Op p. 121 (onderaan de pagina) staat: "Hij sprak over verlangen en vreugde; hij zei dat hij ons zou leren hoe we die twee samen konden ervaren. Ik begreep nooit hoe ik dat kon bereiken, maar terwijl ik elke dag zat te kijken bij de meditaties, die altijd in stilte begonnen en eindigden in razernij, merkt ik dat er een leven school in toeschouwer zijn in plaats van deelnemer.' 

Die afstand tot de realiteit zag ik ook terug in de vele spiegels in haar huis: "Ikzelf ben gewend geraakt aan de spiegels en neem er tegenwoordig zelfs mijn toevlucht toe als Dilip en ik ruzie hebben, omdat een spiegelbeeld zien schreeuwen hetzelfde is als televisiekijken." (p. 38)

Op p. 45 neemt ze ook mentaal afstand van haar vader: "Ik luister maar half naar alles wat hij te zeggen heeft. Ik ben gewend om hem tijdens deze korte bezoeken in mijn hoofd op een afstandje te houden en zijn gezich naar een uithoek van mijn geest te verbannen." 

Welke gevolgen heeft haar neiging om een toeschouwer i.p.v. een deelnemer te zijn voor haar eigen ontwikkeling en haar leven?