Kookboekrecensie: Wereldgerechten zónder pakjes & zakjes
Al geruime tijd volg ik Karin Luiten op Facebook & Instagram, en ook bezoek ik regelmatig haar website naar aanleiding van een foto of post die ze plaatst. Een jaar of wat geleden maakte ze bekend dat ze haar boeken Zónder pakjes & zakjes 1 & Zónder pakjes & zakjes 2 samengevoegd had en dat dit uitgegeven werd onder de naam Het grote zónder pakjes & zakjes kookboek. Omdat ik toen al regelmatig printjes van haar site had rondslingeren met recepten die ik gemaakt had en/of nog wilde maken leek het me een zinvolle aankoop. Ook al kook ik al jaren zonder pakjes en zakjes nieuwe ideeën voor leuke en smakelijke recepten met alledaagse producten zijn altijd welkom.
Ik heb dan ook geen spijt gehad van dat boek, de nasi die erin staat is onze favoriete nasi geworden en ook de cajun aardappeltjes staan hier regelmatig op het menu en zo zijn er nog een aantal recepten die ik vaker maak. Toen Karin dan ook foto’s deelde waaruit op te maken viel dat het volgende kookboek over wereldse gerechten zou gaan besloot ik dat ik dat wilde hebben. Ik bestelde het boek direct bij Karin zelf, (ze heeft overigens voor dit boek haar eigen uitgeverij opgericht!), ze deelde foto’s van de stapels boeken die ze in enveloppen had gedaan na signeren, dus ik wachtte met smart op de post.
Ze heeft het boek niet even simpel van een handtekening voorzien, nee van een leuke tekening van zichzelf met haar naam en in een tekstballon mijn naam, erg leuk gedaan!
Ik begon meteen enthousiast te bladeren in het boek en legde het fijne leeslintje bij de Zweedse gehaktballetjes. Die ik overigens nog niet gemaakt heb!
Ik knipte een velletje papier in reepjes en schoof het bij een aantal recepten die mij lekker leken, dit zelfde vroeg ik ook aan man en dochter om te doen en zo kwamen we op een leuke variatie aan recepten om te maken zodat ik een leuke recensie over het boek kon schrijven.
Als eerste maakte ik de Bief teriyaki. Daarbij stond dat het 1 uur (of meer) moest marineren. Aangezien het mijn kantoordag was gaf ik de man opdracht om de marinade te maken en het vlees erin te leggen. Hij had zijn taak zeer serieus genomen en na zijn lunch de marinade gemaakt en het vlees erin gelegd. Elk uur had hij het vlees omgedraaid vertelde hij en toen ik dus thuiskwam zag het er dan ook al lekker uit. Ik sneed de groentes en ging aan de slag. Nou dit recept mocht dan voor vier personen zijn wij wisten er met ons drieën wel raad mee! Het ging schoon op!
Daarna stond de yakitori op het menu, dit is een recept voor 8 stokjes, maar dan moet je wel lange stokjes hebben en die had ik niet, dus het werden een stuk of 12 kleine stokjes. Als maaltijd was het voor twee personen en wij waren die dag ook met z’n tweeën dus dat kwam mooi uit. Erbij kookte ik rijst en mixte ik wat fijngesneden komkommer door wat atjar tjampoer als groente. Ik ging voor de methode ovengrill en ooh wat rook het lekker in huis! Toen de dochter die avond laat thuis kwam kon ze dan ook nog ruiken dat we yakitori hadden gegeten.
Daarna stond de kip-tajine met citroen op het menu, dit was heel makkelijk en weinig werk, de langste tijd zat ‘m in het wachten tot de kip klaar was. De kip smaakte heerlijk en de lekkere saus werd opgedept door Turks brood wat we erbij aten. De vierde kippenpoot verdeelden we met z’n drieën dus ook dit gerecht ging schoon op.
De dochter wilde afgelopen week met haar vriendje thuis huiswerk maken, en omdat deze jongen niet bij ons in het dorp woont stelde ik voor dat hij kon blijven eten. Maar hij eet al vanaf dat hij een jaar of zeven is vegetarisch. De eerdere twee keren dat hij bleef eten had ik eigenlijk gewoon normaal gekookt maar voor hem een vegetarische variant gemaakt, een hamburger van de Vegetarische slager de eerste keer en de andere keer had ik zijn kwart van de pizza enkel belegd met tomatensaus, champignons en twee soorten kaas. Nu wilde ik een vegetarisch gerecht koken en dan zou de man, die absoluut niet zonder vlees kan, een worstje of iets dergelijks bij de maaltijd krijgen. Nou ook daarin voorzag dit kookboek! Er steken nu ook wat papiertjes in het boek met een V erop, daaruit mocht mijn dochter een keuze maken en dat bleek een prima keuze te zijn. Ik maakte namelijk de heerlijke Marokkaanse couscous. Ik gebruikte dus de tip in de kantlijn over als er vleeseters en vegetariërs aan tafel zitten en ook volgde ik de vegan tip door een aubergine toe te voegen en het gerecht te bestrooien met geroosterde amandelen. Dit gerecht viel bij iedereen in de smaak, het zag er ook zo aantrekkelijk uit op de grote schaal, er werd dan ook twee keer opgeschept. Toch had ik nog een restje over en dat at ik de volgende dag koud als lunch, dit smaakte toen nog steeds erg lekker.
Ook stond de nacho-ovenschotel nog op tafel. Ooit verzon ik zelf een vergelijkbaar recept en plaatste dat op SmulWeb maar die site bestaat helaas niet meer. Dus dit recept kwam dan ook als geroepen. Manlief is niet zo van de tex-mex maar wilde het wel een keer proberen. Het mag nog een keer op het menu komen maar dan wel zonder het groene pepertje want dat vonden man en dochter te pittig. Ook hier bleef wat over en dat at ik de volgende dag, even opgewarmd en met nog wat extra kaas erop, als lunch.
De recepten die ik gemaakt heb waren allemaal duidelijk, zoals altijd het geval is bij Karin haar recepten, en ook waren alle ingrediënten prima te krijgen bij de lokale supermarkt, of ik had ze al in huis. Want omdat ik altijd al zonder pakjes en zakjes kook bezit ik een royale voorraad kruiden en specerijen, want dat is wel handig om te hebben.
Verder is het voor kruiden altijd handig om naar de toko te gaan, die verkopen dit vaak in grotere hoeveelheden dan de supermarkt. Zolang je je kruiden droog en donker bewaard zijn die wel even houdbaar, mochten ze erg lang in je kast staan wordt de smaak gewoon minder sterk en voeg je er dus wat extra van toe. Bega alleen niet de fout die ik ooit maakte, mijn chilipoeder was na jaren op en dus kocht ik een nieuw klein potje, inmiddels was ik gewend om een theelepel te gebruiken voor een beetje pit, nou ik kan je zeggen dat een theelepel van het nieuwe potje voelde als een eetlepel chili bij elke hap!
Eerdere recensies over kookboeken die ik schreef:
