Toen ik (Laurie) de maandoverzichten van de Hebbanisten van de maand januari zat te lezen, kwam ik bij Ellen het boek Slapen in een zee van sterren van Christopher Paolini tegen. Toevallig kocht ik dit boek die maand zelf ook. Ik vroeg Ellen of ze zin had in een buddyread. Dit deden we, maar wel pas in maart. Vandaag vertellen we je hoe deze buddyread ons is vergaan.

Over het boek

Kira Navárez werkt als xenobioloog op een ruimteschip. Het is haar taak om nog niet gekoloniseerde planeten te inventariseren en te kijken of ze bruikbaar zijn voor mensen. Na jaren trouwe dienst is Kira het constante ruimtereizen en gescheiden zijn van haar vriend Alan zat. Ze is klaar om haar carrière vaarwel te zeggen en te gaan settelen.

Voor het zover is, heeft Kira echter nog een laatste planeet te inventariseren. Het is een routinemissie en ze is als het goed is binnen een paar dagen terug bij Alan. Maar eenmaal op de planeet aangekomen gaat het mis. Kira valt, scheurt haar beschermende pak en raakt per ongeluk een onbekend object aan – het gevaarlijkste wat je tijdens de exploratiemissie kan overkomen. Niet veel later wordt ze gevonden door een collega en mee teruggenomen naar het ruimteschip. Maar er is iets in haar gewekt…
Nog op de ziekenboeg neemt datgene wat zich in Kira heeft genesteld de controle over en stort zich op haar collega’s. Kira is de enige overlevende. Al haar vrienden en collega’s zijn dood. Zo -begint een intergalactische race tegen de klok om de kracht die in Kira huist een halt toe te roepen – en te ontdekken wie erachter zit.

Verwachtingen

Laurie: ‘Bij dit boek wist ik niet goed wat ik kon verwachten. Ik heb de “Erfgoed” serie van Christopher Paolini niet gelezen, dus ik had geen vergelijkingsmateriaal. Science fiction is ook niet een genre dat ik normaal lees, maar de flaptekst klonk intrigerend. Toch besloot ik een monster te downloaden op Amazon om te kijken of dit boek mij echt zou aanspreken. Monsters kunnen bedrieglijk zijn, want het boek sprak mij na het lezen wel aan. Helaas werd dat tijdens het lezen van het daadwerkelijke boek minder en was ik blij dat ik niet enorm hoge verwachtingen had.’

Ellen: ‘In mijn puberjaren las ik wel eens een science fiction boek en daar kon ik oprecht van genieten. Toen ik dit boek voorbij zag komen, leek het mij een mooi moment om dit genre toch weer eens op te pakken. De “Erfgoed”-serie kende ik niet, maar dit boek sprak mij direct aan. Bij Bol.com was het boek in de aanbieding, dus gekocht en op de reader gezet. Ik verwachtte een spannend verhaal, zich afspelend in de ruimte met veel onverwachte plotwendingen. Een heerlijk dik boek, zo dacht ik, waar ik me fijn in kon verliezen.’

Schrijfstijl

Laurie: ‘Aan het begin van het boek dacht ik dat de schrijfstijl van Paolini wel prettig was. Ook dit leek maar zo, want al snel veranderde ik van gedachten. De beschrijvingen van alles in de ruimte en de gebeurtenissen waren veel te gedetailleerd waardoor het langdradig werd. Hierdoor kwam ik niet in het verhaal en kon ik niet doorlezen. Ik viel regelmatig in slaap. Nu is dat bij mij al een dingetje in de wintermaanden, maar dit boek versterkte dat. Ik had hoop dat de schrijfstijl zou verbeteren, maar dat was niet het geval.’

Ellen: ‘Al vrij snel na het starten in het boek, bespeurde ik een irritatie bij mezelf. Ik vond de vertalingen af en toe ronduit vreselijk. Nu kan ik niet vergelijken, want ik heb de originele versie (Amerikaans) niet gelezen of bekeken, maar kan me zo voorstellen dat het in het origineel wellicht treffender is. Nu kreeg ik als lezer te maken met namen als “De Verzachtende Omstandigheden” voor een schip en “Het Zachte Mes” voor het omhulsel. Nog een irritatiepuntje waren de af en toe kromme zinnen; nu kan dit vanzelfsprekend aan de vertaling liggen, maar ik vond het storend. Op zich schrijft Paolini niet vervelend, maar hij is nogal lang van stof.  Hij wijdt (te) erg uit, wat de vaart uit het verhaal haalt. Het voelt alsof er veel herhaling in het verhaal zit, waardoor de spanning voor mijn gevoel maar niet wilde komen en het verhaal zich voortsleept.’

Personages

Laurie: ‘Ik voelde geen klik met de personages. Door de langdradige en gedetailleerde beschrijvingen in het verhaal werden de personages een beetje naar de achtergrond gedreven en dat stoorde mij. Bij een boek van ruim 900 pagina’s moet je wel een klik hebben met de personages vind ik.’

Ellen: ‘Geen enkel personage sprak mij echt enorm aan. Ik vond enkel Gregorovich, het scheepsbrein, wel grappig weergegeven, met zijn soms krankzinnige uitlatingen. In het begin van het boek toen Kira voor het eerst probeerde hoogte te krijgen van het omhulsel, was ik wel nieuwsgierig hoe dat uit zou gaan pakken. Helaas kwam ik hier ook enigszins bedrogen uit, omdat ook hier de herhaling op herhaling uiteindelijk vervelend lezen werd. Natuurlijk ken je de krachten van het omhulsel niet van de een op de andere dag, maar dit was, wederom, too much.’

Plot

Laurie: ‘De plot klonk interessant, maar wist mij niet te pakken. Ik merkte dat het lezen een opgave werd en dat ik het boek met pijn en moeite oppakte. Dit komt wederom door de enorm gedetailleerde beschrijvingen die Slapen in een zee van sterren langdradig maakte. Ik besloot halverwege te stoppen, want het werd niet beter. Als je een science fiction fan bent is dit vast een aanrader, maar als je science fiction en fantasy (SFF) leest, is Slapen in een zee van sterren net een brug te ver.’

Ellen: ‘Ik had veel meer verwacht van dit boek, maar die verwachting is helaas niet uitgekomen. Ik heb het boek uitgelezen, maar meer uit principe dan dat ik nu zo benieuwd was naar het verdere verloop. De plot was niet verrassend en was voor mij meer van hetzelfde. Het boek had mijns inziens meer potentie als het minder dik was geweest en daardoor minder langdradig en herhalend. Jammer.’

Eindoordeel

Laurie: ‘Omdat ik het boek niet heb uitgelezen, kan ik geen sterren geven. Voor mij was dit boek helaas een misser, maar voor de echte science fiction fan is dit een aanwinst.’

Ellen: ‘Uit principe heb ik het boek dus wel uitgelezen, maar helaas niet met veel plezier. Het werd bijna een soort “moeten” en dat is jammer. Ik geef het boek 2 sterren. Niet slechts eentje, omdat het personage Gregorovich mij wel aansprak en in het beginstadium het verkennen van elkaar tussen Kira en het omhulsel veelbelovend leek.’

Zoals je hebt kunnen lezen was Slapen in een zee van sterren voor ons geen succesvolle buddyread, met een eindgemiddelde van 2 sterren.

Heb jij weleens een echt science fiction boek of een boek van Christopher Paolini gelezen en wat vond je ervan?