Alweer het zesde boek in de Harpers Boekenclub. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat we dit boek zouden krijgen, ik had eerder gedacht De bloemendochters of De erfenis van de familie Falck. Ik zal dan ook eerlijk zeggen dat ik dacht weer zo’n boek als Prio1 met korte verhalen van uitrukken. Boy was I wrong!

Over het boek

Lieke Hester, de leukste politieagent van Nederland, deelt in Het wordt ook steeds gekker nieuwe spannende, grappige en ontroerende verhalen over haar leven als agent.
Lieke Hester is hoofdagent bij de Politie Burgwallen in Amsterdam. Al jaren schrijft ze over haar vak, met het hart op de tong en een flinke dosis humor. Onverschrokken en (bijna) altijd goedgemutst deelt ze wat zij en haar collega’s dagelijks op straat meemaken, waardoor je als buitenstaander een unieke en openhartige kijk achter de schermen krijgt.
Van overlastveroorzakers op het Centraal Station tot winkeldieven en dealers, en van undercoveroperaties tot lijkvindingen en moordonderzoeken: in Het wordt ook steeds gekker staan nieuwe je-gelooft-je-oren-nietverhalen uit Liekes dynamische leven bij de politie. Het resultaat is een grappig, spannend en ontroerend boek, dat laat zien dat geen dag hetzelfde is als agent.

Over de auteur

Overgenomen van haar website: Lieke. Geboren op 16 april 1988.
Als ik mijn sterrenbeeld mag geloven ben ik als ram optimistisch, enthousiast, moedig en onafhankelijk. Maar ook egoïstisch, impulsief, ongeduldig en heb ik een kort lontje. Plak achter dat rijtje nog dat ik de aandachtspanne van een sprinkhaan heb en dat maakt mijn blog en mijn instagram een gezellige chaos. 

Ik deel graag dingen die me blij maken, want genieten van het leven doe ik maar al te graag. Maar ik deel ook hoe ik soms een zooitje maak van het volwassen leven.
Af en toe een stukje online boosheid/verdriet/frustratie, omdat ik weer eens ergens iets van vind. Dat hoort bij me.

Dwars door alle haat (en angst) heen besloot ik een aantal jaren geleden te gaan schrijven over mijn werk: Ik ben een Amsterdamse politieagente. En ik ben er trots op.

Mijn recensie

Zoals reeds geschreven dacht ik een vergelijkbaar verhaal als Prio1, makkelijk leesbaar, ietwat simpel geschreven, uitrukken beschrijvend en klaar. Maar nee dit was een vele malen beter boek. Interessanter ook en ook heel persoonlijk. Lieke neemt geen blad voor de mond, beschrijft de situaties die ze in haar werk meemaakt behoorlijk uitgebreid en gedetailleerd, maar niet zo dat je aandacht verslapt omdat je in de details verzand.

Lieke neemt zoals gezegd geen blad voor de mond, pakt de koe bij de horens en schrijft het op zoals het is. Ze beschrijft hoe ze zich voelt, of wat iets met haar doet. Ook is ze af en toe wat recalcitrant samen met collega’s, als ze een oproep negeren en eerst naar een andere gaan, maar dan eindigen zo toch bij de eerder genegeerde oproep. Ik moest daar wel om lachen.

Sommige hoofdstukken heeft ze voorzien van waarschuwingen omdat ze voor sommige mensen wellicht te confronterend zouden kunnen zijn, zelfmoord of huiselijk geweld bijvoorbeeld.

Lieke laat in dit boek goed zien dat het werk van een politieagent veel meer is dan bonnen uitschrijven, iets wat ze volgens haar leidinggevende overigens te weinig doet.

Het zijn allemaal korte verhalen, je kan er dus voor kiezen elke dag een paar hoofstukken te lezen, of je duikt het boek in en voordat je het weet zit je al op een kwart.

Af en toe zit er wat herhaling in de hoofdstukken, daarom had ik soms het idee dat sommige van deze verhalen al eerder als blog op haar website of post op haar Instagram zijn geplaatst. Hoofdstuk 14 waarin Lieke schrijft over haar NAH was het langste hoofdstuk en ook het hoofdstuk waarbij ze veel van zichzelf liet zien, ik vind het overigens knap dat ze na zoiets wat haar overkomen is nog zo vol en onbevangen en enthousiast op een uitruk af kan gaan.

4 dikke sterren (CAWPILE is niet van toepassing)

Nog een opmerking

In dit boek werd verwezen naar haar eerste boek dus dat ben ik nu aan het luisteren: Het kan ook nooit normaal.