In mijn blog heb ik een lijst met boeken die al enige tijd in mijn kast staan en die maar niet gelezen worden omdat ik andere boeken altijd maar voor laat gaan, vast heel herkenbaar bij velen. In elk geval heeft dit fysieke boek de kast al een tijdje geleden verlaten bij de laatste opruimronde, want ik bleek het boek ook als e-book te hebben. Dus toen Marije aangaf dit boek ook nog te willen lezen was de buddyread een feit.

Deze budyread spraken we dus al een tijdje geleden af, toen besloten we ook dat we het boek in januari 2024 zouden gaan lezen. We hadden eind december dan ook even contact en omdat we allebei eerst nog wat andere boek-verplichtingen hadden zouden we elkaar weer appen als het een van de twee schikte.

8 januari appte ik Marije dan ook en zei dat we wat mij betreft konden beginnen. Dat kwam haar ook uit en toen we nog even over een planning gekletst hadden, die heb ik meestal niet, en hoe te doen met vragen, die heb ik meestal ook niet, begonnen we beiden in het boek.

Over het boek

Adembenemende psychologische thriller, met humor en vaart geschreven, over hoe het dagelijks leven opeens kan veranderen in een hel.

Marjolein is een betrokken, bevlogen docente op een zwarte middelbare school in Rotterdam. Ze haalt veel voldoening uit het goede contact dat ze met haar leerlingen heeft, maar op een dag maakt ze een heel andere kant van het onderwijs mee. Ze wordt tijdens de les bedreigd door een van haar leerlingen.

Vanaf dat moment verandert haar leven totaal. Ze komt tussen twee vuren te staan: enerzijds wordt er een beroep gedaan op haar loyaliteit ten opzichte van de school, anderzijds is er de angst voor de bedreigingen die niet ophouden. Wie heeft het nu precies op haar gemunt, en hoever wildie persoon gaan?

Ik heb ons gesprek gecensureerd, maar sta niet in voor de gevolgen van het per ongeluk geven van spoilers.

Onze leeservaring

Francisca: Ik zie sterren van 1 tot 5 en alles ertussenin dus dat is al leuk zeg maar.

Marije: De meningen lopen inderdaad nogal uiteen. Ik wilde eerst een stuk lezen voor ik naar de waarderingen ging kijken.

Ik heb trouwens een ‘lijster’ uit 2014 uitgegeven door Noordhoff. Ik dacht daardoor dat het eerder literair dan thriller is. In mijn ‘lijst’ was alleen plaats voor oorspronkelijk Nederlandstalige literatuur.

Mijn eerste indruk: leest vlot, wel wat cliché maar het boek is inmiddels bijna twintig jaar oud.

Francisca: Ik kwam in mijn google zoektochtje het boek idd tegen op een scholieren website. Zo’n site waar ze boekverslagen op zetten zeg maar. Ik dacht meteen wel ‘leuk als je zoiets mag lezen’.

Marije: Ja, ik kan me wel voorstellen dat dit boek mooi in die belevingswereld past alhoewel het nu misschien alweer wat verouderd is. Maar dat oordeel stel ik nog even uit.

In het boek worden sprongen in de tijd gemaakt, sommige waren logisch maar in sommige hoofdstukken begonnen we in het heden en ineens zaten we in het verleden.

Francisca: Irriteer me er af en toe wel aan dat er heen en weer gesprongen wordt in de tijd terwijl dat niet bij het hoofdstuk staat.

Marije: De tijdsprongen vind ik niet heel lastig omdat wel steeds de naam boven het hoofdstuk staat als het perspectief verandert. De hoofdstukken van Marlieke zijn na de begrafenis en de hoofdstukken van Marjolein tot aan haar dood (vermoed ik). Verder is het wel chronologisch geloof ik.

Francisca: Ja maar sommige stukken in de delen van Marlieke zijn ook in het verleden, eerst heden en dat gaan ze terug dat vind ik af en toe wat verwarrend

Marije: O dat, ja er zitten wel wat flashbacks in die niet heel duidelijk gemeld worden. Dat wordt wel duidelijk uit het verhaal maar het zet mij soms ook even op het verkeerde been. Vind ik niet zo erg, houdt me scherp, haha!

Marije: Wat mij irriteerde is die nadruk op allochtone meiden

Francisca: Nou daar zit ik ook een beetje mee idd! Ja er is verschil tussen al die meiden met hoofddoekjes, net zoals tussen meiden zonder hoofddoekjes

Marije: Dat komt denk ik wel door de tijd waarin het geschreven is

Francisca: Ja ik zat ook te denken in welk jaar was dit… er waren al mobieltjes maar ook nog strippenkaarten

Marije: Zo goed als alle allochtonen in dit boek worden ook bijna op een voetstuk gezet en daartegenover staat Bilal. Een beetje overcompenseren waardoor het juist fout voelt ofzo.

Het is geschreven in 2005

Francisca: Das alweer ff geleden!

Marije: 2005 voelt niet als lang geleden maar dat is het toch stiekem wel, haha!

Francisca Nou 2006 is dus al 18 jaar geleden!

Ik heb het nog even gegoogled ‘de strippenkaart was een vervoerbewijs dat van 8 mei 1980 tot 3 november 2011 gebruikt werd’. Ik dacht dat we de ov chipkaart al langer hadden

Marije: Vroeger...

Francisca: Ik moet zeggen dat ik Hoofdstuk 41 niet zo spannend vond als ik denk dat de bedoeling was. Ik snapte al meteen wat hij uit het dashboardkastje pakte.

Marije: Ik heb het boek uit! Ja, haha dat hoofdstuk was inderdaad behoorlijk voorspelbaar. Het deed me een beetje denken aan die slechte horrorfilms van vroeger waarbij ik ook altijd riep dat het meisje niet zo dom moest doen, haha!

Francisca: Ik had ook al heel snel door met wie Sylvie iets had.

Marije: Ja, dat was ook echt overduidelijk!

Francisca: Vrijdag, of eigenlijk was het al zaterdag, las ik het boek ook uit. Veel had ik zien aankomen maar toch niet meteen wie de moordenaar was.

Marije: Weten is een groot woord, maar deze persoon stond wel op m'n verdachtenlijstje. Eventjes dacht ik nog aan iemand anders, maar die viel vervolgens weer af en toen bleef deze persoon eigenlijk alleen over. Toch vind ik het wel een beetje ver gezocht.

Marlieke had toch zo'n goede intuïtie? Als iemand zo ver gaat om je tweelingzus te vermoorden...

Francisca: Inderdaad, dat zij het niet eerder had bedacht is raar.

Marije: Uiteindelijk bleek Marjolein dus over een betere intuïtie te beschikken..

Is de onderliggende boodschap van dit boek "vertrouw niet op je intuïtie"?

Conclusie

Francisca: Adembenemend, nee dat vond ik het boek niet. Maar ik vind helaas veel thrillers van Nederlandse bodem niet zo spannend, uitzonderingen daargelaten! Maar het is zeker met humor en vaart geschreven, hoe een actie van een scholier het leven van docent Marjolijn op zijn kop zet en in een nachtmerrie veranderd. Ik geef het boek 3 sterren.

Marije: Tsja, als ik het boek in 2005 gelezen zou hebben, zou ik waarschijnlijk milder zijn in mijn beoordeling. Ik vond het voorspelbaar, de ontknoping vergezocht en de rollen tenenkrommend, ontzettend niet woke. Het voelde voor mij veel te veel als: ‘ik ben echt totaal niet racistisch hoor, mijn beste vriendin is Marokkaans en ze draagt een hoofddoek’. Ik geef dit boek 2 sterren, vooral ook omdat ik afraad dit boek te lezen. In 2005 had ik wellicht 3 of misschien zelfs 4 sterren gegeven. Wel goed om te zien dat we dus wel degelijk stappen maken.