De Tafel van Tarzan, een verhaal dat nog niet helemaal af is
In de Tafel van Tarzan, het romandebuut van Xander Jongejan, volgen we Robert en zijn vader. Beiden delen hun herinneringen met elkaar over hun gezinsleven. Robert vooral over zijn opvoeding of het ontbreken hiervan en zijn vader vooral over het huwelijk en hoe dat niet meer is wat het geweest was.
Om en om komen ze aan het woord, met ieder hun eigen hoofdstukken. Het wordt mij niet geheel duidelijk of ze nu met elkaar in gesprek zijn of dat ze elkaar brieven schrijven. Ik neig naar het eerste. De vertelstem van de vader en de zoon verschillen niet van elkaar, waardoor je niet direct weet wie er aan het woord is. Gelukkig staat boven elk hoofdstuk met wie je te maken hebt. Overigens vraag ik me af of de vader zijn herinneringen, die erg expliciet zijn, zo met zijn zoon zou delen. Aan de andere kant ademt hun hele gezinsleven iets ongemakkelijks uit, dus echt verbazen doet het me ook niet.
Het boek leest in eerste instantie niet lekker weg. Dit vanwege de korte zinsopbouw en de weinige afwisseling in zinslengte. Het voelt bijna als een mechanische opsomming van woorden die uiteindelijk een verhaal moeten vormen.
Het thema, de behoefte om gezien te worden, samen met de belofte van een dramatische dood van de moeder zorgen ervoor dat ik toch doorlees.
Jongejan haalt een aantal interessante topics aan, zoals depressie, de vergankelijkheid van het huwelijk, verwaarlozing en ziekte. Misschien net iets te veel voor zo’n kortverhaal, waardoor het uiteindelijk niet helemaal tot z’n recht komt.
De Tafel van Tarzan is uitgegeven in eigen beheer, met behulp van Brave New Books. Dat zie je er dan ook wel aan af. De korte hoofdstukken zijn als een massief blok tekst afgedrukt zonder witregels en bijna geen inspringingen aan het begin van een nieuwe alinea. Hierdoor ontbreken de rustpunten tijdens het lezen. Wat dat betreft is de beperkte lengte van de hoofdstukken dan wel weer een voordeel. De groene kaft met een gebroken paraplu erop is simpel, maar doeltreffend.
Eindoordeel. De Tafel van Tarzan is een boek met een intrigerend thema, dat nog niet helemaal af is. Met nog een keer herschrijven, een goede redactie en een betere vormgeving heeft dit verhaal absoluut potentie.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Soferet
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
