Het zevende en tevens laatste boek in de Harpers Boekenclub 2024. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat het na ons zesde boek klaar was, dus het was een leuke verrassing om nog een boek te krijgen. Dit boek was nog niet op mijn radar verschenen en derhalve had ik ook niet kunnen bedenken dat we dit boek kregen. We kregen een plaatje te zien van een fraai vuurwerk als teaser en om te raden welk boek het zou kunnen zijn.

Over het boek

Deze Japanse roman 108 gongslagen van Yoshimura Keiko is perfect voor de lezers van healing fiction.

Sohara Mamuro werkt als klusjesman op Toshima, het kleinste en meest afgelegen eiland van Japan. Hij heeft een goed en groot hart, en stelt het welzijn van anderen altijd boven zijn eigen verlangens.

In aanloop naar ōmisoka – oudejaarsavond, waarbij er om middernacht exact 108 gongslagen klinken om gezuiverd het nieuwe jaar in te gaan – zet een brief van een oude vriend Sohara’s leven op zijn kop. Het ziet ernaar uit dat Sohara minder onbezorgd het nieuwe jaar in kan gaan dan andere jaren. Of zal de magie van juist die avond het tij kunnen keren?

Over de auteur

Yoshimura Keiko is het pseudoniem van een jonge Japanse schrijver. De roman 108 gongslagen is haar debuut, een wonderlijk en troostend verhaal over de kracht van hoop en de nobele kunst van zelfopoffering

Meer dan de bovenstaande informatie van de site van Harper Collins heb ik, ook na uitvoerig googlen, niet kunnen vinden.

Mijn leeservaring en recensie

Nadat ik geen informatie over de auteur kon vinden kwam ik er wel achter dat de vertaalster van het Nederlandse boek vertalingen Italiaans-Nederlands doet, het boek is dus niet vertaald uit het Japans naar het Nederlands maar vanuit het Italiaans naar het Nederlands. Geen idee of dit uitmaakt, het zou niet zo moeten zijn, maar ik had af en toe nogal moeite met de opbouw van sommige zinnen.

Maar die healing fiction wat is dat nu precies, nou dat is dus een eigenzinnig literair genre dat troost moet bieden in moeilijke tijden…

Het boek speelt op Toshima, een van de 11 eilanden, de Tokio-eilanden genoemd, voor de kust van Tokio in de Sagamibaai. Het eiland Toshima ligt op ongeveer 2 uur en 30 minuten varen met een hogesnelheidsboot, met een normale boot duurt het 7 uur en 30 minuten. De omtrek van het eiland is ongeveer 8 km en de oppervlakte is 4,12 vierkante kilometer. Het is het kleinste gebied van alle gemeenten in Tokio. 80% van het eiland is bedekt met cameliabossen, het aantal cameliabomen is ongeveer 200.000. De productie van cameliaolie is de hoogste in Japan. Het prachtige landschap dat te zien is vanuit de Minamigayama Garden is geselecteerd als een van de 100 New Tokyo Views. Op zonnige dagen kun je Miyakejima en Mikurajima zien en als de zon ondergaat, wordt het een natuurlijk planetarium.

Op de website van de Natural Parks in Tokyo, onder het kopje Sightseeing on Toshima Island las ik over Jikkuwabi het nieuwjaarsfeest van het eiland dat wordt gehouden op 1 januari en het uitroepen van Jikkuwa bij het jikkuwa-vuur. Ook op de officiële website van het eiland, onder het kopje about Toshima Village bij het stukje History of Toshima staat het feest uitgebreid beschreven inclusief de 108 tromslagen. Zou de auteur wellicht tot een van de ruim 300 inwoners van het eiland behoren vroeg ik me na het lezen hiervan af? Overigens dacht ik toen voor de tweede keer waarom is de titel 108 gongslagen terwijl het dus eigenlijk 108 tromslagen zijn?

<Camelia's>

Tja, laat ik maar meteen zeggen dat dit boek niet helemaal mijn boek is. In zo’n dertig hoofdstukken volgen we Mamuro Sohara, hij blikt terug op zijn kindertijd, op de tijd dat hij Yoko, zijn vrouw, leerde kennen, zijn tijd in Tokio maar ook, of nou ja mijmert hij meer, over mede eilandbewoners.

Mamuro, enkel nog zo genoemd door zijn oude leraar, de rest noemt hem Sohara, is heel behulpzaam. Helpt alle eilandbewoners met de grotere en kleinere klusjes aan, in en om hun huis, maar ook met kleine dingen in hun leven. Hij noteert alles wat hij voor anderen doet in een notitieboek, daarnaast houdt hij ook een kleiner notitieboek bij met de klusjes die hij voor mensen doet die mensen hem niet vragen om te doen maar waarvan hij vindt dat hij ze moet doen. Zoals het repareren van een theepot, het repareren van een spiegel en het verplaatsen van een schuurtje (alhoewel in dat laatste geval bleef het bij een plan om het te doen).

In zijn jeugd op school heeft hij de grootste pestkop op school geholpen door het repareren van een boek en zo zijn ze bevriend geraakt. Die jeugdvriend is na zijn vertrek van het eiland van het rechte pad af gedwaald en op een of andere manier voelt Sohara zich een soort van verantwoordelijk voor zijn vriend. Er komt een brief van die vriend met een verzoek, Sohara houdt de inhoud van de brief voor zichzelf maar op een of andere manier weet het hele eiland toch wat er in de brief stond.

Het boek werkt toe naar het einde van het jaar en tevens het grootse feest dat men dan op het eiland viert wat aanvangt met het slaan van 108 trommelslagen waarna de klok dan twaalf uur slaat. Het hele eiland is bij elkaar voor dit feest en op bijna wonderbaarlijke wijze komt alles gelukkig toch nog goed.

<Toshima bij nacht | Toshima eiland | jikkuwa-vuur>

Een filmpje met wat sfeerbeelden van het eieland en onder andere de dolfijnen die voor de kust van het eiland zwemmen.