De eerste dagen, weken van 2025 zijn voorbij gevlogen. Januari was voor mij echt een ‘mannen-maand’ – nee, manlief moet zich geen zorgen maken – even in lezerstermen: een maand waar ik enkel boeken van mannelijke auteurs las. Eigenlijk een zeer vruchtbare maand, oeps dat klinkt misschien helemaal fout. Hoe fout het ook allemaal klinkt, de vier en vijf sterren overheersten de mannen.

Ik mocht ook deelnemen aan de langverwachte leesclub rond de nieuwe roman Tussenjaren van dichter en auteur Yannick Dangre. Er was wel één addertje onder het gras: in het vooruit-exemplaar ontbrak het einde. Na de leesclub ging de auteur het einde zelf voorlezen. Bijzonder. Door het boek Tussenjaren kreeg ik de smaak van de poëtische schrijfstijl Yannick Dangre te pakken, gevolg: ik heb in januari drie boeken van deze schrijver gelezen. Herkennen jullie dit lezersfenomeen?

Wat heb ik gelezen in januari:

Een onmogelijk leven – Matt Haig:

Bij de start lees je heel wat wijsheden van ‘Het troostboek’ (ook van de pen van Matt Haig) terug in het verhaal. Wijsheden in prachtige citaten gegoten. Puur genot voor de liefhebber van Healing fiction.  Wanneer het verhaal enige vorm krijgt, zet je de eerste stappen in de magische kant van het eiland. Waar eerst troost en hoop aan het woord kwamen, geraakt de bron van emoties op de achtergrond. Het verhaal ontspoort hier door een overvloed van elementen. Jammer, als fan van Matt Haig mis je hier de betovering verweven met wijsheid. 

3 sterren: Een onmogelijk leven ontspoort even

De idioot en de tederheid – Yannick Dangre:

De idioot en de tederheid is een zeer realistische familiekroniek. Gestaag wordt het verhaal opgebouwd naar een tragiek. Hoofdpersonage Arthur blijkt een goede verteller of gaat het lof hier naar de master himself Yannick Dangre? Vertellen is een kunst. En de auteur heeft aanleg om een verhaal tot bij de lezer te brengen. Je wordt aan het verhaal gekluisterd. Hier en daar strooit de schrijver met levensvragen of filosofische stellingen. Levensbeschouwingen die voor de lezer zeer herkenbaar zullen zijn.

5 sterren: De kunst van het vertellen

Een schitterend gebrek – Arthur Japin:

De inspiratie voor Een schitterend gebrek vond Arthur Japin (1956) na het lezen van de memoires van Casanova. Na wat onderzoekwerk bleek er weinig informatie te vinden over de eerste liefde Lucia. Arthur Japin werd getriggerd door deze vrouw, dit inspireerde hem in zijn opzoekwerk. Wat onmiddellijk opvalt is het gebruik van de literaire oude pen van Japin. Hierdoor ga je met momenten mooie citaten herlezen. Wonderlijk beeldrijk theatraal taalgebruik die de schrijver zich eigen heeft gemaakt.

5 sterren: Een verhaal zonder enig gebrek

Vulkaanvrucht – Yannick Dangre:

Yannick Dangre debuteerde op zijn 22 jaar met de roman Vulkaanvrucht. Het boek werd bekroond als best Vlaamse debuut 2011. Tijdens het lezen bedenk je meermaals: 'Hoe is het mogelijk dat deze jonge schrijver een donker verhaal als dit op papier heeft neergezet?' De ongelofelijke poëtische schrijfstijl is het grote talent van deze schrijver. Een literaire schrijfstijl met meerdere onderlagen.

4 sterren: Kauwen en herkauwen

Tussenjaren – Yannick Dangre:

Na zeven jaar pen stilte is de auteur terug met een roman ‘Tussenjaren’. Een zeer bijzondere roman, een verhaal met een ingenieuze opbouw. Terugblik en verlangen worden samengebracht onder één poëtisch dak. Vanaf de start lees je een verhaal doorspekt met beeldrijke taal. Voor de liefhebbers van metaforen en impliciete vergelijkingen is Tussenjaren puur verwennerij. Lang zinnen komen voorbij, die je met plezier herleest. Geen straf, maar genieten van het zintuigelijk taalgebruik! 

5 sterren: Groots!

Januari sluit ik af met een vrouwelijke auteur. Ik las het boek voor de fysieke Leesclub Hoboken:

Het boek van Memory – Petina Gappah:

Het verhaal gaat over Memory, ze is berecht en veroordeelt tot de doodstraf voor de moord op de blanke Lloyd Hendricks, haar adoptievader. Ze wacht haar doodstraf in de extra beveiligde gevangenis, Chikurubi in Harare, Zimbabwe. Het boek van Memory heeft zeker een stevig geraamte van een goed verhaal. Een geraamte dat wankel staat, door ‘te’ veel namen, ‘te’ veel gebruik van ik, ‘te’ veel herinneringen die te pas en te onpas oppoppen valt het plot soms uit elkaar. Waardoor het lezen soms stroef verliep. Toch schets Gappah een waarheidsgetrouw beeld van de wereld in Zimbabwe, iets waar we als lezer niet van mogen wegkijken.

3 sterren: Geheel voelt soms stroef aan

Januari sloot ik af met hier en daar wat poëzie. Voor het eerst ging deze vrouw naar een poëziebordeel. De avond had zelf iets mytisch! We stapten binnen in de lusten van het woord! Ontroerend mooi!

De vraag van januari: houd je van poëzie? Of ga je met een boog rond de gedichten?