Lezersrecensie
Hartverscheurend
‘A little life’ gaat over vier vrienden die elkaar kennen van de universiteit en die in New York hun leven willen opbouwen. Hoewel ze uiteindelijk allemaal een succesvolle carrière hebben, is de start moeilijk. Tussen de vier kleurrijke vrienden bestaat een hechte, bijzondere vriendschap. De vrienden zijn Willem, acteur, JB, schilder, Malcolm, architect, en Jude, die jurist is. Het boek volgt de mannen een aantal decennia.
In de eerste hoofdstukken beschrijft de auteur de personages, hun achtergronden en hoe ze in het leven staan. In alle vier de personages kun je iets van jezelf herkennen. Dat maakt ze ‘echte’ personages. Jude blijft mysterieus. Duidelijk is dat een moeilijke jeugd zijn leven heeft bepaald en waarover hij niet met zijn vrienden wil praten. De enige die hij over zijn leven heeft verteld is Ana, een casemanager uit zijn jeugd:
‘She knew that he wore his life on his skin, that his biography was written in his flesh and on his bones.’
Het verhaal draait om Jude, om zijn leven. Jude wordt een bikkelharde, succesvol jurist, maar tegelijkertijd blijft hij kwetsbaar en onzeker over wie hij, met zijn verleden, is. Jude loopt slecht en heeft littekens op zijn rug en armen. Hij lijkt zichzelf alleen staande te kunnen houden door zichzelf te snijden.
‘… how it was a form of punishment and also of cleansing, how it allowed him do drain everything toxic and spoiled from himself, how it kept him from being irrationally angry at others, at anyone, how it kept him from shouting, from violence, how it made him feel like his body, his life, was truly his and no one else’s.’
Yanagihara snijdt in ‘A little life’ thema’s aan zoals misbruik, zelfmutilatie, vriendschap, liefde, verdriet dat je nooit meer te bovenkomt, eenzaamheid en omgaan met een trauma. Ze vertelt het verhaal meestal vanuit het perspectief van één van de vrienden in de derde persoon. Soms schrijft ze vanuit een ik-figuur, Harold Stein, die docent aan de universiteit en een vaderfiguur voor Jude is.
Ze schrijft over veel liefde, maar over nog meer ellende. Langzamerhand wordt duidelijk wat er in het verleden met Jude gebeurd is. Als het lijkt of het niet nog erger kan, nog pijnlijker kan worden, doet Yanagihara er nog een schepje bovenop. Het is een hartverscheurend, meeslepend en verbijsterend verhaal. De auteur beschrijft geen details van het misbruik, maar wel van het lijden. Juist dit komt keihard binnen. Is Jude in staat om de gruwelijkheden uit zijn jeugd te boven te komen?
Kleine minpuntjes in dit boek zijn dat niet alles even geloofwaardig is: ondanks dat Jude niets over zichzelf met zijn vrienden deelt, blijven ze van hem houden, iedereen wordt bijzonder succesvol en tegenover alle ellende van Jude staat ‘te veel’ liefde uit Jude’s omgeving, bijna te mooi om waar te zijn. Maar dit zijn kleinigheden voor een boek dat je zo weet te raken en zo vol emoties zit.
Yanagihara won de Kirkus Reviews Book Prize voor ‘A little life’, was genomineerd voor de Manbooker Prize 2015 en de National Book Award 2015 en was ook genomineerd voor de International DUBLIN Literary Award 2017.
In de eerste hoofdstukken beschrijft de auteur de personages, hun achtergronden en hoe ze in het leven staan. In alle vier de personages kun je iets van jezelf herkennen. Dat maakt ze ‘echte’ personages. Jude blijft mysterieus. Duidelijk is dat een moeilijke jeugd zijn leven heeft bepaald en waarover hij niet met zijn vrienden wil praten. De enige die hij over zijn leven heeft verteld is Ana, een casemanager uit zijn jeugd:
‘She knew that he wore his life on his skin, that his biography was written in his flesh and on his bones.’
Het verhaal draait om Jude, om zijn leven. Jude wordt een bikkelharde, succesvol jurist, maar tegelijkertijd blijft hij kwetsbaar en onzeker over wie hij, met zijn verleden, is. Jude loopt slecht en heeft littekens op zijn rug en armen. Hij lijkt zichzelf alleen staande te kunnen houden door zichzelf te snijden.
‘… how it was a form of punishment and also of cleansing, how it allowed him do drain everything toxic and spoiled from himself, how it kept him from being irrationally angry at others, at anyone, how it kept him from shouting, from violence, how it made him feel like his body, his life, was truly his and no one else’s.’
Yanagihara snijdt in ‘A little life’ thema’s aan zoals misbruik, zelfmutilatie, vriendschap, liefde, verdriet dat je nooit meer te bovenkomt, eenzaamheid en omgaan met een trauma. Ze vertelt het verhaal meestal vanuit het perspectief van één van de vrienden in de derde persoon. Soms schrijft ze vanuit een ik-figuur, Harold Stein, die docent aan de universiteit en een vaderfiguur voor Jude is.
Ze schrijft over veel liefde, maar over nog meer ellende. Langzamerhand wordt duidelijk wat er in het verleden met Jude gebeurd is. Als het lijkt of het niet nog erger kan, nog pijnlijker kan worden, doet Yanagihara er nog een schepje bovenop. Het is een hartverscheurend, meeslepend en verbijsterend verhaal. De auteur beschrijft geen details van het misbruik, maar wel van het lijden. Juist dit komt keihard binnen. Is Jude in staat om de gruwelijkheden uit zijn jeugd te boven te komen?
Kleine minpuntjes in dit boek zijn dat niet alles even geloofwaardig is: ondanks dat Jude niets over zichzelf met zijn vrienden deelt, blijven ze van hem houden, iedereen wordt bijzonder succesvol en tegenover alle ellende van Jude staat ‘te veel’ liefde uit Jude’s omgeving, bijna te mooi om waar te zijn. Maar dit zijn kleinigheden voor een boek dat je zo weet te raken en zo vol emoties zit.
Yanagihara won de Kirkus Reviews Book Prize voor ‘A little life’, was genomineerd voor de Manbooker Prize 2015 en de National Book Award 2015 en was ook genomineerd voor de International DUBLIN Literary Award 2017.
2
Reageer op deze recensie