December, een maand vol cadeautjes op Hebban (link), inloggen en afwachten wat er achter het deurtje te voorschijn komt. Op dag 2 stond het boek de kunst van het verdwijnen - Sarah Domogala, de titel sprak me direct aan. Wie heeft er soms in het leven niet het gevoel om even te verdwijnen, om even de ramen van onze ziel te sluiten? 

Korte inhoud:

Sarah het stille meisje uit Zuid-Limburg, met twee vlechten, elfjes in de tuin, voelt zich thuis tussen de bomen en de dieren. Haar vader is een joviale Fransman en werkt als luchtverkeersleider, haar vrolijke moeder geeft Franse les en runt het huishouden met een vat vol creativiteit, jongere broer Dim maakt de buurt onveilig met zijn vele vrienden. Als Sarah 13 jaar is scheiden haar ouders, heel haar leven verandert van richting en voor eerst voelt ze paniek, angst die zich als een bom in haar binnenste nestelt. Ze negeert haar angst, steekt zich weg en verhuist direct na haar studie naar het grote Amsterdam. Sarah wil de beste regisseur zijn, de meeste vrienden hebben, de leukste uitstapjes doen en alles met een lach op haar gezicht tot ze inzinkt, niet meer recht geraakt, diagnose burn-out.

De auteur Sarah Domogala(1978) is een Frans-Nederlandse filmmaker, ze kreeg in 2005 een burn-out voordat het een bekend probleem was. Haar periode van vechten, overleven, angst heeft haar er toe aangezet het verhaal neer te schrijven. Haar documentaire 'All we ever wanted', over burn-out bij jonge mensen, is geadopteerd als het boegbeeld van de millennials. Ze won er in 2008 de IDFA scenarioprijs voor.

Gevoelens heb je niet om ze te ontkennen om daarna op wilskracht een maatschappelijk idee van geluk na te jagen. Het beeld van een overkokende pan die ik met man en macht probeerde dicht te houden, doemt in me op. De deksel eraf halen en nieuwsgierig kijken naar wat voor soep je aan het koken bent. Vrede is de acceptatie van alle gevoelens.

Wat vond ik van dit beklemmende verhaal?

Op de cover prijkt ‘dit verhaal komt keihard binnen’ en ik kan enkel maar knikken, sommige stukken ben ik echt terug gaan lezen, niet om de onduidelijkheid maar om het gevoel af en toe vast te houden. De verwoording van angst, paniek en de eenzaamheid kruipen direct vanaf de eerste bladzijde onder je huid. Op een poëtische manier neemt de auteur je mee in de donkere strijd tegen angst, maar ook de strijd om er gewoon te mogen zijn. Terwijl je leest merk je dat dit een persoonlijk relaas is van verdriet maar ook vechtlust, een zoektocht naar zichzelf. Citaten heb ik neergeschreven en zal ik gebruiken in mijn eigen leven, noem het levensadviezen die ik zal koesteren. Het is een verdrietig verhaal, maar je stapt op een weg die voor vele bekend zal zijn, het leven lacht je niet altijd toe en waarom kan verdriet,angst er gewoon niet zijn voor onze medemens? En dit maakt de auteur zeer duidelijk, eerlijk en rauw beschreven. Doorheen het boek lees je een boodschap die elke mens wel kan gebruiken.

Een boek dat me gaat bijblijven en vijf sterren waardig, Hebbanisten lees dit subliem geschreven boek en een dikke dank je wel Hebban voor deze mooie ontdekking!