is een kille zorg geworden."

De foto’s in midden in het boek ondersteunen het beweerde over Ikaria. Ze geven een ontspannen, bijna meditatieve sfeer weer. Dit zijn de sporen van ikigai op het eiland.

Haar belevenissen en bevindingen legt zij voor aan een door haar samengestelde groep van zeven wijzen. Dit zijn mensen aan wie zij vanwege hun beroep en ervaring in het leven het resultaat van haar zoektocht graag toetst. Elk spoor begint met een persoonlijk verhaal Van Geel. Ze vertelt hoe zij het eiland ervaart en hoe dat verandering in haar leven zou kunnen brengen. Hoewel vaak voor de hand liggend zijn dit de verhalen die de kern vormen van dit boek. Om deze woorden gaat het. De toevoeging van de zogenaamde wijzen doet, ondanks dat dit ook persoonlijke verhalen zijn, soms belerend aan. Het pure verhaal dat zich afspeelt op het eiland is de zoektocht.

Ook het laatste hoofdstuk, een goed begin, wijkt af van de intentie. Het ervaren van de zoektocht is de basis voor de lezer. Het toevoegen van regels en therapeutische woorden haalt de puurheid weg. Maar dat zijn de enige minpunten aan een verhaal dat er zeker toe kan leiden om de blik eens naar binnen te keren en te onderzoeken wat nu precies de zin van het leven is. En dat zou zomaar een reis naar Ikaria kunnen inhouden.