Februari: De Post-it lezer
Een diepe zucht en februari was voorbij. Deze zucht ging gepaard met wat heen en weer geloop van mijn kant. Overtuigende vrouwelijke pennen gaven me de verdiende rust, ze namen me mee in een aantal aangrijpende verhalen. De Post-its vlogen de deur uit. In Antwerpen ben ik gekend als een échte Post-it lezer, een titel die ik met trots draag. Wie een boek van mij leent, krijgt er een gekleurd kunstwerk Post-its bovenop. Wijsheden, citaten, onderliggende boodschappen, woorden worden verwend met geel, blauw, roze, groene Post-its. Deze verslaving geef ik met plezier door aan mijn vriendin/leesclubbers. Ik vernoem op dit eigenste moment vier- nu vijf - keer Post-it, zouden hier Post-it sponsors op de loer liggen?....Zes keer….
Wat heb ik gelezen in deze korte maand?
Maartse Kamers – Yannick Dangre:
****Maart startte met mijn enige mannelijke schrijver. Voor het eerst leeft Ferdinand alleen, worstelt zich doorheen de dagen. Zijn vriend Albert ligt in kamer 16. In een steriel vertrek verdwaalt hij in coma na een hersenbloeding. Tijdens de maartse dagen richt de tachtigjarige Ferdinand zich tot zijn verzwegen dochter Madeleine. Verzwegen, een geheim dat hij al jaren verborgen hield voor Albert. In Maartse kamers schuwt de schrijver geen enkele beschrijving. Onverbloemd en rauw zet hij enkele erotische scènes neer. Geen angst, Dangre doet niet aan bladvulling. Zelf ben ik grote fan van de schrijver zijn stijl, maar ook de opbouw in zijn verhalen.
Dit is niet wat er zal gebeuren – Zytha Theunynck:
*****Een autobiografisch verhaal over haar moeizame strijd en verlangen naar een kind. Wat als je verlangen naar een gezin een uitgestrekt gevecht wordt met je eigen lichaam?
Het verhaal is geschreven in dagboekvorm, waardoor de schrijfster sommige momenten kan verklaren door in de tijd te hoppen. En hoppen doet ze op een eigentijdse manier. Humoristisch en zalvend, toch eerlijk en soms rauw. De pen van Zyta is zeer realistisch en weet onder de huid van de lezer te kruipen. Nota aan de lezer: zet de zakdoekjes maar klaar.
Liefhebben – Laura van Dolron:
*****In dit kleinood giet de schrijfster/theatermaker liefhebben in een vorm van taal. Liefhebben in al zijn prachtige facetten. De woorden krabben de eelt van de verborgen emoties weg. In eenvoudige taal geeft de auteur een wonderlijk beeld van haar zoektocht naar liefhebben. Een boekje met korte fragmenten voor de mens die wil, kan, is, zoekt naar liefhebben. Alleen of met twee. Kostbare woorden die troostend werken met een filosofische wijsheid. Woorden die doen lachen, stilstaan en vooral…verdergaan.
De geniale ingeving van Shibata – Emi Yagi:
***Het boek heb ik gelezen voor de Hebban Leesclub, de leesclub was hier zoals altijd een meerwaarde. Het verhaal van Shibata lees je in zwangerschapsdagboekvorm. De taal is zeer eenvoudig en monotoon. Het plot blijft mijlenver weg van emoties. Vanop een afstand vervaagt de grens tussen realiteit en de verzinsels van Shibata. Waardoor je als lezer een soort onrust ervaart. Een ervaring die je katapulteert op dezelfde grens als Shibata. Het plot blijft eerder monotoon, toch krijg je een originele inkijk binnen de Japanse bedrijfsmuren.
*****Wat een aangrijpend autobiografisch verhaal! Superlatieven zijn hier zeker op zijn plaats. 10 jaar geleden vertrok Lara Taveirne haar jongste broer Wolf naar Lapland, een halfjaar na zijn verdwijning wordt zijn lichaam levenloos aangetroffen. De schrijfster opende het dagboek van haar broer voor het schrijven van Wolf. Haar verdriet, gemis neemt ze in beide handen en deelt ze met haar lezers. Heel veel respect voor de eerlijke pen van de schrijfster. Respect voor het delen, haar verdriet zal zelfdoding meer bespreekbaar maken.
Ik startte mijn betoog met een promotie rond Post-it of…nu een keer zonder sluipende reclame te maken: ‘kleefnotities’…en door mijn eigen gewoonte, ben ik nieuwsgierig:
Schrijven jullie bepaalde citaten op? Of wijsheden? Of gebruiken jullie ook kleefnotities?
