Messcherpe 'literaire rechtvaardigheid’

Een man is op de vlucht met een bruid die zijn vrouw niet is. Twee Poolse meiden maken zich klaar voor een reis naar Engeland. Een foute moppentapper bestijgt het podium. De aanloop van deze Atkinson is voor de lezer al net zo ondoorzichtig als de vrouwenhandelzaak die de jeugdige cold case-detectives Reggie en Ronnie onderzoeken. Na een tijdje heeft het ondergewaardeerde duo het idee dat ze iets groots in handen hebben en de lezer ook. Als je deze auteur een beetje kent, weet je dat het recht op vernietigende wijze zijn loop zal hebben.

We maken kennis met verleidster Tatiana, verslaafde Fee, pechvogel Vince, dragqueen Bunny Hopp, de kleine Darcy met haar eenhoornrugzak… echte Atkinsonkarakters die min of meer ‘goed’ zijn. Slechteriken zijn er ook zat. Hier wordt de echtgenote van een foute advocaat even op z’n Atkinsons neergezet:

"Sophie Mellors was een zeer smaakvol geklede, beleefde veertiger. Ze was lang, droeg een nette jurk en bescheiden hakken, en alles aan haar was vijftig tinten zacht, van het bruin van haar ogen tot de honingkleur van haar jurk tot de karameltint van haar schoenen."

En dan is er nog de zwoeger Brodie zelf, nu woonachtig in een schilderachtig dorpje aan de Yorkse kust. Brodie die het moeilijk heeft met zijn ex-vrouw Julia en zoon Nathan. Brodie die zich van zijn detectivebureautje meer voorgesteld had dan overspelige stellen fotograferen. Had hij gewoon bij de politie moeten blijven? Waar Colin Dexters Endeavour Morse een opera-aria opzette, zijn het bij Jackson de stemmen van countryzangeressen die hem overeind houden.

Dan krijgt Brodie een opdracht van ene Crystal. Ze heeft het idee dat ze wordt gevolgd, maar ze weet niet door wie. Als Chrystals kinderen worden ontvoerd begint Brodie door te krijgen dat er echt wat aan de hand is. Ondertussen krijgen Reggie en Ronnie tot hun eigen verbazing greep op de misbruikzaak. Er vallen doden. Een vrouw wordt gevonden op het gras bij haar huis. De hond houdt de wacht. Haar man is de eerste verdachte. Aanleiding voor een echt Atkinsonmoment:

"Mocht hij de hond meenemen? ‘Die gaan we eerst testen op DNA.’ Dachten ze dat Spàrky haar had gedood? Nee, zei de inspecteur, voor het geval de hond de moordenaar heeft aangevallen."

Kate Atkinson (1951) groeide op in York en studeerde Engelse literatuur. Later ging ze lesgeven en schreef ze voor vrouwenbladen. Ze beperkt zich eigenlijk niet tot een genre, anders dan dat van de anti-establishmentromans. Transcriptie ging over een vrouwelijke spion in de machowereld van MI5 en in het sf-achtige Leven na leven redt ene Ursula in verschillende reïncarnaties de wereld. Over antiheld Jackson Brodie, een mannelijke hoofdpersoon dus – die knalt Kate er net zo makkelijk uit - verschenen al vier delen die allemaal verfilmd werden.

‘A literary champion of justice’, noemde het gezaghebbende weekblad Economist Atkinson: als haar woorden konden doden liepen er heel wat minder Jeffrey Epsteins op deze wereld rond. In dat opzicht zal ze in bepaalde milieus al net zo gehaat worden als Hilary Mantel, die fantaseerde hoe haar hoofdpersoon de scherpschutter die het op minister-president had gemunt, een lekker kopje thee aanbood (De moord op Margaret Thatcher).

Atkinson op haar scherpst. Hou je van Engelse detectives, kan je het opbrengen even geduld te oefenen voordat er ‘actie’ komt en kan je tegen een forse dosis gruwelijke details, dan is dit iets voor jou. De levendige vertaling van Inge Kok krijg je op de koop toe. Als je meer bent van de Suzanne Vermeers en Linda van Rijns - niet doen. Als waarschuwing daarom een sterretje eraf. Voor de liefhebbers daarentegen…