Via een artikel over Karin Fossum op de spot Literatuur uit het hoge Noorden waaronder Cindy reageerde met de opmerking dat zowel 'Eva’s oog' als 'Kijk niet achterom' al enige jaren verstoft maar spiksplinternieuw in de kast stonden maar dat ze nooit lekker in het eerstgenoemde boek kwam en derhalve het tweede ook nooit meer heeft opgepakt. Ik op mijn beurt reageerde dat 'Kijk niet achterom' ook bij mij al jaren in de kast stond (de rug is zelfs verkleurd door de zon!) maar dat er zoveel boeken zijn die om aandacht roepen dat het er dus nog steeds staat.

Ik stelde Cindy voor dat we er wel een buddyread van konden maken, dan zou het boek bij ons beiden eindelijk eens gelezen worden en met z’n tweeën lezen maakt het soms makkelijker om door een boek heen te komen. Dat leek Cindy wel wat en zo werd deze buddyread afgesproken.

Cindy merkte na de start van het boek op dat de cover van haar boek heel anders was als de cover op Hebban, ik had datzelfde ook al opgemerkt. Google leverde mij zelfs in totaal 6 verschillende covers op, wie daar een antwoord voor heeft mag het roepen. In elk geval vind ik na lezen cover 3 en 4 het beste de sfeer van het boek uitstralen, een persoon voorop hoef voor mij niet altijd, mijn boek had overigens cover 2. Cindy vond cover 5 het beste passen, haar boek had cover 3.

Derhalve heb ik in de banner maar gekozen voor de cover die op Hebban staat.

Het boek komt enigszins traag op gang, eerst is er een klein meisje vermist, beide moesten we meteen aan Gino denken, dit meisje kwam gelukkig weer thuis levend en wel.

Na een stuk gelezen te hebben merkte ik op verbaasd te zijn dat er binnen gerookt werd, indachtig het jaar van verschijnen in Noorwegen van het boek had ik niet bedacht dat het boek wellicht jaren terug speelde. Cindy merkte op dat het dode meisje 15 jaar was en in 1980 geboren was en derhalve speelt het boek zich dus af in 1995. Tja toen werd er inderdaad nog overal volop gerookt. Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen.

Na de vondst van het dode meisje aan het meer werd Cindy niet meteen getriggerd om door te lezen en dit voelde in het boek voor haar als een dood punt, dit had ze met ‘Eva’s oog’ ook en derhalve is dat boek nooit uitgekomen. Als je samen leest dan moet je wel, dus ik was in dit geval een goede stok achter de deur.

Het boek gaat traag en rond bladzijde 100 merkte Cindy dan ook op dat de spanning er echt nog moest inkomen en voor een boek van 312 bladzijden zou dat nu wel mogen beginnen vond ze. Daar kon ik zeker inkomen, voor mij lag de aantrekkingskracht in het feit dat het boek in Noorwegen speelt en ik het ven in het boek vergeleek met het ven achter het huis waar ik drie jaar heb gewoond. Aan de rand van Oslo naast Østmarka en in dat bos lag een ven met de naam Ulsrudvannet. Niet vergelijkbaar met het ven in het boek want dat kon je vanaf een heuvel, de Koll zien liggen, maar toch gaf het mij eenzelfde soort gevoel. 

Cindy moest zich echt ertoe zetten verder te gaan, het voelde als bikkelen zei ze. Ik had dat gelukkig niet, maar snap haar wel. De snelheid zit er zeker niet in, maar aan de andere kant een politieonderzoek gaat volgens mij ook niet altijd even snel.

Ergens halverwege had het verhaal een onverwachte wending die we niet zagen aankomen, voor het verhaal kwam er niet meer spanning in wel dat dit erg onverwacht was. Alle mensen in de nabijheid van het overleden meisje Annie worden ondervraagd, bij elk gezin in het straatje waar Annie woonde heb je een eigen gedachte, houden ze iets achter? Het vriendje van Annie, Havold, had ook zo zijn eigen verhaal, wat ook niet echt rozengeur was. Op een gegeven moment waren er best een aantal gegadigden die Annie wel eens vermoord zouden kunnen hebben, maar echt wie het zou zijn daar hadden we nog geen direct zicht op. Het bracht zeker wat meer spanning in het verhaal waar vooral Cindy erg gelukkig van werd.

Rond bladzijde 200 hadden we beiden een dader, we verdachten dezelfde persoon, in het vizier, maar 100% zeker wisten we het niet. We werden niet van onze sokken geblazen door het einde, we hadden beiden dus de juiste persoon verdacht. Het vriendje van Annie speelde, vond ik, een erg sterke rol op het einde.

Conclusie

Cindy: Beoordeelde het boek met 3 sterren. Ik vond de eerste helft van het boek bijna niet door te komen. Weinig spanning en ik werd niet getriggerd om door te lezen. De tweede helft vond ik beter. Meer verdachte personages en het werd lekkerder lezen. Er waren helaas geen spannende plot-twists, en het einde was te snel, te voorspelbaar. Niet een boek dat ik met een zucht dicht sloeg. Vandaar mijn 3 sterren, die staan voor "wel oké maar niet heel bijzonder".

Francisca: Ik beoordeelde het boek met een krappe vier sterren. Ik vond de beschrijvingen van de omgeving genieten, was weer even in Noorwegen. Maar idd in het begin ging het inderdaad erg traag, zeker ten opzichte van de snelheid aan het einde, maar wellicht gebeurt dat toch wel vaker bij dit soort onderzoeken?

Nog een leuke aanvulling.

Het boek is door een Italiaanse regisseur verfilmd, het verhaal speelt zich dan ook in Italië af maar het is dus wel gebaseerd op het boek van Karin Fossum. Ik kwam drie verschillende filmposters tegen, Italiaans, Engels en Spaans. Kijk via deze link de trailer.