Laat ik maar meteen eerlijk toegeven: januari is niet mijn maand. De gezelligheid van de feestmaand voorbij, de lente nog zo ver weg en zeker dit jaar: regen, kou en grijze dagen. Ik heb er oprecht last van. Dit jaar was januari éxtra grijs en grauw met het verlies en afscheid van mijn allerliefste opa. 

Op de dag van zijn afscheid was het droog en - net zoals bij mijn oma twee jaar eerder - zelfs met hier en daar wat zon. Noem het toeval, maar tijdens de dienst kwam er, exact op dezelfde plek als bij oma, een roodborstje aangewipt. En in het water achter het huisje waar wij zaten zwommen zomaar opeens twee zwanen achter elkaar. De grootste fier voorop, de iets kleinere er in alle vertrouwen achteraan. Mijn vader en ik dachten op datzelfde moment exact hetzelfde, opa en oma: ze zijn weer samen ...

Rouw is een vreemd iets. Ik ervaar het afscheid van mijn opa anders dan van mijn oma destijds, terwijl ik toch echt een oma’s kindje was. Daarbij had ik al min of meer afscheid van hem genomen, want mijn opa leed aan dementie en was al een paar niet meer de man die ik zo goed ken uit mijn jeugd. Maar het gevoel van heimwee nadien heeft me overvallen. Het besef dat ik - van origine een Amstelveense die inmiddels al dertig jaar in Brabant woont - niet veel meer heb om voor naar Amstelveen te keren en het feit dat we nooit meer als familie zo samen zouden zijn als we altijd waren, altijd georganiseerd door mijn opa, want hij hield van een feestje en we vierden dan ook alle grote mijlpalen, het hakt erin en dat had ik niet helemaal verwacht. Al met al maakte het de grijze maand alleen maar grijzer. 

Een kwakkelend gebeuren (wie niet, gezien de griep epidemie), drukte met gezin, huishouden en werk. Alles ging door, maar de boeken bleven een beetje liggen. Ik had er ook gewoon de puf en rust niet voor. Toch las ik een paar prachtige verhalen en de leeszin keert langzaam weer terug. We zitten inmiddels over de helft van februari, de dagen worden langer, de lente rook ik al in de lucht en de - wat mij betreft -  mooiste tijd van het jaar komt weer in zicht. Afgelopen weekeind heb ik zelfs al met een boek in de serre kunnen zitten, wat een feest! Nog even, dan kunnen we weer met een boek in de tuin, kan ik weer lekker aan de gang met mijn moestuin en kunnen we de deur uit zonder muts-sjaal-handschoenen. En dat vooruitzicht maakt me blij, heel blij. Uiteindelijk gaat de zon altijd weer schijnen en, helemaal in lijn met de gedachtengang van mijn opa, schouders eronder en positief vooruit!

Zoals gezegd, ik las misschien niet al teveel, de concentratie was soms ver te zoeken, troost bracht het zeker. Kijken jullie mee?

1. Het kromme huis | Agatha Christie ***

Voor het tweede jaar op rij nam ik deel aan de door uitgeverij Rainbow georganiseerde Agatha Christiechallenge. Dit jaar hoorde ik bij één van de gelukkigen die een heus perspakketje ontving met leuke 'props' voor foto's voor sociale media, hoorde ik er dit jaar even helemaal bij! Ehhh, nou nee ... toch niet helemaal, want het duurde eeuwen voor de enveloppe tussen de kerstpost door eindelijk door mijn brievenbus viel, op 2 januari. Terwijl de Challenge startte op 27 december en 3 januari eindigde. Tja. Enfin, de laatste foto op Bookstagram was leuk, zullen we maar zeggen ;-).

Christie's boeken gaan al even mee, dit origineel stamt uit 1947. Dit merk je natuurlijk en dan vooral aan de snelheid die je niet vindt in dit boek. Dit klinkt als een negatieve noot, maar niets is minder waar, ik waardeer de kalmte en rust juist! Heerlijk het nieuwe jaar starten vanuit die rustige flow en het valt meteen weer op hoeveel gejaagder en gehaaster we zijn gaan leven als je Agatha Christie naast een recent verschenen boek legt. Voor mij een pluspunt dus, voor af en toe en zeker om het jaar te starten. En verder het bekende recept: een moord, een bijzonder plaats delict en -tig verdachten. Wie heeft het gedaan en wáárom toch? Het was weer heerlijk speuren en ik zat er echt totaal naast.

2. Dat ene moment | Liane Moriarty ***

Sommigen van jullie zullen het weten, ik ben groot fan van Liane Moriarty. De verhalen die zij toch altijd weet te verzinnen en hoe alle verhaallijnen altijd zo prachtig in elkaar overlopen en er een fabuleus einde uit komt ... meesterlijk. Maar met dit boek stelde ze me toch een beetje teleur. Begrijp me niet verkeerd, het was een prima boek, het verhaal ontvouwt zich als een echte Moriarty en het is weer ouderwets origineel, dus ik zat de hele tijd met 4 of 5 sterren in mijn hoofd. Tot het einde. Dat viel tegen, het wow effect ontbrak. Nogmaals, zeker de moeite waard, maar ze schreef betere titels.

3. Lieve Edward | Ann Napolitano *****

Vorig jaar was ik één van de gelukkigen die deel mocht nemen aan de Hebban Leesclub van Ann Napolitano en haar nieuwste boek Je bent prachtig. Het verhaal raakte me diep en ik was benieuwd naar ander werk van haar, tot mijn man opeens met dit boek thuis kwam! Dat had zo moeten zijn en werd officieel het eerste boek van dit nieuwe leerjaar. En wat een wederom práchtig en adembenemend mooi geschreven verhaal. Het verhaal gaat vooral over rouw, de zin en onzin van het leven en de moed vinden om weer door te gaan en was daardoor gezien mijn eigen rouw wellicht qua timing niet het beste boek, het heeft me op een bijzonder manier troost gegeven. Een boek met diepgang, verdriet, liefde en melancholie. Indrukwekkend goed!

4. De bruiloft van de hulp | Freida McFadden * *

Tja, dat ik toch ooit nog eens 2 sterren zou geven aan Freida McFadden. Maar sorry, ook hier ben ik niet wild van. Terwijl ik McFadden echt hoog heb zitten. En misschien is het ergens een beetje mijn eigen schuld. Ik had een nieuw boek verwacht, het bleek een novelle. Niet goed opgelet. Ach, ook leuk, zo’n kort verhaal voor tussendoor, toch? Nou, wat mij betreft had ze dit verhaal niet hoeven schrijven. Ik snap werkelijk de toegevoegde waarde aan deze toch verder zo goede serie niet. Het is een soort kijkje in Molly’s leven tussen deel twee en drie, maar wat het ons als lezer nou zou moeten brengen? Ik weet het nog steeds niet. Ik miste de clou, Marieke heeft hem me uitgelegd, maar het heeft mijn mening niet verandert. Als fan van De Hulp lees je hem waarschijnlijk toch (kort verhaal, dus snel klaar) maar anders zou ik zeggen, lekker laten gaan.

En zo verliep mijn eerste leesmaand van het nieuwe jaar niet helemaal zoals bedacht en verwacht, maar ach, is dat uiteindelijk geen mooie metafoor voor het leven?
En met het online komen van dit overzicht kan ik zo'n beetje direct door met februari. Tipje: ik keek uit naar de nieuwste Jenny Colgan en las hem, en ontdekte een mooie titel voor fans van B.A. Paris. Enfin, tot over een week of twee en tot dan: geniet van het mooie, geniet van het kleine en veel leesplezier!