15 januari stuurde ik Amarins een berichtje of ze al klaar was voor onze buddy. Schrikkende smileys waren haar antwoord. Ze was het helemaal vergeten, kan gebeuren natuurlijk! Ook welk boek het was wist ze niet meer, maar toen ik haar dat melde gaf ze met een zucht aan dat dat geen probleem was want dat boek stond inderdaad nog steeds ongelezen in de boekenkast en ze kon het er dus zo uitplukken!

Over het boek:

Nicole groeide op als enig kind zonder vader en sindsdien droomt ze ervan zelf ooit een groot gezin te hebben. Als ze tot haar grote vreugde merkt dat ze zwanger is, lijkt haar droom werkelijkheid te worden… tot bij een onderzoek duidelijk wordt dat haar baby een erfelijke hartafwijking heeft. Maar zij en haar man noch haar moeder zijn de oorzaak van het defecte gen. Bang en vol brandende vragen gaat Nicole naar haar moeder, die in het verleden nooit over Nicoles vader wilde praten.

Geconfronteerd met het verdriet van haar dochter begint -Marianne te vertellen: over de jaren na de Tweede Wereldoorlog en de verbittering over alles wat Duits was die toen heerste; over haar grote liefde uit Frankrijk en de tijd die hen langzaam maar zeker uit elkaar dreef; over de grote eenzaamheid die ze sindsdien elke dag voelde. Nicole, diep geraakt door het verhaal van haar moeder, besluit dat het tijd wordt om de wonden uit het verleden te helen en haar kind een -toekomst te geven, en ze gaat op zoek naar haar vader…

Over het lezen:

De dag erna hadden we even contact en Amarins had de avond ervoor toch nog vijf hoofdstukken weten te lezen en ik had die ochtend in bed tot en met hoofdstuk 9 gelezen. Beiden waren we meteen heel erg benieuwd naar het verhaal van Marianne, dat zich afspeelde in 1976. Dat er toen nog veel bitterheid was over alles wat Duits was hadden wij niet verwacht, maar die was er dus helaas wel.

De 17e hadden we in de ochtend weer even contact, we waren allebei bij hoofdstuk 15 wat een lang hoofdstuk was wat over Marianne ging.

Het boek speelt zich eigenlijk in een relatief korte tijd af, een week of drie, vier hooguit. Maar ondertussen krijg je dus het verhaal van Marianne te weten, die het niet altijd makkelijk heeft gehad. Ook het gebied waar het boek zich afspeelt is niet zo groot. Marianne woont nu in Koblenz, Nicole woont in Keulen en in het verhaal in het verleden woonde Marianne in Bar-le-Duc. (Daar waar de rode marker staat ligt Bar-le-Duc) In Bar-le-Duc bloeiden in de zomer dat Marianne er destijds was de klaprozen welig en de velden staan er ook nu nog om bekend als ik Google mag geloven.

De dag erna bleken we allebei tot en met hoofdstuk 27 gelezen te hebben en wilden we graag verder maar voor mij riep mijn werk me en moest ik me naar mijn werkkamer begeven.

Aan het einde van de middag schreef Amarins me dat ze bij hoofdstuk 34 was en dat het boek volgens haar die dag wel uitging want ze kon het niet wegleggen, ze had het kippenvel op haar armen staan. Ik was dus erg benieuwd naar de reden van het kippenvel.

De 19e in de ochtend schreef ze me dat ze het boek gisteren nog uit had gelezen, ik moest nog 19 bladzijden die ik hoopte voor werktijd te kunnen lezen. Omdat ik pas om 9:30 begin met werken moest dat wel lukken en inderdaad het lukte me. Het kippenvel moment van Amarins was bij mij een vochtige ogen moment en ook verderop in het boek zat nog een heel mooi moment vonden we beiden.

De epiloog, welke zich een jaar na dato afspeelt, maakte het verhaal helemaal af en de cirkel mooi rond.

We beoordeelden het boek beiden met 5 sterren en vonden het verhaal eigenlijk nog mooier dan ‘Winterbloesem’ het eerdere boek wat we van Corina Bomann als buddyread lazen.