Na mijn vakantie naar Zuid-Afrika in augustus las ik het artikel voor de verhalenwedstrijd van het Valentijngenootschap, ik twijfelde of ik dat wel kon, een verhaal zoals ik toen voor Hebban schreef was een stuk korter, okay mijn eerste versie was iets te lang en ik heb wat moeten schrappen, maar dit, een verhaal van maximaal 5000 woorden...! 
Toen ineens wist ik het, ik had een hoofdpersoon, een lokatie, een man en het verhaal was geboren. 

Ik viel afgelopen zaterdag niet in de prijzen, eerlijk gezegd had ik dat ook niet verwacht, het ging mij echt om het meedoen, of hetgeen ik geschreven had wel leuk was, leesbaar enzovoort. Na afloop van de middag konden de inzenders van een verhaal hun jury-rapport ophalen. Op het station van Driebergen (ik had net mijn trein gemist en moest een half uur wachten) las ik dat eens rustig door. Ik kon mij zeker wel in het een en ander vinden, wellicht zat ik toen ik het schreef ook nog teveel in de vakantie-blog-modus zodat het verhaal meer op een blog dan op een verhaal leek, geen idee. En ja ik ben nogal van de details, dat moet ik dus proberen af te leren! In elk geval heb ik enkel een stijltechnisch detail aangepast, verder is het onderstaande het verhaal zoals ik het ingestuurd heb.

Wat ik nog een mooie opmerking uit de inleiding van het juryrapport vond is het volgende. Quote: Is schrijven iets wat je echt wilt, ga er dan voor. Neem het juryrapport ter harte. Dat wil niet zeggen dat je het overal mee eens moet zijn, maar wel dat je op zijn minst over de aandachtspunten kunt nadenken. Blijf vooral zelf veel lezen, laat je werk door anderen – kritische mensen – lezen, discussieer er in alle eerlijkheid over en blijf leren, ongeacht op welk niveau je zit.

Hierbij dan mijn verhaal, ik hoop dat jullie het leuk vinden. Laat vooral ook je eerlijke mening horen, daar kan ik na het juryrapport echt wel tegen!

Onverwachte ontmoeting

Zo, dat was het dan. Ik deed de deur van het pand waarin Q&SC gevestigd zat dicht. Wierp nog een laatste blik op de brievenbus die ik de afgelopen vijf jaar bijna dagelijks had geleegd en liep de paar treden af. Nadat ik de straat was overgestoken pakte ik mijn telefoon en maakte een foto van de voorkant van het pand. Architectonisch is het namelijk een prachtig pand, mooie stalen accenten en veel glas. Ik opende Instagram, selecteerde de zojuist gemaakte foto, klikte op een van mijn favoriete filters en met de hashtags #kooswerkeloos #nieuwekansen #vrij #nuevenniets plaatste ik de foto. Op mijn gemak liep ik de met bomen omzoomde straat uit richting het station.

Nog nooit had ik mijzelf getrakteerd op een koffie van Starbucks, nu ik hier voor het laatst liep moest dat er maar eens van komen vond ik. Nadat ik met mijn coffee-to-go met daarop ‘Rose’ geschreven naar het goede perron liep rinkelde mijn telefoon. Een Engels nummer zag ik…hmm zou dat mijn vervanger zijn? Een dame van ons Engelse kantoor had namelijk mijn functie gekregen. Toen men in Engeland erachter gekomen was dat ik geen echte accountant was had mijn directeur de opdracht gekregen mij te ontslaan. Overigens zeer tegen zijn zin in, dat ik al vijf jaar de boekhouding tot volle tevredenheid deed leek de mensen in Engeland helaas niets te interesseren. Het rinkelen stopte niet en ik klikte dus toch maar op opnemen.

‘Rosie, lieverd wat lees ik nu toch?’ klonk daar een vrolijke stem aan de andere kant van de lijn.
‘Jane!’ gilde ik terug, ‘hoe is het met jou?’
‘Dat is even niet belangrijk’ reageerde ze meteen, ‘het gaat nu om jou. Wat lees ik ben je ineens werkloos?’
‘Ja’ beaamde ik ‘een of andere officiële accountant van ons kantoor in Londen heeft mijn baan gekregen. Nadat al onze personeelsfiles naar het hoofdkantoor in Londen waren gestuurd zag men dat ik geen financiële achtergrond had, wat zeg ik, er niet eens voor opgeleid ben. Ik ben destijds via via bij Q&SC komen binnenrollen, mijn overbuurman zijn vrouw werkte er als office manager en had laten vallen dat ze op zoek waren naar iemand die handig met cijfertjes en Excel was. Aangezien dat kleine hotel waar ik toen werkte ging sluiten heb ik er gesolliciteerd. Ik ben de afgelopen jaren van iemand die een paar factuurtjes maakte een volledige boekhouder geworden. Het bedrijf is de afgelopen jaren flink gegroeid en ik groeide mee. Tja en sinds vorig jaar zijn we overgenomen door een Engels bedrijf en die willen dus enkel mensen die de juiste papieren hebben, want de functie heet nu ook geen boekhouder meer maar accountant’ beëindigde ik mijn relaas.

‘Nou ja, Rosie toch, wat een chipszooi’ antwoorde Jane, ons stopwoordje uit onze tienertijd gebruikend. Jane is ook de enige die mij Rosie noemt, ik heet namelijk Rosa maar ja Jane is Engels van origine en toen ze op de middelbare school bij me in de klas kwam en naast mij ging zitten maakte ze er meteen Rosie van. ‘Maar ik heb wel een leuke baan voor je’ zegt ze juichend, ‘het is wel voor tijdelijk want je zit natuurlijk met je visum, maar dan ben je in elk geval toch weer even van de straat!’

‘Wat bedoel je lieve Jane’ reageer ik ‘je overvalt me, ik had gedacht eerst eens lekker vakantie te houden of zo.’
‘Nou dit is ook een soort van vakantie hoor’ zegt ze, nog steeds met die duidelijke lach in haar stem.
‘Jane verklaar je nader’ zeg ik nu ‘ik snap niets van wat je zegt’. Ondertussen zie ik dat de eerste trein pas over 15 minuten komt en ik zoek een bankje om te gaan zitten.

‘Nou het zit zo’ begint Jane ‘mijn ouders hebben als investering een Bed & Breakfast in Zuid-Afrika gekocht, in dat dorpje aan de Garden Route waar ze zelf ook al jaren wonen. Deze moeten we half december up and running hebben en dat gaat mij met jou erbij ook zeker lukken.’
‘Jane, ik snap nog steeds niet wat je bedoelt’ mijn stem klinkt ietwat geïrriteerd maar volgens mij ontgaat dat Jane totaal.
‘Nou kijk,’ gaat ze verder ‘op dit moment is mijn vader druk bezig met een ploegje bouwvakkers, de B&B had flink wat achterstallig onderhoud en ook de badkamers waren niet meer van deze tijd. Dat zijn zij nu dus allemaal aan het regelen. Het idee is dat ik er over een week of zo ook heen ga. Mijn moeder zal met haar zus, die daar zoals je weet ook woont, personeel zoeken en mij heeft ze gevraagd de B&B in te richten, want ik ga hem uiteindelijk ook runnen. De bouwvakkers moeten tegen die tijd helemaal klaar zijn en met jou erbij gaat dat inrichten natuurlijk een peulenschil zijn.’ besluit ze haar relaas.

‘Maar Jane’ breng ik in, ‘het is meer dan vijf jaar geleden dat ik in de hotellerie zat!’
‘Rosie toch, als ik de foto’s op jouw Insta bekijk die je laatst had geplaatst ben je nog steeds goed in sfeer maken, dus ik weet zeker dat jij er met mij heel sfeervolle kamers van kunt maken!’
‘Je doelt op de foto’s van die woonkamer en slaapkamer van laatst?’ vraag ik voor de zekerheid.
‘Ja, die ja, die zagen er super uit, dat was toch niet jou huis wel?’
‘Nee,’ beaam ik, ‘dat was bij mijn nichtje, op haar verzoek heb ik haar helpen inrichten. Ik was zelf inderdaad ook erg blij met het resultaat en mijn nichtje was lyrisch en zei dat ik maar woningstyliste moest worden.’
‘Kijk dat komt dus goed uit’ roept Jane blij, ‘mijn moeder wil dat ik de boel style maar de keuken is zoals je weet meer mijn ding en ik wilde eigenlijk allemaal heerlijke ontbijtgerechten gaan uitproberen als ik daar ben. Zodat als we open gaan ik alles zo op tafel kan toveren. Ik zag het dus helemaal niet zitten om dan ook nog eens de slaapkamers in te gaan richten maar dat kan jij dan mooi voor mij doen.’
Ik antwoord niet meteen, het idee om een tijdje naar het buitenland te gaan staat me eigenlijk wel aan. Ik ben drieëndertig, ik heb nu toch geen baan en voor wie zou ik moeten thuisblijven? Mijn laatste vriendje is twee jaar geleden met de noorderzon vertrokken en daarna was er niemand meer. ‘Jane, ik doe het!’ zeg ik dan.
‘Jippie Rosie, ik wist dat ik op jou kon rekenen!’

‘Wat spreken we af Jane, ik moet hier natuurlijk wel het een en ander regelen. Wie weet kan ik een huurder vinden voor de periode dat ik bij jullie ben voor mijn appartement, hoe lang wil je eigenlijk dat ik blijf?’
‘Ik bespreek straks alles met mijn moeder maar ik denk dat het handig is als jij zo snel mogelijk komt. Ik e-mail je na het gesprek wel alle details, is dat goed?’
‘Ja, dat lijkt me prima’ antwoord ik en we hangen op.

Ik zie dat mijn trein het station binnenrijdt en ik plof neer op de eerste de beste plek die ik zie. Ik scrol snel naar Jane haar foto’s op Insta om te kijken of ik wellicht iets gemist heb, maar ik kan niets vinden, ze heeft zelfs al maanden geen foto’s geplaatst.

In de trein laat ik ons gesprek nog eens de revue passeren, hoe zit dat met Dan, Jane’s vriend die ze al jaren heeft, waar staat hij in dit verhaal, of zou het uit zijn? Waarom belde Jane me eigenlijk vanaf een onbekend nummer? Haar mobiele nummer staat in mijn adresboek maar mijn telefoon herkende dit nummer niet. Zou ik daar de volle drie maanden dat een visum voor Zuid-Afrika geldig is aan het werk zijn? Of zou ik nog tijd hebben om wat rond te reizen? Ik besluit al mijn vragen netjes te ordenen en ze even in een notitie op mijn telefoon te zetten. Laat ik maar even wachten met haar een e-mail sturen, wie weet staan er al antwoorden op sommige vragen in de e-mail die ze mij heeft beloofd te sturen na het gesprek met haar moeder.

Thuisgekomen check ik de geldigheid van mijn paspoort en rijbewijs, die zijn beiden nog 2 jaar geldig dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Als avondeten maak ik een met groenten gevulde omelet die ik met twee sneetjes geroosterd brood op eet terwijl ik een beetje langs alle kanalen zap. Echt rust in mijn kont heb ik niet, ik check elke tien minuten mijn e-mail omdat ik hoop dat Jane met haar moeder gesproken heeft en me dus e-mailt met alle details.

Omdat ik me nergens toe kan zetten besluit ik een bad te nemen. Ik kies een lekkere bruisbal uit mijn verzameling en laat me in het geurige water zakken. Met een heerlijk loom en ontspannen gevoel droog ik me een uur later af en trek ik mijn badjas aan. Met een kop thee nestel ik me daarna op de bank en ik pak weer mijn telefoon, ik zie dat ik een nieuw appje van Jane heb en klik er meteen op “de e-mail komt eraan!” ik zie dat het verstuurd is op het moment dat ik het bad in ging dus met een beetje geluk zou de e-mail er moeten zijn. Nadat ik op mijn e-mail icoon heb geklikt en er diverse nieuwe e-mails binnenstromen, veelal nieuwsbrieven, zie ik ook een e-mail van Jane. Het onderwerp is al veelbelovend “JA!”

Ik lees de e-mail rustig door. Haar moeder is erg blij met de extra hulp, ik zou wat hun betreft de maximale drie maanden van mijn visum kunnen blijven, maar ook korter indien ik andere plannen heb. Ze zouden graag zien dat ik uiterlijk midden november bij hen ben, dan is er vier weken tijd voordat het hoogseizoen midden december losbarst, ik heb nu dus nog ruim anderhalve week. Jane schrijft dat ze al boekingen hebben vanaf midden december, deze boekingen zijn gemaakt op basis van de foto’s van de website van de vorige eigenaren van de B&B. Ik zou dus een kleine vier weken hebben om de vier tweepersoonskamers voor gasten en de twee tweepersoonskamers die in het eigenaarsdeel van de B&B huizen in te richten. Het huis van Jane’s ouders ligt tegenover de B&B, zij kunnen inspringen indien nodig, maar in principe, zo lees ik, is de B&B Jane en Dan hun ding.

Ik schrijf een lange e-mail terug en stel daarin ook de vragen die nog niet helemaal beantwoord zijn en kruip daarna toch maar eens in mijn bed. Slapen lukt me niet dus pak ik mijn telefoon weer en bezoek de website van de B&B die gevuld is met foto’s van de vorige eigenaren. Ik zie dat de B&B een prachtige locatie heeft, slechts een paar minuten lopen van het strand ligt, een prachtig aangelegde tuin met zwembad, verschillende zitjes, een ruimte om te barbecueën, parkeerplaats voor meerdere auto’s en vier, toch echt niet lelijke, gastenkamers heeft. De badkamers op de foto’s vind ik ook absoluut niet lelijk, terwijl Jane aangaf dat die niet meer van deze tijd waren. Ik ben dan ook erg benieuwd naar nieuwe foto’s en stuur Jane nog snel een appje of ze foto’s van de verbouwing heeft omdat ik erg benieuwd ben hoe het er nu uit komt te zien. Het is natuurlijk een uurtje vroeger in Engeland en al snel komt er een antwoord met heel veel foto’s. Oh, denk ik bij het zien van de foto’s, die badkamers worden subliem! Prachtige zandkleurige betonnen wastafelmeubels met daarin twee wastafels een mooie inloopdouche en achter een laag muurtje een toilet. Ik zie in mijn hoofd al een prachtige stapel handdoeken op het meubel liggen, mooie accessoires zoals een zeeppompje een klein vaasje met daarin een takje of wat bloemen. Ik droom in mijn hoofd nog even verder terwijl ik de rest van de foto’s bekijk.

Na een nacht waarin ik heb liggen dromen over badkamers en bedden, spring ik onder de douche en zet mijn pc aan. Met een kop thee en een beschuit met kaas lees ik de e-mail van Jane met antwoorden op mijn laatste vragen. Alles is me nu duidelijk, het is nu aan mij. Jane zal me ophalen van de luchthaven van George en samen rijden we dan naar Sedgefield. Een auto huren is niet nodig, want zowel Dan als Jane hebben een auto en haar ouders hebben ook beide een auto. Er zal dus altijd wel een auto beschikbaar zijn voor mij om te gebruiken. Als ik mijn tickets zelf kan boeken dan zullen zij me het bedrag of overmaken of in Zuid-Afrikaanse randen betalen, net wat mijn voorkeur heeft. Ik vergelijk ticketprijzen, bagagevrijstellingen en reisduren en besluit uiteindelijk dat het een retour Johannesburg wordt met Kenya Airways, de aansluitende vlucht een paar uur later naar George is met Kulula, dat is code-sharing met Kenya Airways, best handig dus. Ik boek alles met mijn creditcard en e-mail de aankomsttijd van de vlucht naar George op 14 november naar Jane. Ook geef ik aan dat ik het prima vind om de terugbetaling van het ticket in Zuid-Afrikaanse randen te krijgen.

Nu ik toch achter mijn pc zit maak ik een nieuw bord op Pinterest en surf en pin me een eind in de rondte. Als ik klaar ben stuur ik de link van mijn bord naar Jane en vraag haar wat ze van mijn pins denkt. Ik ben gegaan voor een cleane min of meer Scandinavische look met lichte houten meubels en accessoires in natuurtinten. Dit past naar mijn idee ook perfect bij de kleur en stijl van de badkamers. Binnen een paar minuten hangt Jane aan de telefoon.
‘Ik ben super enthousiast over je ideeën’ zegt ze blij.
‘Mooi,’ antwoord ik, ‘dan weet ik dat ik op de goede weg zit en zal ik eens gaan speuren naar winkels in jullie regio op internet, zodat ik alles in die vier weken geregeld krijg, rekening houdend met levertijden en alles.’

Ik zit de rest van de dag achter mijn pc, e-mail me suf, discussieer over prijzen, kleuren en levertijden. Ik ben blij dat ik er nu meteen mee begonnen ben, want wat ik namelijk al had gedacht blijken levertijden een probleem te zijn. Via een tip kom ik terecht bij een meubelmaker van de oude stempel, hij heeft geen e-mail enkel een mobiel nummer krijg ik te horen. Ik waag de gok en bel hem op. Na een zeer prettig gesprek komen we overeen dat hij binnen de gestelde tijd de benodigde bedden en kasten voor me kan maken, hij geeft mij het e-mailadres van zijn dochter zodat ik met haar contact over de voortgang kan houden, dan hoef je mij niet te bellen en me van mijn werk af te houden is zijn argument. Met een blij gevoel klap ik aan het einde van de middag mijn pc dicht en vind dat ik al veel werk verzet heb.

Ik pak een notitieblok en begin een paklijst te maken, ik mag met Kenya Airways twee koffers meenemen en dat wil ik ook zeker doen. Ondertussen pleeg ik wat belletjes om te kijken of het me lukt om mijn appartement voor drie maanden te verhuren. Eén makelaar die ik spreek zegt dat mijn appartement volgens hem precies is wat een klant van hem nodig heeft, we maken derhalve een afspraak voor de volgende dag.

De tijd die ik nog heb vliegt voorbij, de afspraak met de makelaar was succesvol, de meubelmaker zijn dochter heeft foto’s gestuurd waar ik heel blij van werd, met Jane heb ik ook meerdere malen gemaild en geappt. Voordat ik het weet is het dan ook ineens twee dagen voor vertrek en ben ik druk bezig mijn koffers te pakken.

Al mijn privé spullen zijn opgeruimd, mijn kledingkast heb ik leeggemaakt voor de huurders, zo ook mijn keukenkastjes, dit alles op verzoek van de makelaar die welwillend een opslagruimte voor me geregeld heeft om alles in op te slaan.

Dan is de grote dag daar, ik app Jane nog even voordat ik het vliegtuig in stap en geef voor de zekerheid de aankomsttijd in George nog eens door. Jane antwoord me dat ze om 16:30 op de luchthaven zal zijn en ik zet mijn telefoon uit. Ik vermaak me onderweg met het kijken naar wat films, het lezen van een boek en het luisteren naar muziek. De transit-tijd op Johannesburg benut ik om de benen te strekken en een Zuid-Afrikaanse simkaart te kopen voor mijn telefoon, het nummer app ik meteen naar Jane. Al snel is het tijd voor de vlucht naar George die keurig op tijd vertrekt, bij aankomst laat de bagage niet lang op zich wachten en als ik de hal in loop zie ik Jane als staan. We omhelzen elkaar uitgebreid en lopen, met allebei een koffer naast ons mee rollend, het gebouw uit. Jane’s auto blijkt een oude kever te zijn, mijn koffers passen er net in en we rijden vrolijk kletsend in een klein uur naar de B&B in Sedgefield.

In de B&B is het een drukte van belang, ondanks dat het inmiddels als tegen zes uur in de avond loopt zijn er nog wat bouwvakkers bezig de laatste puntjes op de i te zetten. Nadat ik Dan en Jane’s ouders begroet heb en ze me hartelijk welkom hebben geheten geeft Jane me een rondleiding. Alle kamers zijn in een mooie beigetint gesausd, op een wand na die behangen is met een behang dat Jane op mijn Pinterest bord heeft gevonden. Dat is de muur waar het bed tegenaan komt, ik visualiseer het bed en de overige meubels in de ruimte en denk bij mezelf dat het prachtig zal gaan worden. We steken de weg over naar het huis van Jane’s ouders en ik zie dat Jane haar moeder druk aan het koken is.
‘Wij slapen natuurlijk allemaal bij mijn ouders totdat de meubels die jij geregeld hebt geleverd zijn, maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had’ zegt Jane lachend.
‘Ja dat snapte ik wel’ antwoord ik. ‘Morgen wil ik overigens meteen naar Jannes, je weet wel de meubelmaker die de bedden en de linnenkasten voor de kamers aan het maken is.’
‘Ik zou graag mee willen als dat mag’ reageert Jane ‘wie weet heeft hij nog wel meer dingen staan die we mooi vinden en kunnen gebruiken, we moeten per slot van rekening ook nog meubels hebben voor de zit en eetkamer, of was je dat soms vergeten?’
‘Welnee, ik heb nog wat lijntjes lopen’ antwoord ik lachend.

Dan en Jane’s vader komen het huis in lopen, wij schakelen dus over op Engels en de heren zeggen dat alle kleine dingen die nog gedaan moesten worden nu af zijn. De B&B is klaar om ingericht te worden.

De volgende ochtend vertrekken Jane en ik in haar kever richting Karatara, de meubelmaker woont aan de weg die door het bos van Karatara naar Rheenendal loopt. De instructies die zijn dochter mij gemaild heeft zijn duidelijk en we vinden het dan ook zonder problemen. We lopen naar binnen en de geur van hout omringt ons meteen. Als snel komt een jong meisje op ons aflopen, ik schat haar hooguit een jaar of achttien, ze stelt zich voor als Karolina en ik snap meteen dat zij de dochter is waar ik mee heb gemaild. In haar e-mails klonk ze heel volwassen, ik had dus niet zo’n jong meisje verwacht. Wij stellen ons ook voor en zij begrijpt meteen wie ik ben. Ze snapt dat we nieuwsgierig zijn naar de meubels en gaat ons voor naar een tweede ruimte. Het eerste wat wij kunnen uitbrengen is ‘oooh, wat mooi’ als we de bedden en de kasten in het oog krijgen. Karolina lacht blij, dan duikt vanachter de meubels haar vader op, mijn mond valt open en ik sta als aan de grond genageld, ik had me een oude grijze man met baard van in de zestig voorgesteld, niet deze geweldig knappe man, een Hugh Jackman look-a-like, ik sta daar dus met mijn open mond en weet niet wat te zeggen. Jane heeft nergens last en ze schudt deze adonis meteen de hand en roept uit dat wij super blij zijn met deze prachtige meubels. Ietwat schutterig antwoord de man dat hij blij is om dat te horen.

Zijn dochter wijst ons een grote tafel met stoelen eromheen en vraagt of we wellicht trek in koffie of thee hebben. Inmiddels heb ik mijzelf weer onder controle en zeg ik, tegen niemand in het bijzonder, wat een geweldig mooie werkplaats dit is en wat een mooie meubels er staan. De man stopt en draait zich naar me om, lacht een stralende lach en pakt mijn hand, ‘ik ben dus Jannes, maar dat had je vast al wel begrepen.’
‘En ik ben dus Rosa’ zeg ik, met mijn hand nog steeds in zijn stevige hand geklemd. Ik krijg kippenvel en ik voel mezelf tegelijkertijd helemaal warm worden.

Jane is met Karolina doorgelopen naar de tafel en Jannes blijft met mijn hand in zijn hand voor me staan. Ik wijs met mijn vrije arm naar de overige prachtige meubels die ik zie staan en vraag hem of er geen kopers voor deze meubels zijn. Hij laat mijn hand los en ik zie een droevige blik in zijn ogen als hij mij antwoord. ‘Dat weet ik niet, ik moet eigenlijk een website maken waar ik alles op zet maar ik ben niet zo handig met computers, enkel met mijn gereedschap. Mijn dochter is nu net een jaar klaar met school, geld voor een goede vervolgopleiding voor haar heb ik niet, daarom doet zij haar best om mijn meubels overal bekendheid te geven, deze order van jou kwam dus als een geschenk uit de hemel.’
‘Hoe oud is je dochter dan?’ vraag ik hem.
‘Ze wordt over een paar weken zeventien’ antwoordt hij. Ik staar naar Karolina die met Jane aan de tafel is gaan zitten en thee heeft ingeschonken.
‘Maar zij is wel handig met computers’ zeg ik, kijkend naar Karolina, ‘ze heeft me steeds geweldig op de hoogte gehouden van de voortgang van de bedden en kasten. Ik dacht eigenlijk dat ik van doen had met een veel ouder iemand.’
‘Ja, ze is geweldig die dochter van me’ lacht Jannes, ‘ze is met de hoogste cijfers van haar jaar voor alle vakken geslaagd, haar leraren zeiden dat ze heel veel potentie heeft, en kijk nu toch eens, ze slijt haar dagen bij haar oude vader’ besluit hij zijn relaas.

‘Oude vader’ mompel ik ‘dat valt toch wel mee?’
‘Het is maar wat je oud vind’ lacht hij, ‘ik ben wel al zevenendertig.’
‘En dat noem je oud?’ kaats ik terug, ‘dat is jong! En je hebt een prachtige dochter en vermoedelijk dus ook een prachtige vrouw’ besluit ik mijn relaas.
Zijn blik is ietwat droevig als hij naar me kijkt ’helaas, een vrouw heb ik niet, al vijftien jaar niet, Karolina haar moeder is dodelijk verongelukt toen ze met de auto boodschappen ging doen. Ik voed haar sinds haar tweede dus alleen op. In het begin had ik mijn handen vol aan haar, maar langzaamaan lukte het me om meubels te maken, eerst werkte ik enkel terwijl zij sliep, toen ze groter werd scharrelde ze hier rond en toen ze naar school ging werkte ik de uren dat ik alleen was.’
‘En heb je in die tijd wel eens iets verkocht’ vraag ik hem.
‘Jawel, maar niet in de orde van grote van jouw order, ik kon dan ook niet geloven dat jij enkel gebaseerd op ons telefoongesprek zo’n grote bestelling plaatste’ antwoord hij.
Ik kijk de ruimte nog eens rond en verbaas me over de prachtige meubels die er staan, hier moet een markt voor zijn denk ik dan.

Karolina roept of wij ook thee willen, we lopen naar de tafel waar Jane en zij in een geanimeerd gesprek zijn verwikkeld. Jane kijkt me vragend aan en ik lach terug, volgens mij moeten mijn ogen stralen want haar ogen worden groot en vragend als ze terugkijkt. We spreken af dat Karolina transport zal regelen om de bestelde bedden en kasten naar de B&B te brengen. Ik stel Jane voor om nog even een ronde door de ruimte te lopen, ik heb meteen bedacht dat ik de lijntjes en opties die ik had lopen voor de overige meubels die er nodig zijn laat varen, ik wil koste wat het kost hier een eettafel en stoelen kopen. Jane ziet een prachtige toilettafel met stoel die ze graag zou willen hebben. We berekenen of de ruimte die we in de gastenkamers hebben groot genoeg is om zo’n toilettafel te plaatsen en besluiten dat die ruimte er zeker is. We zien nog een mooie sidetable die volgens Jane perfect zal zijn om in de eetkamer van de B&B neer te zetten. Karolina maakt een lijst van alle andere meubels die we willen hebben en zegt toe de factuur op te maken, ze spreekt met ons af dat ze me zal bellen als ze de dag en tijd voor het transport weet. We nemen afscheid en lopen terug naar Jane’s auto. Bij de auto aangekomen bedenk ik dat Karolina enkel mijn Nederlandse mobiele nummer heeft, ik spring dus snel uit de auto en ren terug de werkplaats in. Daar hoor ik nog net Karolina tegen haar vader zeggen dat hij moet stoppen met dromen want dat zo’n vrouw heus geen interesse in hem heeft. Het antwoord van Jannes hoor ik niet want hij zet een machine aan en de ruimte is gevuld met geluid. Ik twijfel of ik moet doorlopen of weggaan. Dan pak ik snel een papiertje uit mijn tas en schrijf daar mijn Zuid-Afrikaanse mobiele nummer op en leg dat op de eerste de beste tafel voor me en loop snel de deur uit.

Jane babbelt aan een stuk door op de terugweg naar huis, dat ik stil ben valt dus niet eens op. Terug in de B&B brengen we verslag uit aan Jane’s ouders en Dan die ook laaiend enthousiast zijn als ze de foto’s van de meubels zien die Jane en ik hebben gemaakt.

Ik besluit dat ik Karolina ook nog even een mailtje zal sturen met daarin mijn telefoonnummer voor het geval dat ze het papiertje niet vind. Ineens hoor ik het bekende fluitje op mijn telefoon, een sms. Ja niet alle mensen in Zuid-Afrika hebben wifi of data op hun telefoon dus sms-en is hier nog steeds erg populair. Ik pak mijn telefoon en zie dat de sms van Jannes komt. “Bedankt voor jullie aankopen, mijn showroom is dankzij jullie straks leeg” schrijft hij. Ik type snel een antwoord, schrijf dat dat wel meevalt, dat er nog genoeg moois blijft staan en dat zijn dochter maar snel een website moet maken met alle meubels erop. Het komende uur vliegen de sms’jes heen en weer en ik heb kriebels in mijn buik van opwinding, zijn laatste sms had namelijk niets meer met zijn meubels te maken, hij vroeg recht voor zijn raap of ik hem wellicht leuk vond. Mijn antwoord is kort, maar volgens mij erg duidelijk, “head over heels” type ik terug.

De volgende dag leen ik de auto van Jane om naar Knysna te gaan. Ik rijd eerst langs de matrassenwinkel en laat ze weten dat ze de matrassen en kussens die ik al vanuit Nederland had besteld morgen mogen komen leveren. Dan rijd ik naar een mooie zaak die ik op internet had gevonden die allerhande linnengoed verkoopt. Enkele uren later rij ik met een auto vol met handdoeken, dekbedovertrekken, onderlakens, kussenslopen, servetten en tafellakens terug naar de B&B. Onderweg heb ik mijn telefoon diverse malen horen fluiten. Het was namelijk angstvallig stil geworden na mijn laatste sms van gisteren. Nadat ik de auto heb geparkeerd pak ik meteen mijn telefoon uit mijn tas en lees de sms’jes. De eerste is van Karolina die schrijft dat ze morgen, zaterdag dus, rond tien uur met alle meubels zullen komen. De tweede is van Jane haar ouders dat ze zondag een echte “sundaylunch” houden en dat ze daarbij ook mensen van het lokale toeristenbureau uitgenodigd hebben en dat ik dus geen plannen moet maken voor die dag. De derde en laatste sms is van Jannes, hij schrijft slechts twee woorden “me too”. Ik pak meteen mijn telefoon om hem te bellen, hij neemt enigszins schutterig de telefoon aan en ik barst in lachen uit. We hebben een nogal onsamenhangende conversatie omdat we elkaar steeds in de reden vallen en de hele tijd om elkaar moeten lachen.

Die zaterdag is het een drukte van belang in de B&B, alles en iedereen komt tegelijk. Met zijn allen voorzien we alle kamers van bedden, kasten en toilettafels. Karolina en Jannes worden door Jane’s ouders naar hun huis meegenomen voor thee, Jane, Dan en ik maken de bedden op en leggen in de badkamers handdoeken neer. Tevreden met het resultaat maken we van alle kamers foto’s zodat we deze op de website kunnen gebruiken. Ik dacht vier weken nodig te hebben voor de inrichting maar het is me binnen vier dagen gelukt.

Epiloog

Ongelooflijk, ik ben hier nu en jaar, de B&B van Jane en Dan is vanaf het begin een groot succes. Het loopt weer tegen het hoogseizoen en de B&B is deze kerstdagen volgeboekt met mijn familie. Jane’s en mijn familie zullen gezamenlijk kerst vieren in de B&B. Ik ben afgelopen mei getrouwd met Jannes en hoogzwanger van zijn kind. Karolina gaat naar de beste school in de regio, wordt met kerst achttien, heeft bijna schoolvakantie en kan niet wachten tot de baby geboren wordt. De kleine showroom met Jannes’ meubels die ik opgezet heb in Knysna trekt veel klanten, zijn meubels vinden gretig aftrek door heel het land. Wie had dat vorig jaar kunnen denken toen ik die 31e oktober de deur van Q&SC achter mij dicht trok?!