Mijn vergeten boek werd eindelijk een gelezen boek, ik kon het niet meer negeren, de week van het vergeten boek was voorbij en het keek me kwaad aan, het volgde me in mijn dromen en hield me uit mijn slaap. Het begon op een horror te lijken, de tijd van het hoofd om te draaien was voorbij, koffie, dekentje en boek...wat vond ik er nu van?

Korte inhoud:

De avond voor Rose haar negende verjaardag, maakt moeder haar lievelingstaart. Het moment dat Rose een hap neemt van de taart lijkt het alsof haar mond zich vult met de smaak van verdriet, eenzaamheid de gedachtegang van haar moeder. Vanaf dat moment is eten een straf, bij elke hap overspoelen gevoelens haar. De gave van Rose legt geheimen bloot, geheimen van haar moeder, afstandelijke vader en het gevecht van haar broer Joseph met de wereld.

Wie is Aimee Bender?

Aimee Bender (28 juni 1969) is een Amerikaanse noveliste en schrijfster van kort verhalen. Ze publiceerde in 1999 de roman een onzichtbaar teken van mezelf. Haar boeken en verhalenbundels zijn in meer dan tien landen vertaald, ze staat vooral bekend voor haar surrealistisch plot en personages. De smaak van droef en zoet stond in de Verenigde Staten wekenlang op de New York Time Bestseller List.

Mijn conclusie:

Het gegeven op zich, de originaliteit van het verhaal verdient al mijn sterren, het is zeker surrealistisch en toch probeert de auteur de gave van Rose te verweven met een zoektocht naar volwassenheid, een coming age op een verrassende manier gebracht. De auteur heeft gekozen voor een ik-perspectief en daar wrong bij mij het schoentje, ik kon me totaal niet inleven in de emoties van de andere personages en ergens bleven de emoties wat op afstand door ellenlange beschrijvingen. Beschrijvingen over de oorbellen die een personage droeg was voor mij te veel van het goede. Een beetje teleurgesteld sloot ik dit boek, en gaf twee sterren met pijn in mijn hart. Dit boek zal andere lezers wel kunnen bekoren maar voor mij was het echt de smaak van droef.