'Een wereld verzinnen om mezelf waar te maken'

Boud gaat over het bij elkaar verzonnen leven van Boudewijn Büch. Eva Rovers heeft een meeslepende en diepgaande biografie geschreven. Zij stond voor de welhaast onmogelijke opgave om inzicht te geven in wat fictie en wat realiteit was in het leven van Boudewijn. Ze heeft het geprobeerd en is er zeer goed in geslaagd!

23 november 2002 stierf Boudewijn Büch. Hij overleed aan een hartstilstand. Duizenden mensen lieten ontroerende en eerlijke reacties achter op het condoleanceregister. Voor velen was de schrijver een inspiratiebron: 'Had ik vroeger maar zo'n leraar geschiedenis, dan zou ik nooit hebben gespijbeld tijdens zijn lesuur.' Eva Rovers schrijft in haar proloog:

'Met zijn unieke combinatie van kinderlijke verwondering, puberale branie en professorale belezenheid had Buch een groot en gemêleerd publiek weten te interesseren voor onderwerpen die op het eerste gezicht weinig sexy lijken.'

De kleine blonde dood was zijn roman waarmee hij een bekende schrijver werd. Velen hebben zich afgevraagd of het verhaal autobiografisch was. Er is nooit een duidelijk antwoord gekomen. Dat maakt de schrijver ook na zijn dood mysterieus. Büch was een culturele alleseter die zijn loopbaan in 1976 begon als hermetisch dichter en eindigde als Bekende Nederlander. Hij schreef 'dertien romans, een kinderboek, meer dan twintig non-fictieboeken over eilanden, begraafplaatsen, rock-'n-roll, Goethe, bibliotheken en musea, hij typte zo'n 3500 columns, artikelen en bijdragen bij elkaar, en was verantwoordelijk voor twee spookboeken die tot op de dag van vandaag in bibliotheekcatalogi staan vermeld, maar niet bestaan.'

Rovers, die een kei is op het gebied van de biografie en uiterst boeiend schrijft, put haar verhaal over Boud uit het enorme archief van de erven Büch. Een archief dat gesloten blijft tot 2030. Alleen dat al zorgt voor een haast mythische cultus rondom Büch. Dankzij de toegang tot zijn 67 dagboeken, ruim 1500 foto's en talloze brieven was zij in staat een volledig, intiem en eerlijk portret te schrijven van 'alleseter' Boudewijn Büch.

Het boek is qua vorm een juweeltje: lekker dik en toch handzaam, heeft een prachtig blauw leeslint, schitterend fotomateriaal en een prachtige cover. Een boek om in te lezen en... aan te ruiken! Extra pluspunt: de biografe heeft op YouTube en Spotify een muzieklijst gezet met de muziek die zo belangrijk was voor Buch en waarvan vele citaten dit boek verrijken en tevens inzicht geven in de gesteldheid van de persoonlijkheid Buch.

De belangrijkste beperking die Rovers zichzelf oplegde, zo verantwoordt ze zelf, is dat ze Büch geen psychologisch etiket wil opplakken. De meest populaire diagnose die gesteld werd door anderen is die van de 'pseudologia fantastica'. Mensen die aan deze aandoening lijden, vertellen fantasierijke leugens die ondanks hun onwaarschijnlijkheid toch geloofd worden door hun omgeving. Buch was iemand die zijn gehele leven aan elkaar heeft gelogen. Of toch niet?

De auteur geeft in haar biografie antwoord op de vraag: Wie was Boudewijn Büch? Gevoelvol, vol medelijden, beschrijft ze een persoonlijkheid die zijn weerga niet kent in de moderne Nederlandse literatuur- en cultuurgeschiedenis. Een boek dat binnenkomt en lang blijft nadreunen.