Heerlijk absurd jeugdboek

Verhaal

De 12-jarige David Eliot wordt net voor de kerstvakantie weggestuurd van zijn kostschool.
Dezelfde dag nog ontvangen zijn ouders een brief van Grieselstate. Deze school belooft hen ouderwetse onderwijsmethoden, staalharde discipline en slechts 1 dag vakantie per jaar. Davids vader is hier onmiddellijk mee in de wolken en zet hem meteen op de trein. Daar ontmoet David twee leeftijdsgenoten, Jill en Jeffrey, die net als hij op weg zijn naar Grieselstate. Aan hun ouders werd echter een heel ander verhaal verteld: Jill zou op een chique school terechtkomen waar ze tafelmanieren zou leren en zaken zoals borduren, terwijl Jeffreys ouders te horen kregen dat hun zwaarlijvige zoon welkom was op de school die voornamelijk gericht was op sport en discipline.
Ze vermoeden al meteen dat er iets niet in de haak is met Grieselstate.
Wanneer ze dan eindelijk toekomen op het eiland waar deze school gelegen is, blijken ook hun medeleerlingen en vooral de leerkrachten zich nogal vreemd te gedragen.
Wat er juist aan de hand is en of ze dit op tijd ontdekken?
Ontdek het zelf in dit eerste boek van een tweeluik van Anthony Horowitz.

Anthony Horowitz

Deze Britse schrijver werd in 1955 geboren in een Joodse familie die afkomstig was uit Estland.
Hij schreef al meer dan 40 boeken, zowel voor kinderen als voor volwassenen.
Zijn meest bekende kinderboeken maken deel uit van de reeks rond de tienerspion ‘Alex Rider’ en die rond ‘De kracht van vijf’ over tieners met bovennatuurlijke krachten.
Ook voor volwassenen schreef hij al heel wat boeken, waaronder twee met Sherlock Holmes en eentje met James Bond in de hoofdrol.
Verder is hij tevens werkzaam in de televisiewereld, waar hij afleveringen geschreven heeft voor tv-series en sommige series ook zelf geproduceerd heeft. Zijn creatieve input is onder andere terug te vinden in Midsomer Murders, Foyle’s War,…

Leeservaring

Deze vertaling van het Engelstalige ‘Groosham Grange’ vormt een (ont)spannend jeugdboek dat ook voor volwassenen een fijn tussendoortje is.

Hoewel het boek verscheen in 1988 (voor deze recensie werd de 2e druk uit 1991 gelezen), is het taalgebruik toch niet al te gedateerd en dus nog behoorlijk vlot leesbaar.

Al op de eerste bladzijde trekken de absurde situatie en humor je in het verhaal.
Wanneer Eliots ouders diens slechte rapport te zien krijgen, lees je bijvoorbeeld: Meneer Eliot had de opmerkingen met stijgende woede doorgelezen. Eerst was hij rood aangelopen. Vervolgens werden zijn handen spierwit. De aderen in zijn hals waren blauw opgezwollen en zijn tong werd pikzwart. Mevrouw Eliot had niet goed geweten wat ze moest doen: de dokter bellen of een kleurenfoto nemen van het geheel, maar tenslotte was hij, na een aantal glazen whisky, wat gekalmeerd.

Hoewel de aanwezigheid van humor in sommige delen van het boek iets minder uitgesproken is, geeft de absurde toon het geheel toch steeds iets luchtigs.

Sommige elementen uit het verhaal zijn – zeker voor volwassenen – zeer voorspelbaar. Zo heet de leerkracht Frans ‘Leloup’ en wordt er geregeld allusie gemaakt op zijn afwezigheid bij volle maan, zijn overmatige lichaamsbeharing op dat moment,… Het is dan ook meteen duidelijk hoe de vork in de steel zit.

Toch weet de auteur je als lezer nog geregeld te verrassen met een onverwachte wending, waardoor je tot op het einde benieuwd blijft naar wat er nog komen gaat!