Rauwe emoties in een verfijnde diepgang

David Joy haalt onderwerpen aan die vaak in diepe holen verscholen liggen en hij legt dit op een scherpe manier vast met zijn woorden. De 34-jarige auteur schrijft naast zijn fictieve boeken ook korte verhalen. Hij heeft momenteel drie romans op zijn naam staan: Where All the Lights Tends to go (2015), The Weight of this World (2017) en The Line that held Us (2018).  

The Weight of this World vertelt ons het opmerkelijke verhaal over de twee jeugdvrienden Aiden en Thad. Aiden is in een tehuis opgegroeid nadat zijn vader voor Aidens ogen eerst zijn moeder en daarna zichzelf doodschoot. Thad komt getraumatiseerd terug van uitzending naar Afghanistan. De twee zijn blij elkaar weer teruggevonden te hebben, maar vinden het moeilijk om te gaan met hun verloren tijd. Ze roeien met de peddels die ze in hun sjofele leven hebben en verdrijven de tijd voornamelijk met drank en drugs. Beiden zoeken liefde bij April; de moeder van Thad. Terwijl het leven verder gaat, denken de mannen nog met regelmaat terug aan vroeger.  

De auteur raakt zijn lezers onmiddellijk met de proloog, waarin er rauw en gedetailleerd over de jeugd van Aiden wordt verteld. Het zet meteen de toon van het boek. Als je op zo'n nare manier tot wees gemaakt wordt, zou je denken dat je leven niet ellendiger zou kunnen worden. Joy laat ons echter zien dat dat een foute aanname is. Het verleden is daar niet gebleven en levert een grote last op het heden. De tijd vlot terwijl de tragiek zich maar blijft opstapelen. Het een na het andere probleem openbaart zich doordat ze nooit geleerd hebben problemen op te lossen of dingen te laten rusten. Hoe lang kan het verleden je blijven achtervolgen?  

'Aiden lay in his mother's blood on the floor, piercing pictures in the popcorn ceiling together like connect-the-dots. The blood was sticky  on his back. There was even a sound to it when the law finally came and the deputy peeled him of the floor. His father's eyes still held that same look and there was no chance it would ever change. He would blame his son for eternity, and Aiden would never forget.'   

In de relatie van April en Thad is iets kapot gegaan en Aiden is degene die dat graag wil lijmen. Hij heeft in zijn jeugd veel steun aan de twee gehad en vindt het vreselijk om ze nu zo afstandelijk te zien. Toch is er meer aan de hand dan ze hem, maar ook zichzelf, tonen. April vecht met gedane gebeurtenissen die ze maar niet kan vergeten en Thad heeft vreselijk veel moeite zich naar het burgerleven aan te passen sinds hij terug is van uitzending. Joy zet vooral een heel bijzonder en indrukwekkend personage neer met Thad. Handelingen uit zijn diensttijd bepalen zijn gedachten en acties van nu. De manier waarop de auteur verleden en heden samenbrengt in slechts een passage, is briljant te noemen. Imposant en grandioos. Het innerlijke gevecht dat Thad met zichzelf heeft, zit vol emoties en grijpt naar de keel. Je vraagt je af hoe die wanorde in Thads brein is gekomen, wat er is gebeurd dat hem tot bepaalde dingen heeft gedreven. En terwijl je je dit afvraagt, wordt het antwoord al tersluiks gegeven. Gestaag leren de personages om te gaan met oud hartzeer.  

'He'd felt this the first time he fired and his life depended on it, the first time that shot wasn't headed for a metal target down range, and the thing about it was he'd come to love that feeling, that adrenaline-fueled madness. He'd been missing and chasing that feeling ever since.'  

The Weight of this World is een prachtige roman die wonden van een oorlog op een rauwe manier beschrijft, maar tegelijkertijd dieper ingaat op de psyche van vrienden en familiebanden. Rauw, duister en in vlagen inktzwart, maar subliem verwoord waardoor het verhaal nog even nasiddert.