Op 1 november werden vijftig Hebban lezers verblijdt met een email dat ze mee mochten doen met de buzz(lees)club voor het boek De zilverweg van de Zweedse auteur Stina Jackson. Uitgeverij De Geus was supersnel met versturen, zodat iedereen haast direct kon beginnen met lezen

De zilverweg won de prijs voor beste Scandinavische thriller en dat feit was voor veel lezers voldoende reden om zich direct in te schrijven. Kees en Fany noemen ook nog het feit dat het een debuut is en dat is altijd interessant om te lezen. De_Stefs werd getriggerd door de insteek van een vader op zoek naar zijn verdwenen dochter. Voor Magalie Bonnet bracht de setting haar in één klap terug naar haar voormalige werk bij de Cel Vermiste Personen.

Twee personages spelen de hoofdrol in De zilverweg, vader Lelle op zoek naar zijn vermiste dochter Lina en Meja die in de buurt komt wonen. Volgens Hans Hegeman vormen beide personages tezamen het verhaal. De een kan niet zonder de ander. Het lot heeft ze samengebracht. Velen irriteerde zich wel aan het vele roken van vader Lelle. Shannabielen geeft aan dat je bij Lelle zijn wanhoop en pijn voelt, dat hij de gebeurtenis ook nog totaal geen plaats heeft kunnen geven en zich daardoor volledig laat gaan. Hij heeft echter nog steeds de wilskracht om te blijven zoeken naar zijn dochter. Marianne Delmee beschrijft Meja als een jong meisje, voortdurend meegesleept door een wankele moeder. Ze observeert de omstandigheden en mensen om zich heen met de vroege wijsheid van iemand die gewend is aan onveiligheid, accepteert deze als realiteit.

De schrijfstijl Stina Jackson wordt in het algemeen als prettig ervaren. Volgens Carin makkelijk. Soms wel herhalend, maar daardoor krijg je wel een typisch beeld van de personages. Jeanet is het daar mee eens en kon zich er goede beelden bij denken. Stina Jackson woont sinds 2006 in Denver, Colorado. De meningen zijn verdeeld of haar schrijfstijl zeker een vleugje Amerika meegekregen. Yvette geeft aan dat het hier en daar net wat over de top is. Priscilla vind dat meer dan omgeving en namen, er niet veel Scandinavisch aan is. Het doet haar niet denken aan Scandinavische trillers. Volgens Karina is de sobere sfeer juist weer typisch Scandinavisch.

Fany noemt de spanning dreigend en in het eerste deel vooral beklemmend. Jeanet vroeg zich tijdens het lezen continu af of Lelle Lina nog op tijd zou vinden. In het tweede deel vond ze met name het eerste gedeelte spannend. Carin de Wit voelde bezorgdheid om Meja en dat zorgde voor spanning. Hans Hegeman noemt de spanning onderhuids. De_Stefs daarentegen vond dat de spanningsboog ontbrak. Volgens Kees had De zilverweg geen nagelbijtende spanning. Je voelt als lezer dat er iets dreigt te gebeuren. Alleen is het de vraag wat en wanneer.

Als sterkste punten in het boek worden genoemd, de emoties van de personages (Priscilla, Carin en Renate), de beeldende beschrijvingen (Kees), de combinatie van elementen die zorgen voor de donkere ondertoon (Carin de Wit) en dat ondanks dat er niet zo heel veel gebeurd, je absoluut wilt doorlezen (Aukje den Daas)

De verwachtingen van Magalie Bonnet zijn uitgekomen, het duistere element is goed gelukt. Jeanet heeft ook genoten van het boek, net als Carin de Wit. Priscilla had misschien iets meer politiewerk verwacht. Het boek ging vooral om het leven van Meja en Lelle die samenkomen door hoe zij ieder hun eigen leven invullen. Niet bij iedereen zijn de verwachtingen uitgekomen, een aantal lezers noemt het gebrek aan spanning.

De zilverweg werd door 47 lezers gemiddeld met 3.8 sterren beoordeeld.