Titel: The miseducation of Cameron Post

Auteur: Emily M. Danforth

Aantal bladzijden: 470

Samenvatting

Cameron Post is twaalf als haar vriendschap met Irene lijkt uit te groeien tot iets meer. Hun logeerpartijtje, waarbij ze zoenen, wordt echter ruw onderbroken. Oma heeft gebeld en Cameron moet meteen naar huis. In de auto maakt ze zich druk over wat ze tegen oma moet zeggen, want ze is er zeker van dat zij en Irene ontdekt zijn. Dat blijkt niet het geval te zijn en Cameron voelt zich hier eerst opgelucht over en voelt zich meteen daarna schuldig dat ze zich opgelucht voelt, want haar ouders zijn verongelukt. Tante Ruth neemt de zorg en opvoeding van Cameron op zich. Dat ze veel christelijker is dan Camerons ouders ooit waren lijkt in eerste instantie maar voor kleine veranderingen te zorgen. Maar als Coley op een dag vertelt dat zij en Cameron gezoend hebben en Cameron daar de schuld van geeft, verandert alles. Cameron wordt naar een christelijk heropvoedingskamp gestuurd om haar te helpen haar zonde te overwinnen door de weg naar God te vinden.

Het verhaal lijkt te beginnen als een typische YA over een meisje dat haar seksuele identiteit aan het ontdekken is. Het mooie aan dit verhaal is dat ze eigenlijk helemaal niet over zichzelf als homoseksueel denkt, het gebeurt gewoon. Toch is het niet altijd makkelijk voor Cameron en haar strubbelingen zijn invoelend beschreven:

Jamie kissed me twice more during that dance (to "Wild horses") and I let him, and after the second time I noticed that Coley had noticed our kiss and she winked at me over Brett's shoulder and wrinkled her nose and I blushed and blushed, and she noticed that too and winked again, which made me blush even harder and hide myself in Jamie's shoulder, which I'm sure she noticed as well, and which Jamie noticed and was of course reconvinced by, pulling me tighter to him, and there I was sending the wrong signals to the right people in the wrong ways. Again, again, again.

Cameron zelf lijkt er geen probleem mee te hebben dat ze op vrouwen valt, maar dat wil niet zeggen dat ze er open over is. Daar is haar (christelijke) omgeving ook helemaal niet naar.

"We're not together," I said.

"Well, then what are you?"

"We're friends who are figuring shit out," I said, which at that point was the most honest and direct thing I'd said to Coley about me and my feelings, well, ever.

Het verhaal wordt pas echt interessant en vernieuwend als Camerons tante erachter komt dat ze Coley gezoend heeft. Cameron wordt per direct ingeschreven bij God's Promise, een heropvoedingskamp. Voor ze daar daadwerkelijk belandt krijgt ze eerst een folder onder ogen. De dingen die hier in staan werkten een beetje op mijn lachspieren, tot ik me bedacht dat dit dus voor sommige mensen pure werkelijkheid is, en toen verging het lachen me weer snel.

Homoseksualiteit wordt als een zonde gezien. Opvallend is dat ze daar als tegenstelling niet heteroseksualiteit zetten, maar een goede band met God hebben. Cameron kan niet behandeld worden voor homoseksualiteit, want:

"There's no such thing as homosexuality," she said. "Homosexuality is a myth perpetuated by the so-called gay rights movement." She spaced out each word of her next sentence. "There is no gay identity; it does not exist. Instead, there is only the same struggle with sinful desires and behaviors that we, as God's children, each must contend with."

De behandelingen richten zich op de factoren die ten gronde liggen aan deze neiging tot zondigen en deze onderliggende redenen worden besproken in een-op-een gesprekken of in groepstherapie. Daarnaast doen de discipelen mee aan gendergeschikte activiteiten. De jongens doen veel groepsporten en de meiden gaan koken of winkelen. Het is al snel duidelijk dat de activiteiten lang niet altijd het beoogde effect hebben:

Once, a woman from the labor and delivery unit at Bozeman Deaconess Hospital did a presentation about pregnancy and infant care that featured dolls similar to the Rescue Annie infant mannequins I had used in lifeguard training, and that made me think about Hazel. And Mona. And Scanlan. But not really all that much about the joys of motherhood, which seemed to be the point of the presentation.

De behandelingen lijken onschuldig genoeg. Desondanks gaat "baat het niet, dan schaadt het niet" in dit geval niet op. Ook dit wordt weer zeer treffend beschreven:

Jane had called it forgetting yourself, and that was a good way of putting it too. All the "support sessions" were designed to make you realize that your past was not the right past, that if you'd had a different one, a better one, the correct version, you wouldn't have even needed to come to Promise in the first place. I told myself that I didn't believe any of that shit, but there it was, repeated to me day after day after day.

De impact van de heropvoeding wordt helder beschreven, maar zonder al te veel drama. Juist daardoor kwam het bij mij des te harder binnen. Je weet dat Cameron (en met haar velen) daar niet vrijwillig zitten, dat ze het er niet mee eens zijn en niet in de therapie geloven. Toch ontkomen ze er niet aan dat het toch invloed op hen heeft. Daarnaast doet het wat met de gezinsrelaties. Hoe goed bedoeld misschien ook, deze jongeren zijn onder dwang afgevoerd naar een heropvoedingskamp. Dat doet wat met een kind.

It was strange to see all the disciples walk off into the airport without me. It made me feel lonely in a way I can't quite explain, especially since I was going home for the first time in months. But I guess that says something, maybe more than something, about what home now meant to me.

En later, als Cameron echt thuis is:

I also waited to feel like myself, as if it would land on me all at once, this feeling like I was me again because I was home. And it didn't come.

The miseducation of Cameron Post is een prachtig, gevoelig, en belangrijk boek. Ondanks het zware onderwerp wordt het nergens echt zwaar, mede dankzij de humorvolle benadering door Cameron. Toch weet het boek je echt te raken. Een boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben!

Dit boek is helaas nog niet vertaald naar het Nederlands. Wel is het boek verfilmd.