Je weet wel…van Hebban, zo begon de eerste e-mail die Willy mij begin juni van dit jaar stuurde. Daarna volgde een hele mailwisseling waarin we over Hebban, buddyreads en Afrika in zijn algemeenheid kletsten. Het was namelijk al meteen duidelijk met welk boek we een buddyread zouden doen ‘De vriendschap’ van de zussen Keating, de originele titel is overigens Blood Sisters.

Het duurde nog even voordat we daadwerkelijk een datum geprikt hadden, maar uiteindelijk werd de start 1 oktober. Ik maakte een planning, hield rekening met mijn weekje herfstvakantie, het kwam neer op ongeveer 200 blz per week, en in de vakantieweek dus 100, en de laatste week de rest, ondertussen bedachten we als we het niet redden pakken we november er wel bij, als het maar uit is voor eind december. Uiteindelijk las ik het boek op de een na laatste dag van oktober uit en Willy volgde een dag of twee later. We hadden het geflikt, 684 bladzijden gelezen naast al het andere wat we nog lezen. We mogen trots zijn op elkaar!

Over de auteurs

Barbara en Stephanie Keating groeiden op in Kenia en hebben beiden hun hele leven veel gereisd. Met het schrijven van de roman Mijn dochter in Frankrijk beleefden ze hun doorbraak. Daarna werkten ze jarenlang aan de Langani-trilogie, die in Nederlandse vertaling verscheen als ‘De vriendschap’, ‘Land van herkomst’ en ‘De thuiskomst’.

Over het boek

Afrika, 1957. Op een kostschool op het platteland van Kenia sluiten drie meisjes een bijzondere vriendschap. Ondanks hun verschillen in afkomst en karakter zweren Camilla, Sarah en Hannah dat niets hun band ooit zal kunnen verbreken. Maar dan barst de onafhankelijkheidsoorlog los, een strijd die de dromen van hun jeugd en hun toekomstplannen verwoest. De mooie Camilla gaat naar Londen, waar ze geheel opgaat in het bruisende leven van de grote stad en al snel een beroemd fotomodel wordt. Sarah verhuist naar het koude Schotland om te studeren, maar verlangt met hart en ziel terug naar Afrika. Hannah, die als enige in Kenia blijft, vecht voor het behoud van de boerderij die al generaties aan haar familie toebehoort. Keer op keer worden de drie vriendinnen tot het uiterste getest, als hun hechte band door rivaliteit in de liefde en verbroken beloftes op de proef wordt gesteld. Is hun vriendschap sterk genoeg? De vriendschap is een prachtige roman over romantiek, tragedie, eergevoel en loyaliteit, waarin drie bijzondere vrouwen door vallen en opstaan leren dat zij niet kunnen ontsnappen aan hun verleden.

Over het lezen

Net zoals we voordat we aan de buddyread begonnen veel mails over en weer hadden gestuurd was dat bij het lezen niet anders. Mijn planning liep na de eerste week al in de soep, maar daar stoorden we ons niet aan, we lazen lekker verder en op de afgesproken contact momenten mailden we elkaar, en soms ook tussendoor.

In juni al had Willy mij verteld wat haar zo aan Afrika boeide, want schreef ze, dat ga jij me vast vragen. En ja dat vroeg ik haar toen we aan het einde gekomen dus weer… en terwijl ik haar antwoord las wist ik dat ze me dit al verteld had!

Willy: Ik heb ergens in m'n jeugd Afrikaanse dans en Afrikaanse muziek leren kennen. Daarvoor had ik altijd een beetje het idee dat er een oer-Afrikaan in mij schuilde. Ik heb een tijdje in Amsterdam djembé-les gekregen van een Ghanees; amper in staat om het gevaarte naar les te tillen (ook heel stoer met zo'n enorme tas erom) maar volledig in m'n nopjes. Ik heb veel met ritme, want ik heb ook een leuk tijdje tapdans gedaan. Maar de oude Afrikaanse dansen, dat is pas echt erg, niet te doen. Dat was ook in Amsterdam; een grote zaal met een paar drummers en grotendeels Afrikaanse mensen die het bepaald niet voor het eerst deden. Dat waren nog eens tijden. Naar Afrika toegaan is er nooit van gekomen. Deels omdat ik niet durfde denk ik. Tunesië is het ‘Afrikaanste’ dat ik geweest ben. De angst was niet zozeer omdat ik het eng vond; ik ben wel naar Cuba, Venezuela, Brazilië geweest, maar ik denk dat ik voornamelijk niet teleurgesteld wilde worden. Oftewel.... mijn Afrika is perfecter dan het jouwe :-)

Francisca: Nou mijn Afrika is ook maar beperkt hoor, want ik bezocht enkel een keer of negentien Zuid-Afrika en drie keer was ik in Eswatini, de oude naam van Swaziland. En dan nog heb ik heel Zuid-Afrika niet gezien omdat we in sommige plaatsen vrienden hebben gemaakt en die dan toch wel min of meer elke keer opzoeken. De oudste vrienden maakten we in 1999 tijdens onze eerste reis naar het land. Gelukkig wonen de vrienden wel redelijk verspreid zodat we elke keer een mini-rondreis door het land maken en tussendoor nieuwe plekjes proberen te ontdekken, of teruggaan naar plekjes die we erg leuk, mooi of fijn vinden. Mijn liefde voor Afrika begon overigens al ruim voordat ik voor de eerste keer naar Zuid-Afrika ging. Kenia, het eerste land in Afrika waar ik via een boek mee kennismaakte, was van Kuki Gallman, 'Ik droomde van Afrika' over haar leven in Laikipia. Daarna volgden er nog vele boeken, van non-fictie tot fictie, van cosy-crime tot thriller.

Terug naar het boek, het vertelt dus het verhaal van de drie vriendinnen Sarah, Hannah en Camilla die elkaar leren kennen op de katholieke nonnenschool in Kenia. Al vrij in het begin hadden we het over alle namen die we tegenkwamen, Sarah en Hannah, Betty en Lottie, Camilla en Carlotta. Ze hadden veel van elkaar weg, maar toch hadden we nadat we in het boek zaten daar toch minder moeite mee als gedacht. Naast de drie vriendinnen spelen de ouders en broers van twee van de drie ook een aardig grote rol in het boek. De meiden zijn ook nog jong in het begin en wonen allemaal nog bij hun ouders wat dus de rol van de ouders in het boek ook verklaart. De eerste reünie van de meisjes moet plaatsvinden als ze achttien zijn.

Kenia kent een roerige geschiedenis, van Britse kolonisatie en opstanden. Het boek begint in de zogenaamde Mau Mau periode. [Een geheime Kikuyu guerrillagroep, bekend als Mau Mau, begint een gewelddadige campagne tegen blanke kolonisten. Noodtoestand uitgeroepen, Jomo Kenyatta gevangengezet, KAU (Kenyan African Union) verboden].

De ouders van Sarah, verlaten Kenia dan ook en verhuizen naar Rhodesië. [Rhodesië was een niet-erkende staat in zuidelijk Afrika, gelijkwaardig in territoriale termen met het huidige Zimbabwe. De hoofdstad bevond zich in het toenmalige Salisbury.] Hannah en haar broer Piet blijven op de plaas in Langani in Kenia wonen. De ouders van Camilla zijn verhuisd naar London en Camilla ook. Ook Hannah haar ouders verlaten Kenia en vertrekken naar Ierland, Camilla en Sarah verlaten dus beide hun geliefde Kenia.

Dan volgen we de meisjes tot ze jongedames worden en de leeftijd van 21 jaar bereiken en de volgende reünie zal plaatsvinden. De hoofdstukken verspringen tussen Kenia, London en Dublin waar ze dan respectievelijk wonen. De hoofdstukken worden aangeduid met plaats, maand en jaar. Hier en daar ontbreekt de chronologie enigszins want dan begint een hoofdstuk in september maar stipt het nog wat dingen uit augustus aan in een soort van flash-back bijvoorbeeld. Af en toe was dat wat verwarrend maar soms hadden we het ook niet echt door en leefden we mee met de meisjes. Camilla was onze minst favoriete, zij laat de twee anderen ook af en toe danig in de steek vonden wij.

Dan volgt de reünie voor hun 21ste verjaardag, iets waar Willy helemaal naar uitkeek maar wat voorbij was voordat ze het doorhad, natuurlijk was dit een ijkpunt want dat was nu eenmaal een van de twee dingen die de meisjes toen ze de school verlieten hadden afgesproken, maar ik zag het meer als een van de vele dingen die ze meemaakten.

Onderwijl mailden we stug heen en weer en schreef ik toen ik in Berlijn met mijn dochter was ook nog blogjes over onze reis, die Willy gezellig las.

Toen we nog maar zo’n ruime honderd bladzijden moesten lezen ging ik alvast even wat voorwerk voor dit blog doen en zocht de info over de auteurs op, daarin staat wat je hierboven al hebt gelezen: daarna werkten ze jarenlang aan de Langani-trilogie, die in Nederlandse vertaling verscheen  als 'De vriendschap', 'Land van herkomst' en 'De thuiskomst'. Iets wat we beiden dus niet eerder hadden gelezen…als we dat hadden geweten waren we wellicht niet zo enthousiast aan dit boek begonnen.

Aangezien ik een Afrika kast heb wil ik die twee vervolgdelen dus heel graag hebben, en wat een mazzel had ik, ik liep de kringloop in op zoek naar ‘nieuwe’ kopjes op kantoor omdat de huidige kennelijk pootjes hebben gekregen, natuurlijk kon ik het niet laten om even bij de boeken te kijken, wat zag ik daar staan? Deel twee, 'Land van herkomst' dit boek, waar ik slechts twee euro voor betaalde, staat nu te wachten tot ik tijd heb om het te lezen.

Want ja we concludeerden beide dat er nog genoeg losse draadjes voor een tweede boek zijn, hoe gaat het met Lottie & Jan, Camilla & Anthony, Sarah… Het eindigt mooi maar is zeker niet afgerond zeg maar.

Willy: Ik heb getwijfeld aan het aantal te geven sterren. Doordat ik toch ook wat hiaten tegenkwam, kon ik er geen vier van maken, maar het is dan wel een dikke drie geworden. En ik vond het voornamelijk heel leuk om samen met jou te lezen.

Francisca: Ik vond het ook leuk om het samen te lezen, dan leg je een boek toch minder snel weg mocht het je niet trekken, ik gaf het dus wel 4 sterren, alle categorieën waarop ik beoordeel, op de plot na, kregen een 8, de plot was een 7, want eigenlijk was er niet echt een plot, het was gewoon een gezellig kabbelend verhaal over het leven van drie jonge vrouwen die ondanks alles vriendinnen blijven.