In mijn blog met mijn leesplannen voor 2020 had ik een overzicht geplaatst van de ruim zestig boeken die ik nog ongelezen in mijn kast heb staan. Ideke, Amarins en Celèsta wilden ook het dameskoor van Chilbury lezen en dus besloten wij tot een kwartet.

Ik maakte in Facebook Messenger een groep aan en deelde half april de header die ik al gemaakt had. Iedereen was enthousiast en we konden bijna niet wachten tot 15 mei, de startdatum die we hadden afgesproken.

Donderdag de 14e schreef Ideke ook al heel enthousiast: Hoi, hoi allemaal, ik zit al startklaar om in Het dameskoor van Chilbury te gaan lezen. Jullie ook? Wij reageerden alle drie dat we er ook bijna klaar voor waren. We starten dus ongeveer tegelijk wat het altijd extra leuk maakt.

Over het boek

Kent, zomer 1940. Engeland staat aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. De vrouwen uit het dorpje Chilbury komen in opstand. De dominee wil het kerkkoor opheffen omdat alle mannen zijn opgeroepen. De tijd is gekomen om traditionele patronen te doorbreken. Terwijl de oorlog door hun levens davert, proberen vijf zeer verschillende vrouwen en meisjes uit alle macht het thuisfront te inspireren met hun muziek. Dan wordt Chilbury getroffen door een bombardement.

Francisca: Wat was jullie reden om het boek wat we gaan lezen te kopen?

Ik kijk altijd bij de kringloop op de plank waargebeurd en als daar een boek staat wat er als nieuw uitziet dan gaat dat 9 van de 10 keer mee naar huis, ik las vluchtig de achterkant, meende me te herinneren dat er in de Feelgood Hebban groep iets over was geschreven en dus was die € 1,10 snel betaald.

Amarins: Wow koopje zeg! Ik betaalde het volle pond. Ik kan me herinneren dat ik steeds het boek op Hebban en ook op social media tegenkwam. Met alleen maar lovende woorden. Het verhaal sprak me enorm aan en toen heb ik besloten het boek in de plaatselijke boekhandel te kopen. Vervolgens kwam er weer van alles tussendoor en dus bleef het boek steeds liggen. Maar daar komt nu dus verandering in!

Celèsta: Ik heb niet echt een heel romantisch verhaal wat dat betreft. Ik heb net als Amarins het boek vaak voorbij zien komen op Hebban en het stond al een hele poos op mijn leeslijst. En toen zat het opeens in het BC pakket! Maar ja, die leeslijst is zo lang, er komt zoveel bij, soms verlies je het overzicht van wat je allemaal nog zo graag wilt lezen. Toen kwam jullie babbeltje in het café voorbij, dacht ik ‘oh maar wacht even, die wil ik ook nog lezen’, dit lijkt mij een hele leuke kans, met z’n vieren een Buddyread! En zodoende, komt het boek dankzij het café op mijn pad, blijk ik het dankzij BC te hebben en was de keuze om mee te doen met de Buddy dus snel gemaakt!

Ideke: Ik kan het me niet meer goed herinneren, want het boek staat al heel lang op mijn reader, maar volgens mij was er een aanbieding van 3 ebooks voor €15. Ik ben gek op aanbiedingen en omdat ik het regelmatig op Hebban en FB voorbij had zien komen heb ik het destijds gekocht.

Na de eerste paar hoofdstukken, deze zijn soms kort, ze bestaan uit brieven en dagboeken, melde Amarins dat ze maar moeilijk in het verhaal kwam omdat er zoveel namen waren. Daar waren wij het allemaal wel mee eens, vooral de hoeveelheid namen was enorm. We moesten ook allemaal even wennen aan het feit dat het dus brieven en dagboeken waren maar raakten daar op een gegeven moment wel aan gewend.

Ideke gaf aan dat ze het af en toe een beetje ‘kinderachtig’ vond en dat haar aandacht daarom wegdreef. Amarins had dat ook. Ik vond dat zeker voor het dagboek van Kitty gelden en kon haar opmerking dan ook wel begrijpen.

Ikzelf was blij het boek als echt boek te lezen omdat ik regelmatig even terugbladerde naar een vorig hoofdstuk om te kijken naar de namen die erboven stonden.

Ideke melde op een gegeven moment dat ze niet stond te springen om verder te lezen en liever naar haar luisterboek wilde luisteren. Ze lag flink aan kop dus ik stelde haar voor dan het boek toch ook gewoon even links te laten liggen, maar later die dag melde ze dat ze nog maar 70 bladzijden moest lezen en nu toch wel graag wilde weten hoe het afliep!

Ik stelde voor allemaal een vraag te bedenken die de rest dan kon beantwoorden. Dat vond iedereen een leuk idee en Ideke trapte af en stelde ons uiteindelijk nog meer vragen!

Ideke: Wat vinden jullie van de vorm waarin het verhaal is opgebouwd?

Francisca: Eigenlijk vind ik het wel erg leuk...dagboeken afgewisseld met brieven. Die dan deels geschreven worden in de verleden tijd maar waarin ook gesprekken gevoerd worden in hun tegenwoordige tijd. Doordat de stukken soms best kort zijn vind ik het vlot lezen, ook vind ik het leuk om te lezen hoe de verschillende mensen over elkaar schrijven/denken. Ineens kwam er een brief bij van Mallard aan zijn zus en ook ineens een dagboekfragment van Sylvie, ga ik nog meer nieuwe brief/dagboek schrijvers tegenkomen? Ben inmiddels op blz 200.

Amarins: Ik vind de vorm van dit boek echt niet fijn. Alhoewel het verhaal nu beter begint te pakken hou ik dus echt niet van dagboeken. Ik moet regelmatig terugbladeren om te kijken over wie het gaat. Af en toe komt er ook nog een brief tussendoor van een minder bekende persoon in het verhaal. Qua concentratie is het echt aanpoten. Boeken waarin de verhaallijnen spelen in het heden en verleden heb ik liever! Daar geniet ik elke keer weer van!

Ideke: Ik moest in het begin ook heel erg wennen aan deze vorm van verhaalsopbouw. Aparte manier van vertellen in zowel dagboekvorm als in briefvorm. Vooral de dagboekvorm van Kitty vond ik kinderachtig maar achteraf paste dat wel heel goed bij haar leeftijd. Gedurende het verhaal zie je ook dat zij een volwassener groei in schrijven doormaakt. Wat ik ook heel leuk vind is dat je vanuit het perspectief van diverse dorpsbewoners meeleeft met het wel en wee van Chilbury. In het dankwoord wordt uitgelegd hoe ze deze vorm van schrijven heeft gehanteerd. Achteraf vond ik het heel leuk en vermakelijk om te lezen, ondanks het heftige onderwerp.

Celèsta: Ik zat vrijwel direct in het verhaal. De vorm waarin dit boek is geschreven vind ik erg leuk. De dagboekvorm spreekt me aan en ook de wat kortere hoofdstukken en dus snellere wisseling tussendoor houdt het tempo in het boek. Sommige bewoners schrijven mijmerend en liefelijk, zoals Kitty, anderen geven me direct kippenvel. Ik voel echt een aversie tegen Mrs. B en wat wordt er toch voor een smerig spelletje gespeeld door Edwina Paltry? Dat geeft ook direct wat spanning aan het verhaal. Al met al vind ik het tot op heden een fijn boek, het leest fijn weg. Inderdaad wel erg veel namen, zowel van mensen als van gebouwen, huizen en parken, dus het is bij de les blijven. Omdat ik het ebook lees vind ik het erg bewerkelijk om telkens terug te bladeren en dat doe ik dan ook niet. Het begint vrij snel te dagen wie ik voor me heb zodra ik aan het hoofdstuk begonnen ben.

Celèsta: Hoe vinden jullie de uitwerking van de personages? Vinden jullie dat de schrijfster goede karakters heeft neergezet? Heb je vrij direct een zwak voor iemand of een hekel aan een personage?

Ideke: Ik vind dat de personages realistisch zijn neergezet. Iedere persoon vertegenwoordigt zijn leeftijd en levenservaring op een geloofwaardige wijze. Door de aangename manier van schrijven heb je aan sommige personen een hekel terwijl je andere gelijk in je hart sluit. Ze maken allemaal een sterke groei door, gedwongen door de zware tijd waarin ze momenteel leven. Het saamhorigheidsgevoel tussen de vrouwen komt sterk naar voren als de situatie daarom vraagt.

Francisca: Ik vind dat de personen goed worden uitgewerkt, ze gedragen zich naar hun leeftijd wat Ideke ook al zegt. Ze zet een mooie variatie aan karakters neer. En ja ik had meteen een klein zwak voor Kitty en Mrs. Tillings en een hekel aan Mrs. B en Edwina.

Amarins: Ik vind de personages ook mooi verwerkt. Je leert ze kennen, de een wat meer dan de ander. Inderdaad krijg je bij de een een beter gevoel dan bij de ander. Bij Edwina krijg ik tot nu toe zo'n raar gevoel. Ben ook heel benieuwd hoe zij zich gaat ontwikkelen naar het eind van het verhaal!

Amarins: Ik vraag me af of jullie de cover bij het verhaal vinden passen?

Ideke: Nee helemaal niet. Ik zat daarstraks naar te kijken en vindt wat er op de cover staat totaal niet in het verhaal terugkomen.

Amarins: Tot nu toe vind ik dat dus ook echt niet. Nu heb ik het nog niet uit maar heb het gevoel dat het ook niet gaat passen!

Francisca: Ik probeer te bedenken wie de persoon op de voorkant kan zijn maar heb (nog) geen idee, dus tot nu toe vind ik het totaal niet passen.

Celèsta: Wellicht nog een beetje te vroeg voor mij om daar nu al echt goed op te kunnen antwoorden, maar tot op heden snap ik het verband nog niet tussen de cover en het verhaal ...

Ik ging op zoek naar de Engelse cover en kwam vier verschillende covers tegen die alle vier stukken beter passen dan de Nederlandse cover. In dit geval vinden wij dus eenstemmig dat de Nederlandse uitgever met hun cover de plank volledig heeft misgeslagen.

Ideke: Hebben jullie ooit een dagboek bijgehouden?

Amarins: Kan ik heel kort in zijn, nee!

Ideke: Ik heb in mijn tienerjaren trouw een dagboek bijgehouden, zelfs twee volgens mij maar op een gegeven moment ermee gestopt. Kreeg toen andere prioriteiten. Sinds vorig jaar houd ik een 5-jaars memory book bij waarin ik elke dag vijf regels kan schrijven. Elke dag staat 5x onder elkaar, voor ieder jaar een ruimte. Na vijf jaar heb je een mooi jaaroverzicht van elke dag gedurende de afgelopen jaren.

Francisca: Zo’n 5 jaars boek heb ik ook... vergeet er elke keer in te schrijven…die van mij is een mom’s diary dus ik moet eea over m’n kind erin schrijven…
Ik bedacht me ineens dat ik als 8-jarige een mooi Holly Hobby dagboekje met gouden kopse kanten met sleutels heb gekregen. Heb het lang niet gebruikt en volgens mij toen ik 10/11 was ben ik het gaan gebruiken. Ik heb het niet meer zal dus wel ergens kwijtgeraakt of weggegooid zijn.

Celèsta: Ja, ik heb veel dagboeken bijgehouden als jong meisje, dat heb ik echt jaren gedaan! Ze liggen allemaal nog op zolder, maar ik durf ze eigenlijk niet te lezen, want volgens mij staat er een hoop onzin in… 
En ook ik heb een Mom’s one line a Day Diary, ik ben er in begonnen na de geboorte van mijn jongste. Die was in 2018 vol en ben direct doorgegaan in een tweede exemplaar. Ik geef de eerste aan mijn oudste en de andere aan mijn jongste, als ze uit huis gaan. Elke dag inderdaad een kort verhaaltje. Heel bijzonder om dan zo terug te kunnen lezen. Dus dat is ook wel een dagboek inderdaad!

Francisca: Hebben jullie ooit in een zangkoor(tje) gezongen?

Ideke: Ik heb zelfs in diverse koren gezongen. Op de lagere school zong ik in het kinderkoor in het dorp. In mijn tienerjaren zong ik in een familiekoor. Toen mijn kinderen de leeftijd hadden om in het kinderkoor te zingen heb ik jarenlang dit koortje begeleidt op keyboard. Zoals in het boek beschreven staat, zingen laat emoties vrijkomen. Je kunt even de werkelijkheid vergeten en helemaal in de muziek opgaan.

Francisca: Ik heb in een thuiskoortje met 4/5 klasgenootjes gezongen ik meen in groep 6 of 7. Ik kan me een liedje wat we zongen nog herinneren: hava nagila!

Celèsta: In een koor heb ik nooit gezeten. En ik denk dat we daar met z’n allen ook heel erg blij om moeten zijn. Want ik kan echt totaal niet zingen, dus daar doe ik de mensheid geen deugd mee! Overigens ben ik wél muzikaal, dat heb ik van mijn vader die niet geheel onverdienstelijk viool, gitaar en drums speelt. Ik heb vroeger piano en keyboard gespeeld. Ik meen me te herinneren dat mijn pianoleraar mijn ouders zei dat ik echt talent had en er iets mee moest gaan doen. Maar ik was op een gegeven moment met geen stok meer achter dat ding te krijgen om te oefenen, dat werden altijd ruzies op zondagochtend, dus het is bij een aantal jaar lessen gebleven ...

Amarins: Ik heb nooit in een koortje gezongen. Er was bij ons altijd een kinderkoor van de kerk, maar ik vond dat heel akelig. Mijn moeder had het erg leuk gevonden als ik was gegaan, maar ik was er met geen stok heen te krijgen. Ik was meer van de sport!

Ideke: Zijn er opvallende gebeurtenissen of situaties waar jij een vraagteken bij zet? Bijvoorbeeld bestond dat in die tijd al? En qua chronologie in het verhaal.

Hier discussieerden we nog even over door en we denken dat de vertaalster het woord ‘copy’ niet goed heeft vertaald. Copy is namelijk niet alleen kopiëren (destijds hadden ze natuurlijk nog helemaal geen kopieerapparaten) maar ook overschrijven cq dupliceren.

En ook kwam er nog een discrepantie naar boven in de dag waarop een optreden van het koor plaatsvond. Twee van ons hadden daar totaal overheen gelezen.  

Amarins: Vonden jullie het einde niet wat aan de saaie kant?

Ik vond het hele boek wat timide, voor mijn gevoel kabbelde het allemaal maar wat door. Snap alles wel in de context van het verhaal, maar vind het jammer dat er niet meer spanning in zat!

Francisca: Het kabbelde idd voort maar uit verschillende vrouwen bekeken wat het voor mij daarom ook niet saai maakte. Ik geef het boek dan ook 4*.

Ideke: Ik vond het einde precies goed. Dat vond ik ook het bijzondere bij dit boek, je leefde mee met de gemeenschap vanuit diverse perspectieven. Ik heb het ook gewaardeerd met 4*.

Celèsta: Het einde had wat spectaculairder gekund, maar toch vond ik wel dat het einde op de een of andere manier mooi rond was ... dat voelde wel goed voor mij en past ook bij het rustige karakter van het verhaal. Ik geef het boek ook 4 sterren!

Amarins: Op die manier had ik dat helaas niet. Saai vond ik het ook niet maar ik mis in dit boek wat, iets dat het maakt dat je graag verder wil en wil weten hoe het afloopt. Die spanning had het niet en ik was blij dat ik het uit had! Geen slecht boek maar niet een boek waar ik heel erg enthousiast van word. Uiteindelijk is het natuurlijk leuk om over zo’n gemeenschap te lezen in een moeilijke tijd. Ik heb dus 3* gegeven, had er toch meer van verwacht.

Tijdens mijn speurtocht naar de voorkanten kwam ik nog een leuke blog van de auteur tegen waarin ze je virtueel meeneemt naar de plekken uit het boek, zeker een aanrader!