Bloedvergieten 2.0

De Ziener – de Rode Goden herrijzen – is het debuutboek van auteur Anna Stephens. Het is het eerste deel van een trilogie, hoe kan het ook anders bij epische fantasy. Stephens heeft er dertien jaar over gedaan om het boek uitgegeven te krijgen en heeft het, naar eigen zeggen, wel een keer of tien moeten herschrijven. Dit zou dan toch een leesbaar verhaal moeten opleveren, zou je denken.

De Ziener is het verhaal over de strijd tussen de Mireces en de Rilporianen. De Mireces hebben duizend jaar geleden een grote oorlog verloren en zijn na het verliezen van de oorlog verbannen naar de bergen. Hun goden, de bloeddorstige Rode Goden, zijn tegelijkertijd verbannen achter een sluier die de wereld moet beschermen tegen hun bloedlust. Na duizend jaar leven in de bergen zijn de Mireces wel klaar met hun beperkte uitzicht daar en smeden ze plannen om weer terug te keren naar de “Warme Gronden” van Rilpor. Ze hebben hiervoor de hulp van hun goden, de Duistere Vrouwe en Gosfath, nodig. Deze eisen op hun beurt het nodige bloedvergieten voor hun hulp en het moge duidelijk zijn dat dit in het verhaal veelvuldig aan de orde is. Ook onder de Rilporianen zijn aanhangers van de Bloedgoden, waaronder de Rilporiaanse prins Rivil die samenspant met de Mireces om zo zelf aan de macht te komen. Tegen deze overmacht aan vijanden strijden een groep Wolven, een krijgerskaste uit het Rilporiaanse Rijk en enkele dappere Rilporianen die zich niet neer willen leggen bij de dreigende heerschappij van de Mireces en hun Rode Goden.

De Ziener is geschreven in een soortgelijke stijl als de Game of Thrones-serie van George Martin. Ieder hoofdstuk wordt geschreven vanuit een personage uit het verhaal. Het verschil met Game of Thrones is dat de hoofdstukken in De Ziener veelal erg kort zijn, meestal twee of drie pagina’s. Hiermee is ook direct het grootste manco aan het boek benoemd, want doordat de hoofdstukken erg kort zijn, en er veel personages zijn, duurt het relatief lang om een band op te bouwen met de verschillende personages. De korte hoofdstukken vertellen een deel van het verhaal en bieden minder ruimte om de personages uit te diepen. Het voordeel is dan wel dat het verhaal vlot loopt en de ontwikkelingen elkaar in hoog tempo opvolgen.

Los van dit milde stuk kritiek over de tijd die het kost om de personages goed te leren kennen, zijn er veel positieve punten te noemen. De meest in het oog springende is het vermogen van Stephens om hoofdstukken met een cliffhanger te eindigen. De eerste twee hoofdstukken klappen er direct vol in met niet mis te verstane gebeurtenissen waar je even van bij moet komen. Stephens weet dit het hele boek aardig vol te houden. Haar schrijfstijl is vlot en beeldend en met name de meer afschrikwekkende gebeurtenissen in het boek weet ze krachtig te beschrijven. De gebeurtenissen zijn logisch en goed te plaatsen in de context van Rilporin, hoewel het soms wel even duurt voordat de ernst van een bepaalde zaak duidelijk wordt. De godenwereld zet Stephens sterk neer en is een mooi element in het verhaal. Het wordt fraai duidelijk hoe de verschillende personen in het verhaal in hun geloof staan en de verschillen die zij daarin ervaren. Naast de botsing van religies weet Stephens dit ook mooi neer te zetten met de verschillende culturen. Er zijn verschillende volken in het verhaal met sterk uiteenlopende gebruiken. Stephens laat de personages in haar verhaal dit ervaren en zich erover verbazen, een geslaagd punt. Naast deze religieuze en culturele verschillen lopen er verschillende verhaallijnen die allen goed zijn uitgewerkt. Wel is het daarbij belangrijk dat de lezer de locatie- en tijdsbepaling aan het begin van ieder hoofdstuk goed in de gaten houdt. Dit wordt vergemakkelijkt door een mooie kaart voorin het boek.

Samenvattend is De Ziener van Anna Stephens een geslaagde debuutroman die zeer veel goede elementen bevat en zeer zeker het lezen waard is. Het is te hopen dat Stephens in haar volgende boeken wat meer pagina’s tot haar beschikking krijgt om de personages nog wat meer uit te diepen, dat zou het verhaal nog beter maken. En uiteraard dat het niet dertien jaar duurt voordat ze weer een boek mag uitgeven!