Toen Joella een oproep deed (link) om een buddyread te doen rond de auteur Tess Gerristen stak ik mijn beide handen omhoog. Onze keuze viel op 'speel met vuur', Tess Gerritsen vooral bekend van de serie Rizzoli & Isles, deze werden verfilmd in een feuilleton met maar liefst zeven seizoenen. Zelf ben ik wel fan van de boeken maar het feuilleton kon me spijtig genoeg niet bekoren, ik had soms het gevoel alsof de personages een karikatuur werden van de personages in het boek, maar dit even terzijde, want wij gingen de buddyread doen rond 'speel met vuur'.

Korte inhoud:

Als violiste Julia voor een festival te Rome is, gaat ze op zoek naar een aandenken, ze ziet in de etalage van een antiquariaat een muziekbundel liggen.  Wanneer ze in het bundel bladert valt er een los vel muziekpapier uit met als titel Incendio, een wals. Bij thuiskomst laat de wals haar niet los en neemt ze haar viool en begint te spelen, ze krijgt kippenvel, een kilte dwaalt doorheen haar huis, een droevige klaagzang vult haar ziel. Toch bij haar 3-jarige dochtertje Lilly heeft het een onverklaarbare angstig effect, alsof Lilly bezeten wordt door de wals. Vanaf dat moment wordt de Incendio een obsessie, de Incendio beheerst het leven van Julia. Gedreven door haar obsessie wil ze het verleden van de Incendio kennen.

Wat waren onze verwachtingen?

Wendy: Ik heb al heel wat boeken gelezen van Tess Gerritsen in mijn leescarrière, vooral de boeken van haar serie Rizzoli & Isles dus ik zit hier met hele hoge verwachtingen. Een psychologische thriller die me van mijn sokken blaast. Ik hou wel van haar schrijfwijze, die is meestal vlot leesbaar met een spanning die wordt opgebouwd, de cover vind ik echt wel een Gerritsen cover.

Joella: Ik verwacht eerder een paranormaal verhaal waarin muziek, bezetenheid een centrale plaats heeft. Ik verwacht zoals jij een boek dat makkelijk leest want dat is typerend aan de schrijfstijl van Tess Gerristen, alsof het schrijven haar geen moeite kost.  Alsof papier en pen geboren zijn voor haar.

We hadden beide elk onze eigen verwachtingen, in de helft van het verhaal leggen we het boek even neer.

Wendy: Het boek heeft echt twee delen, het deel van Julia met een hoog horror gehalte, en het deel van Lorenzo die tot nu toe echt leunt naar het genre roman. Wat ik bijzonder bewonderingswaardig vind is dat Gerritsen zo trouw blijft aan de tijdsgeest. De vergelijkingen zijn zo mooi, Gerristen maakt op dat vlak wel een boog van 90 graden.

De viool rust tegen mijn schouder als een oude vertrouwde vriend. Als ik hem stem, klinkt het hout mild en donker als pure chocolade.

Joella: Ik vind het deel van Julia paranormaal net wat ik hoopte en Lorenzo is echt een liefdesverhaal. Ik hoop dat het mooi in elkaar verweeft als we verder lezen. De schrijfstijl is wat ik verwacht een echte Gerritsen.

Wendy: Ja Tess Gerristen heeft een makkelijke leesbare schrijfstijl, toch vind ik het verhaal totaal anders dan wat ik eerder van haar had gelezen, tot hiertoe kan ik het niet bombarderen tot een spannende thriller.

Joella: Het paranormale vind je ook terug bij haar boek ‘schaduw van de nacht’.

Waren we van onze sokken geblazen? Wat vonden we ervan als we het boek dichtsloegen? 

Joella: Bijzonder verhaal, het verhaal raakte me diep. Vooral hoe de Joden behandeld werden in de oorlog. Hoe onmenselijk…dat raakt je tot diep in je ziel. Het verhaal is echter met de afsluiting geen thriller meer of ook geen paranormaal verhaal. Was het een roman? Toch vind ik het een mooi verhaal met een onderliggende boodschap, een boodschap van hoop en geloof in elkaar, liefde en familie. Het einde geeft alles een totaal andere wending en lading. Blij dat het einde alles afsluit. Ik geef het boek vier sterren.

Wendy: Ik blijf een beetje met dezelfde vraag achter, bij welk genre plaatsen we dit boek? Het einde had dan wel weer iets onverwachts, misschien had ik meer spanning verwacht. De delen van Lorenzo sprongen er voor mij echt wel uit, en door die delen sijpelt er een groot stuk geschiedenis doorheen het verhaal. Wat mij telkens opvalt in verhalen over concentratiekampen, de weg in de overvolle trein naar de concentratiekampen, de hoop dat de Joden nog koesteren. Ze waren op weg naar een onmenselijk bestaan en toch was er nog altijd hoop dat het mee ging vallen. Het nawoord van de auteur is bijzonder informatief, ik geef het boek drie sterren.