Advocaatje ging op reis

Op zoek naar het boek De bokser van Marcel Haenen, over het leven van Max Moszkowicz, liep ik in de boekhandel langs een bak met opruimingsboeken. Hier trof ik enkele familieleden van Max aan: zoons Bram (wie kent hem niet?) en Robert en kleinzoon Yehudi. De familie Moszkowicz, waar we vroeger zo tegenop keken, blijkt nu niet meer dan een eurootje waard te zijn. Voor dat geld nam ik dus de hele familie maar mee naar huis. Als ik de verhalen over deze spraakmakende familie mag geloven komen de broers in het dagelijks leven niet meer bij elkaar. Het geeft mij dus een goed gevoel dat ik de hele familie, in mijn boekenkast, weer heb herenigd!

Ik nam Bram mee op vakantie. Ik denk wat Eva kan, dat kan ik ook…Lekker samen twee weken naar de zon! Dat Egypte niet zo’n geschikte bestemming voor een Jood is daar had ik niet zo over nagedacht. Sorry, Bram. Ik raakte op het strand in gesprek met een oud baasje en zijn zoon. We praatten wat over de Hollandse landbouw, bloemencorso en de dreigende politieke situatie in Egypte. Plots schakelde de oude man (uit het niets) over op de Tweede Wereldoorlog. Hij vond het echt vreselijk wat Hitler ons land had  aangedaan, maar betreurde het dat hij niet alle Joden gedood had…..(pardon?). Ik had net de flaptekst van Liever rechtop sterven dan op je knieën leven gelezen. Het was 25 graden, maar de rillingen liepen over mijn rug.

‘Soms wil ik weten hoe elke centimeter van de veertienhonderd kilometer rook en voelde, in de wagons die mijn vader, zijn zus, broer en ouders van Westerbork naar Auschwitz brachten. De feiten zijn: de trein vertrok dinsdag 21 september 1942, elf uur ’s morgens. De locomotief trok dertien veewagons. Elke wagon vervoerde om en nabij 60 joden. Alleen mijn vader keerde terug.’

Het verleden van vader Max heeft veel invloed op Bram gehad. Hij is (net als zijn vader) een echte vakman, doorzetter en (voor zijn spaarzame vrienden) een trouwe vriend. Het beeld wat we van Bram door de media voorgeschoteld krijgen staat al jaren bol van afgunst en jaloezie; hij is een gladjanus, maffiamaat, leugenaar en een enorme geldwolf (niet alleen zijn Miele zou regelmatig een wit wasje draaien).
In dit boek vertelt Bram wie hij in werkelijkheid is.

Bram vindt dat elke verdachte recht op bijstand heeft. Hij veroordeelt het strafbare feit, maar niet de verdachte zelf. Natuurlijk heeft hij zaken behandeld die veel ophef veroorzaakten, zoals Bouterse, Endstra, Holleder en Wilders. Een cliënt is bij de Moszkowiczen een mens en wordt niet als een nummer behandeld. Wanneer je iemand, zoals Wilders, jarenlang verdedigt bouw je een relatie met elkaar op. Dit moet niet verward worden met vriendschap. Het is jammer dat veel zaken door de media onder een vergrootglas worden bekeken en uit zijn verband wordt gerukt. Wat is er verkeerd om na een goede uitslag een hapje te eten met Geert? Oké, dat dansje met Bouterse was inderdaad niet zo heel erg slim. Het is jammer dat alleen de fouten Bram blijven achtervolgen. Waarom lezen en horen we niets over de mooie successen die Bram in de rechtszaal heeft geboekt?

Mijn vonnis over dit boek: Zoals Bram in het boek aangeeft, heeft iedere verdachte recht op een advocaat. En wie kan Bram nu beter verdedigen dan hijzelf? Dat heeft hij in dit boek prima gedaan. Tijdens het lezen van het verhaal zie je Bram als een sympathieke man, gedreven advocaat en een zorgzame vader. Het doel van dit boek is dus prima geslaagd! Ik had nog wel wat meer over zijn gezin en de relatie met zijn broers willen lezen. Hopelijk vind ik hier meer over in de andere boeken die ik heb gekocht. Of Bram inderdaad mensen slecht behandeld heeft en geld in zijn achterzak gestoken heeft? Ik heb geen idee. Gelukkig hoef ik daar geen uitspraak over te doen. Laten we hier trouwens allemaal maar eens mee ophouden.