Kom naar Israël, mama                                                                                                

Tien jaar na het vertrek van haar ex-man en stiefzoon ontvangt Lydia een bericht op haar telefoon, ‘Kom naar Israël, mama’.  Lydia wacht vier weken voordat ze de moed bij elkaar geraapt heeft om in het vliegtuig te stappen. Bij aankomst blijkt de jongen te zijn overleden; zelfmoord. Lydia wordt overvallen door spijtgevoelens en vragen. Had ze de dood van Immanuel kunnen voorkomen? Wat is er de afgelopen jaren met haar zoon gebeurd? Om antwoord te vinden op haar vragen besluit Lydia op reis te gaan; het wordt een zoektocht in het heden en verleden.

Het beloofde land                                                                                                              

Immanuels biologische moeder is in het kraambed overleden. Toen de jongen in het ziekenhuis lag, ontmoete Immanuels vader Joachim Polak de neonatoloog Lydia lamont. Lydia sloot de jongen direct in haar hart; Immanuel werd haar zoon. Al vrij snel begon het huwelijk scheuren te vertonen. Het Joodse geloof en het oorlogsverleden van zijn familie nam een steeds grotere plaats in Joachims leven in. Toen Immanuel 11 jaar oud was, besloot Joachim dat het tijd werd om het Belgische Edegem achter zich te laten en naar het beloofde land te gaan.

‘Israël,’ zei hij, ‘is een kloppend hart. Vroeg of laat moeten wij joden erheen om het in ons te voelen, om weer compleet te zijn.’

Geen veilige plek voor Immanuel                                                                                                   

Vrij snel na hun emigratie is Joachim getrouwd met de strenggelovige weduwe Edyth. In het huis en het hart van het gezin was weinig plaats van Immanuel. Immanuel voelde zich de eerste tijd in Israël erg eenzaam en had moeite om zich er thuis te voelen. Toen Immanuel in militaire dienst ging, had zijn vader hoge verwachtingen van hem. Lange tijd deed hij wat er van hem verwacht werd en leek hij gebrainwasht door het militaire systeem. Toen Immanuel besefte wie en wat hij geworden was, ging het bergafwaarts met hem. Helaas was er op dat moment niemand die hem een veilige plek bood. Zijn vriendin verbrak hun relatie en zijn vader en stiefmoeder lieten blijken vreselijk teleurgesteld in hem te zijn.

Lydia en Immanuel                                                                                                                           

Het verhaal wordt hoofdzakelijk vertelt door Lydia, een enkele maal komt Immanuel aan het woord. Ik had graag wat meer over hem gelezen; hem wat beter leren kennen. Wat ging er door zijn hoofd na een actie van de Kfirbrigade?

De Kfirbrigade                                                                                           

Op de rugzak van haar overleden zoon trof Lydia een Hebreeuwse tekst aan. Het bleek de Bijbeltekst 2 Samuel 1: 23 te zijn: They were swifter than eagles, they were stronger than lions. De lijfspreuk van de gevreesde Kfirbrigade. Immanuel heeft lange tijd deel uitgemaakt van deze zeer goed opgeleide militaire brigade die ingezet werd bij terrorisme bestrijding en Palestijnse invallen. Door Joachim werden de leden gezien als de grote helden van het land. Lydia echter was totaal verbijsterd toen ze ontdekte dat haar zoon hier deel van uitgemaakt had.

Na zijn basistraining werd hij officieel ingewijd bij de Klaagmuur. Tijdens een groots opgezet evenement kreeg hij een M16 en een Tenach (zijn universele en zijn joodse wapen) en met éen hand op het geweer en de andere op de Hebreeuwse Bijbel zwoer hij trouw aan het land Israël. Joachim beweerde dat hij in drie maanden tijd niet alleen van burger soldaat geworden was, maar ook van jongen tot man. Hij kon nu iets teruggeven, drukte Joachim hem op het hart. Israël zorgde voor zijn veiligheid, nu kon hij voor de veiligheid van Israël zorgen. Onze zoon van Zion, had Zivat hem genoemd.

Anneleen van Offel                                                                                                                

Hier is alles veilig is de debuutroman van de Belgische schrijfster Anneleen van Offel. Anneleen is een echte literaire duizendpoot. Ze publiceert verhalen en poëzie in diverse literaire tijdschriften en is bovendien spreker en redacteur. In dit boek waren prachtige zinnen te vinden en zeer indrukwekkende beschrijvingen van de omgeving. Erg mooi was de scheur die in Lydia’s verbeelding door de straten van Israël verscheen. Een metafoor voor haar eigen leven en het verscheurde leven van haar stiefzoon. Ondanks dat het Israëlisch -Palatijnse conflict een grote rol speelt in het boek oordeelt de schrijfster niet; ze zet je als lezer aan het denken. Nodigt je eigenlijk uit om je te verdiepen in de situatie. Naast dit conflict spelen ook spijt, echtscheiding, rouwverwerking, moederschap, twijfels en het voldoen aan de verwachtingen van ouders een grote rol in het verhaal.

Make Humus Not War   

Om een goed beeld te krijgen van het leven van haar overleden zoon boekt Lydia een trip met Exodus Tours naar de Westelijke Jordaanoever. De tocht voert de toeristen langs wachttorens, betonblokken, checkpoints, zwaarbewapende militairen, prikkeldraad, wegversperringen en metaaldetectiepoortjes. Het enge hoopvolle wat Lydia op het tripje tegenkomt is een graffititekst die op een betonblok gespoten is. Omdat ik er alle vertrouwen in heb dat het goed gaat komen in Israël wil ik deze recensie afsluiten met de test van dit betonblok: Make Hummus Not War!

Ik won dit boek enkele maanden terug bij een prijsvraag op https://www.facebook.com/lebowskipublishers. Lebowski Publishers heel erg bedankt voor dit indrukwekkende boek.