Ik was al eventjes lid van Hebban maar had er, behalve het lezen van recensies van een vriendin, nog niet zo heel erg veel mee gedaan. Ongeveer een jaar nadat ik lid was geworden begon ik wat actiever te worden, hier en daar te reageren en ook artikelen, blogs en recensies van anderen te lezen.

Toen stuitte ik op een artikel over een historische roman. De sneakpreview die er te lezen was intrigeerde mij en ik waagde een gokje. Bleek ik toch zomaar bij de winnaars te horen. Ik vond mezelf de koning te rijk! Ik las eerst het boek wat ik toen aan het lezen was uit en begon vol enthousiasme in mijn gewonnen boek.

Een paar dagen later kwam ik thuis en had ik onder andere het boek uit mijn tas gehaald en op het kastje, wat bij ons in de entreehal staat, neergelegd. De volgende dag gebruikte ik een andere tas, dat was ook de reden dat ik het boek uit mijn werk-tas had gehaald. Maar het boek paste niet in die andere tas en dus nam ik mijn e-reader mee voor onderweg. Uit het werk ging ik meteen ergens heen en ik was die dag pas laat thuis. Zo laat dat ik het licht in de hal niet meer wilde aandoen en mijn jas en schoenen in het donker heb uitgedaan, mijn tas naast het kastje heb gezet en naar boven ben gegaan.

De volgende dag hevelde ik mijn spullen weer over in mijn grotere werk-tas en ging naar mijn werk. Onderweg bedacht ik ineens dat ik toch een boek aan het lezen was geweest eerder die week en ik vroeg me af waar ik het boek had neergelegd. Het kon alleen maar op het kastje zijn dacht ik.

Bij thuiskomst lag er, behalve de gebruikelijke sleutels, niets op het kastje. Raar dacht ik, ik trok de lades open om en blik in het kastje te werpen maar zag geen boek. Wel zag ik shawls, een muts, handschoenen en daaronder zag ik een paar opvouwbare paraplu’s liggen, maar geen boek! Ik vroeg mijn man en dochter of zij wellicht mijn boek hadden gezien maar ze wisten beiden van niets.

Ik begon te denken dat mijn boek pootjes had gekregen en op zoek was gegaan naar een nieuwe eigenaar. Ik schaamde me, vond het niet netjes dat ik geen recensie kon schrijven wat natuurlijk wel de bedoeling was in ruil voor het boek. Als straf voor mijzelf heb ik het boek dan ook op mijn ‘aan het lezen’ plankje laten staan. Zo werd ik elke keer als ik inlogde herinnerd aan dit, zeg maar verdwenen boek, op deze manier probeerde ik het boek dus niet te vergeten!

Toen was daar dit jaar die dag aan het begin van het nieuwe schooljaar van mijn dochter. De regen kwam met bakken naar beneden en ze vroeg of ik nog een opvouwbare paraplu voor haar had. Ik trok de lade van het kastje open waar ik de paraplu’s wist en haalde ze er allemaal uit, ineens lag daar iets op de bodem….het boek!

Gelukkig is mijn boek terecht en ga ik dit verdwenen, maar toch nooit echt helemaal vergeten boek nu snel lezen!