Eindverslag Ginny Moon heeft gelijk

Vol spanning werd er door de deelnemers van de verrassingsleesclub gewacht welk boek er op de mat zou vallen. Dit bleek Ginny Moon heeft gelijk van Benjamin Ludwig te zijn, zelf adoptievader van een tiener met autisme en docent Engels en schrijven. Met tien dames en een aantal vrijwillige deelnemers gingen we aan de slag.

Over het boek

Ginny Moon is veertien jaar oud. Geadopteerd. Autistisch. Ze is gek op Michael Jackson. Als ze niet 's ochtends exact negen druiven eet, kan ze de dag verder wel afschrijven. Bij haar derde pleeggezin heeft ze eindelijk een thuis gevonden - iets waar een ander gelukkig mee zou zijn. Maar Ginny bekijkt de wereld nou eenmaal met een heel eigen logica.
Dus of haar biologische moeder gevaarlijk is of niet, Ginny móét haar vinden. En daarvoor wil ze alles opgeven, zelfs het enige thuis dat ze ooit heeft gekend..

De leesclub

Tijdens de leesclub hebben we aan de hand vragen de verschillende elementen van het boek besproken. Hieronder lees je een samenvatting.

De omslag

Omdat niemand wist welk boek op de mat zou vallen, was het verrassingseffect groot. Over de titel en de cover is gelijk al veel te zeggen. De lezers vinden de cover erg mooi en passend bij de personage en haar manier van denken, maar Stéfanie noemt gelijk dat ze het boek serieuzer vindt dan de cover doet vermoeden. Ook werd door meerdere leesclublezers een Young Adult verwacht, wat het niet bleek te zijn. Het boek vraagt meer van lezers dan een YA wellicht zou doen.

De titel is simpel en helder, en maakt gelijk duidelijk om wie het in het verhaal draait. Niet iedereen is fan van het noemen van de hoofdpersonage in de titel. Al snel valt het iemand op dat de titel van het Nederlandse boek afwijkt van het origineel, waar het “Ginny Moon” heet. Wat wellicht een betere keuze was geweest dan Ginny Moon heeft gelijk. De cover wekte bij menigeen de indruk dat er “Ginny Moon heeft geluk” stond, terwijl Ginny alles behalve geluk lijkt te hebben. Hoewel Ludwig zelf het een betere titel had gevonden, vindt een groot deel van de leesclub dat de titel nu teveel weggeeft over het plot: Ginny Moon heeft gelijk.

Het verhaal

Het verhaal van Ginny is bijzonder en aangrijpend. Een geadopteerd meisje met autisme komt in, wat op het eerste oog lijkt, een veilig thuis terecht. Maar wanneer haar adoptiemoeder bevalt van een dochter, ziet ze Ginny als bedreiging en verschijnen er veel spanningen in huis. Fiona, net zelf moeder geworden, kan zich hier wel iets bij voorstellen en herkent het beschermende gevoel over je eigen kindje. Maar anderzijds is Ginny óók haar dochter en heeft ze de verplichting aangegaan voor haar te zorgen. Bijna alle leesclubdeelnemers vinden het thuis van Ginny daarom minder veilig geworden. Begrip, een luisterend oor of de moeite nemen om Ginny te begrijpen lijken te ontbreken. Janneke vond de houding van de moeder zelfs frustrerend. Toch is het voor ons als lezers moeilijk in te schatten of de ouders genoeg moeite hebben genomen om Ginny te begrijpen, omdat het boek volledig vanuit Ginny is geschreven en geen ruimte laat voor inzichten of gevoelens van de overige personages. Dat maakt het boek volgens de deelnemers uniek.

Dat Ginny Moon autisme heeft met een daarbij behorende andere manier van denken, is voor geen van de lezers een probleem. Wat voor ons lezers logisch is, is voor Ginny niet logisch, toch is de schrijver er uitstekend in geslaagd ons te laten volgen hoe de hoofdpersonage denkt en doet. Geen moment verslapt de manier van vertellen of kijken vanuit het perspectief van Ginny Moon. En daarmee heeft Ludwig een erg geloofwaardig personage neergezet. Fiona: “ik weet weinig van autisme, maar ik geloofde het!”.

Ondanks het zware onderwerp en dito leven van Ginny Moon, is het ergens ook luchtig. Zo zegt Evy2004: “Hoewel dit misschien niet zo gepast is, zorgde Ginny met haar andere manier van denken er soms wel voor dat ik met een grote glimlach op mijn gezicht aan het lezen was.”.

Maar daarnaast zit er ook genoeg spanning in het boek, zoals Anne Boon aangeeft, je blijft nieuwsgierig naar babypop, maar ook of het Ginny lukt haar biologische moeder te vinden. De opbouw van het boek vindt iedereen goed. Het verhaal bouwt zich langzaam op tot het plot. Toch zijn er ook wat kritische noten. Zo vindt Eline dat er wat veel herhalingen in voorkomen en duurde het lang voordat duidelijk was wat babypop is. Paula noemt daarentegen dat de titel al te veel had weggegeven om het plot echt spannend te laten zijn. We wisten al dat Ginny Moon gelijk had.

Een erg sterke ontwikkeling maakt de hoofdpersonage volgens de meeste lezers niet door. Het lijkt er op dat Ginny aan het einde wat meer voor zichzelf opkomt wanneer ze haar biologische moeder treft, maar daar blijft het bij. Het zijn de volwassenen om haar heen die veranderen en dan met name haar adoptiemoeder. Mireille: “Het personage dat het meest evolueert is de pleegmoeder. Eerst is ze zorgzaam voor Ginny. Tijdens haar zwangerschap en kort na de geboorte verandert ze in een tiran om haar eigen kind te beschermen. Pas op het einde van het boek is ze weer lief tegen haar pleegkind omdat ze nu snapt dat Ginny eigenlijk altijd de waarheid heeft verteld en dus weet hoe ze met een baby moet om gaan.”. De overige personages ontwikkelen zich niet sterk. Menig leesclublezer had gehoopt dat er een glansrijkere rol voor haar biologische vader was weggelegd. Die verschijnt even op het podium, maar verdwijnt daarna ook (te) gemakkelijk weer.

Of het boek autobiografisch is weten we niet, wel is Ginny Moon als personage erg sterk neergezet en het zou heel goed mogelijk kunnen zijn dat Ludwig zijn eigen ervaringen heeft verweven in het verhaal. Vooral het feit dat het boek vanuit het perspectief van iemand met autisme is geschreven werd als zeer bijzonder ervaren. Paula: “Heel opvallend is dat je als lezer meekrijgt hoe Ginny denkt en dat dit anders is dan de wijze waarop je zelf denkt.” 

De schrijver

Ludwig heeft gebruik gemaakt van korte hoofdstukken en ook zijn zinnen hebben een eenvoudige opbouw. Hij heeft een erg beeldende manier van schrijven, waardoor je als lezer het idee hebt er bij te zijn. Mireille zegt daarover: “Heb het boek in één ruk uitgelezen. D.w.z. dat de schrijfstijl mij heel erg aansprak, anders doe ik dit niet.”.

Bijna alle lezers denken dat Ludwig een boodschap mee heeft willen geven met dit boek. Eline Smit: “Ik denk dat de boodschap is dat Ginny Moon gelijk heeft, ondanks het feit dat ze alles op haar eigen manier doet en verwoordt. De boodschap is ook dat er meer aandacht/inlevingsvermogen moet komen voor kinderen met autisme.” En Evy schrijft in haar recensie: “Benjamin Ludwig geeft bijna op het einde van het boek ook een mooie verborgen boodschap mee ‘’Mensen met autisme mogen en kunnen zich best wel verdedigen in deze wereld.’’ ”.

Dit debuut, en hoewel het gaat over een heel specifiek onderwerp, heeft de meeste lezeressen nieuwsgierig gemaakt naar volgend werk van Ludwig. Eline Huls: “Natuurlijk laat ik het plot van een eventueel nieuwe roman hier ook een rol in spelen, maar de kans is erg groot dat ik het ga lezen.” Kim Scheurs vraagt zich wel af of volgend werk ook zo goed zal zijn. In de laatste pagina’s van het boek valt te lezen dat Benjamin Ludwig zelf adoptievader is van een kind met autisme en dit boek voelt dan ook alsof het geschreven móest worden, maar werkt dat bij een volgend boek ook zo? Dat het verhaal geschreven moest worden, beaamt de schrijver zelf ook. Maar ondanks dat het onderwerp zo dichtbij hem staat, was dat niet de belangrijkste reden dat hij het boek schreef. Zelf zegt hij: "Het was Ginny’s sterke stem die mij het boek heeft laten schrijven. Haar stem is zelfs zo sterk, dat ik haar door heb laten vertellen in mijn nieuwsbrief."
Voor de fans; Ludwig werkt aan een nieuw boek, naar verwachting verschijnt het in oktober. Het vertelt het verhaal van een Poolse jongen die leeft op een boerderij in Amerika, een poëtisch genie. Maar als zijn broer verdrinkt, verdwijnt zijn poëtische stem en gaat hij opzoek om het terug te vinden. Of dit net zo goed is, zullen we nog af moeten wachten, maar dit debuut smaakt naar meer.

Conclusie

Ginny Moon heeft gelijk is een heftig en ontroerend verhaal doordat het vanuit het perspectief van een geadopteerd autistisch meisje wordt verteld, maar bevat tevens ook humor. Stéphanie: “Het boek is angstaanjagend, emotioneel, prachtig en zo nodig. Het laat zien hoe slecht we om kunnen gaan met kinderen die anders zijn en hoe slecht we soms zijn in luisteren naar wat er ons verteld wordt als het niet past bij de beelden, dossiers en waarheden die we ons eigen hebben gemaakt.”. Fiona: “Het boek is grappig en ontroerend maar tegelijkertijd ook confronterend omdat het verhaal je laat nadenken over hoe het gesteld is met de zorg en opvang voor kinderen met een stoornis.”. Ludwig is er uitstekend in geslaagd een overtuigend personage neer te zetten. Anneke: “De auteur heeft zich heel erg goed ingeleefd in een autistische persoon, je kan zien dat hij er ervaring mee heeft, weet wat ze doen en hoe je ermee om moet gaan.” Van te voren werd een boek verwacht dat makkelijk leesbaar zou zijn, maar daarnaast ook ontroerend en adembenemend. Een verwachting die is uitgekomen. Volgens Eline een boek dat je niet zo snel meer vergeet.

Dit debuut van Benjamin Ludwig wordt met veel lof ontvangen en dat is terug te zien in de gemiddelde beoordeling van 4,4 ster. Een aangrijpend debuut en smaakt naar meer van deze schrijver.