Dit vervolgverhaal gaat over de 11-daagse verdwijning van Agatha Christie in 1926.
Meer uitleg over hoe het tot stand is gekomen en de eerste aflevering lees je hier.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om enkel ‘s vrijdags episodes te plaatsen.
Maar om jullie niet té lang in spanning te houden heb ik een aantal oorspronkelijke afleveringen samengevoegd en zal ik de komende twee weken ook elke dinsdag een aflevering posten.

Nog vier afleveringen te gaan dus:

• dinsdag 27 december 2022: aflevering 3
• vrijdag 30 december 2022: aflevering 4
• dinsdag 3 januari 2023: aflevering 5
• vrijdag 6 januari 2023: aflevering 6

Veel leesplezier!

Vrijdag 3 december 1926 (vervolg)

Op Rosalinds verjaardag wachtte haar echter een koude douche. Archie was slechtgehumeurd. Zelfs Madge had er een opmerking over gemaakt. Het eerste wat ze er uit kreeg was dat de reis niet zou doorgaan, hij had ze niet eens geboekt. Hij had geen zin in een buitenlandse reis. Haar eerste reactie was geweest dat hij tijd met haar en Rosalind wilde doorbrengen. Als het dat maar was, ze hadden nog een gans leven voor zich om te reizen.
De volgende dag begon hij er bij het ontbijt over dat hij in Londen uitgeweest was met een meisje dat nog bij zijn vorige baas, Belcher, gewerkt had. Zij hadden haar zelfs eens uitgenodigd samen met Belcher. Ze herinnerde zich Nancy Neele vaag. Toen ze opmerkte dat ze er geen moeite mee had dat hij met een kennis ging eten, gooide hij het er uit. Hij was verliefd op Nancy. Hij wilde gelukkig zijn. Dan moest er maar iemand anders ongelukkig zijn. En die persoon, dat was zij.

Maanden verdroeg ze deze situatie nu. Soms kwam hij een tijdje terug naar Styles, soms verbleef hij echter weer een hele periode bij zijn minnares. Ze hoopte hem terug te winnen. Bij haar vrienden en kennissen kreeg ze weinig steun, die gingen er licht overheen. Dat overkwam zo veel vrouwen na een paar jaren huwelijk. Hij zou wel bijdraaien.

Deze ochtend hadden zij een hoogoplopende ruzie gehad. Hij wilde niet langer doorgaan met de procedure van een scheiding met wederzijdse goedkeuring. Dat duurde hem te lang. Hoe eerder de definitieve scheiding er door was, hoe beter. Vandaag ging hij met Nancy naar het verlovingsfeest van een van haar vriendinnen in Godalmin, Surrey. Ze waren daar uitgenodigd voor het weekend. Het kon hem niet schelen wat de mensen er van dachten.

Na het vertrek van Archie had ze een paar telefoontjes gepleegd. Ze was zo gewend andermans ideeën klakkeloos aan te nemen, dat ze er nu nood aan had in haar eentje weg te gaan. Op die manier kreeg ze de kans uit te maken wat ze zélf wilde. De tijd, die ze nodig had om na te denken, lag nu voor haar. Enkel eerst nog een paar praktische zaken afhandelen.

De motor van de groene Morris Cowley minderde vaart. De weg versmalde hier en in het donker was het opletten geblazen. Haar eindbestemming was Newlands Corner. Ze kende de plaats omdat ze hier met moeder was geweest. Die vond het fijn tochtjes te maken met de wagen. Dit was een van hun bestemmingen geweest: de ‘silent pool’, een diepe vijver omgeven door bomen die honderden jaren oud waren. Van daar had je een mooi uitzicht op de kalkheuvels, die in het voorjaar en ’s zomers bedekt waren met wilde bloemen, waartussen dieren liepen te grazen.
Er was een droeve legende aan verbonden. Op een dag was de dochter van een houthakker naakt aan het zwemmen in het heldere water. Plots hoorde ze ruiters naderen. Het was prins John met zijn gevolg. Hoe dichter hij naderde, hoe meer ze zich genoodzaakt zag dieper het water in te gaan. Ze gilde het uit van angst. Haar broer die haar kreten gehoord had, snelde ter hulp. Het mocht niet baten, samen zonken ze naar de diepte. Hun vader vond de beide lichamen toen die na een paar dagen kwamen bovendrijven. Er werd gezegd dat het hier sindsdien spookte.

Dit was de ideale plaats om haar wagen kwijt te raken. Ze parkeerde zich in de kalksteengroeve en zorgde er voor dat de wagen gedeeltelijk onttrokken werd aan het zicht door de overhangende takken, die nu wel kaal waren. De lichten liet ze echter aan. Haar wagen mocht immers niet te vlug gevonden worden, maar iets moest er toch de aandacht op vestigen. Ze liet de bontjas en reistas met kleren achter in de wagen evenals een verlopen rijbewijs. Dan wist men aanstonds dat het ging om de wagen van Agatha Miller. Dat was haar meisjesnaam.

De link naar Archie zou vlug gelegd worden. Hij zou haar verdwijning moeten melden aan de politie. Ook de kranten zouden er een kluif aan hebben. Dan zou iedereen er op de hoogte van zijn dat hij vreemdging.

Ze had geen tijd te verliezen. De laatste trein naar Londen mocht ze niet missen. Na vijf minuten flink doorstappen, bereikte ze het station van West Clandon. Bij de ingang trok ze haar ronde hoofddeksel iets meer over haar ogen. Haar hoogblonde haren had ze er goed onder verstopt. Ze was opgelucht. De loketbediende besteedde nauwelijks aandacht aan haar. Hij was verdiept in de avondkrant en gaf het ticket bijna blindelings. ‘Chelsea’, dat was het enige wat ze gezegd had. Tot nu toe was haar plan gelukt.

In Chelsea stapte ze af. Vanmorgen had ze thuis verschillende brieven geschreven. Eén ervan was bestemd voor deputee chief constable Kenward van de politie van Surrey. Daarin had ze gemeld dat ze zich door het gedrag van haar echtgenoot bedreigd voelde. Een andere was gericht aan de broer van haar man, Campbell, met wie ze van bij hun eerste kennismaking een goede band had. Daarin had ze verteld dat ze naar Yorkshire vertrok. Deze brieven waren nog niet gepost. Bij de uitgang van het station, liet zij ze in de brievenbus glijden. Morgen zouden deze met de eerste lichting vertrekken.

Nu repte ze zich naar de woning van Nan Watts. Nan was de zus van haar zwager James, de echtgenoot van haar oudere zus Madge. Moeder en de oude mevrouw Watts waren jeugdvriendinnen. Ze bleven gans hun leven in contact met elkaar en stuurden elkaar foto’s van hun kinderen. Toen Madge terugkwam van een reis naar Ierland had ze een tussenstop gemaakt bij de Watts. Zo had ze Jimmy, zoals zij hem noemden, leren kennen.

Nan en zij werden bij het huwelijk van Madge aan elkaar voorgesteld. Wederzijds hadden ze moeten aanhoren hoe verschillend de andere wel was. Zij werd beschreven als een verlegen meisje dat moeilijk uit haar woorden kwamen en erg netjes was. Van Nan werd gezegd dat ze een echte wildebras was, die zich niet bekommerde over een vlekje op haar jurk. Met iemand van antwoord dienen had ze evenmin een probleem. Bij die eerste ontmoeting hadden beide meisjes elkaar afwachtend geobserveerd. De dag na het huwelijk, toen de ouderen nog moesten bekomen van het rijke feestmaal, kwamen ze tot de ontdekking dat ze heel wat gemeen hadden.

Nan was een van de weinige personen met wie ze in contact gebleven was na haar verhuizing naar Styles. Voor Archie was er maar één tijdverdrijf in het weekend en dat was golf. George, de tweede echtgenoot van Nan, was ook een gedreven golfspeler. Zodoende nodigden ze elkaar geregeld uit. Nan was de voorbije maanden een toevlucht geweest voor haar, omdat ze de enige scheen te zijn die begreep wat ze doormaakte. Zij was dan ook de eerste aan wie ze dacht, toen ze het plan opvatte haar verdwijning te ensceneren. Hier zou ze vanavond veilig zijn. Judy, Nans dochtertje uit haar eerste huwelijk, kende haar en zou er niets abnormaals in zien dat ze bij hen logeerde. Nan en George waren de discretie in persoon.

Tijdens het avondmaal lichtte ze beiden in over wat er die ochtend gebeurd was en wat haar plannen waren voor de komende dagen. Dat ze naar Yorkshire ging, dat was zeker. Maar waar ze exact ging logeren, dat wist ze nog niet. Ze bespraken hoe ze er hen van op de hoogte zou brengen of alles vlot volgens plan verlopen was. Nan, met haar nuchtere aanpak, maakte de opmerking dat haar verdwijning langer zou kunnen duren dan ze zelf verwachtte. Het was vrijdag, Archie was weg voor het weekend. De politie en de pers zouden pas maandag volop in actie schieten. Tenslotte zou ze meer dan 200 mijl van huis zijn. Yorkshire was Londen niet. Ze zou misschien niet vlug herkend worden.

In een impuls had ze de reistas in de wagen gelaten om haar verdwijning raadselachtiger te maken.
“Dat is een probleem voor morgen,” zei Nan toen ze haar naar de logeerkamer vergezelde.

(wordt vervolgd)