Houden van is vasthouden, echt houden van is loslaten

De 59-jarige Annabel Wismar zit al enige jaren in de medische molen nadat zij de diagnose kanker heeft gekregen. Als bij een vervolgonderzoek naar voren komt dat de ziekte opnieuw in haar lichaam sluimert, wordt Annabel ingelicht dat zij uitbehandeld is. Dit tot groot ongeloof van haar zoon David, die zeer strijdbaar is en van mening is dat zijn moeder het niet zomaar eens moet zijn met het oordeel van de arts. Ze verlaten het ziekenhuis met de mededeling dat ze ‘in seizoenen’ moeten gaan denken.

David, een jonge dertiger, is enigszins vastgeroest in zijn dagelijkse leven. Hij werkt als schoolfotograaf terwijl zijn hart eigenlijk bij het fotograferen van dieren ligt. Maar het ‘echte’ leven overrompelde hem en tegenwoordig is hij getrouwd met Josefien. Zijn vrouw pleit voor een stabiele thuisbasis en denkt aan de volgende stap in hun leven: kinderen. David probeert dit onderwerp zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Als hij tijdens één van zijn klussen het jonge meisje Yvanka ontmoet, wordt hij plotsklaps teruggeworpen in het verleden. Ze doet hem denken aan zijn jeugdliefde Penny, die zijn hart gebroken heeft. Met de gevolgen van hun plotseling relatiebreuk kampt hij nog iedere dag.

Annabel en David laten het niet bij het oordeel van de arts. Ze winnen een second opinion in bij een Belgische oncoloog, die besluit om Annabel voor een nieuw traject van chemotherapie aan te melden. Moeder en zoon staan aan het begin van een strijd tegen de kanker die hen dichter bij elkaar brengt dan ooit tevoren. Samen beginnen ze aan een reis waarin het niet duidelijk is of er licht aan het einde van de tunnel te zien is.

Na het schrijven van tien thrillers maakt Judith Visser (1978) met In seizoenen haar overstap naar het genre van de literaire roman. De roman is tegelijkertijd haar meest persoonlijke boek tot nu toe, doordat het gebaseerd is op haar eigen ervaringen.

Visser raakt de lezer in het hart door de onvoorwaardelijke liefde tussen moeder en kind op een vertederende wijze te beschrijven. De belangrijkste les die beide personages elkaar gedurende het verhaal proberen te leren is dat houden van vasthouden is, maar echt houden van loslaten is. Visser brengt het onderwerp op een waardige manier en laat de lezer inzien hoe heftig de keuze is tussen vasthouden en loslaten.

Het is alles behalve gemakkelijk om te schrijven over een dierbare die de dood in ogen kijkt, laat staan als de grenzen tussen fictie en feiten langzaam vervagen. Daardoor is het personage van Annabel Wismar ook zo bewonderingswaardig. In haar geval zal de toename van alle tegenwind er alleen maar voor zorgen dat haar vlieger verder stijgt. De auteur illustreert haar verhaal met een beeldende schrijfstijl, die haar verhaal bij vlagen een filosofisch karakter geeft:

"Maar mijn herinneringen cirkelden in mijn hoofd als wespen in een glas. En ze zouden me steken als ik ze vrijliet. Ik moest vergeten dat ze er waren."

In seizoenen is een indringende roman over een oneerlijke strijd. Een blijvend monument en daarmee een ode aan iedereen die de wilskracht heeft om deze heftige strijd alsnog aan te gaan.