We waren de hele week al verwend met uiteenlopende titels en ook deze laatste dag was opnieuw een bijzondere verrassing. Vandaag zat Het meisje van meneer Linh van Philippe Claudel achter het cadeaupapier verstopt. Het enthousiasme voor het boekje was hoog, ook al hadden sommigen het al gelezen en wel in hun kast staan. Niet getreurd, want zo’n mooi boekje kan altijd cadeau gegeven worden.

Het meisje van meneer Linh was de perfecte afsluiter van ‘Een week vol boeken’ van De Vries Van Stockum, want met zijn 143 pagina’s was dit het dikste dunne boekje van het pakket. Met het vrije weekend voor de boeg kon dit pareltje in alle rust in het weekend uitgelezen worden. Na een drukke werkweek en een intensieve leesweek plus leesdiscussie waren de deelnemers een beetje op. Dat was voor mij als coördinator best spannend. Zouden de lezers nog puf hebben om zich alsnog in de discussie te mengen? Hoewel het wat langzaam op gang kwam, werd het toch nog een boeiende discussie die ook zaterdag nog even doorging.

Vanaf de eerste pagina trekt Claudel je het verhaal en de wereld van meneer Linh in.

Pleun Schuijt: “Ik heb de eerste bladzijde hier hardop voorgelezen (niet dat er verder iemand naar luisterde), maar dat vond ik mooi, de verwijdering en het proberen vast houden aan wat was.”

In het verdiepingsmateriaal lag de nadruk op vluchtelingenwerk, maar het boekje was zoveel meer. In de discussie werd vooral de grote vriendschap tussen de fragiele meneer Linh en de grote meneer Bark gezien als overkoepelend thema. Een vriendschap waar de taalbarrière geen enkele invloed op heeft. De mannen herkennen in elkaar het verdriet en het trauma waar ze allebei mee te kampen hebben. Hiermee werden tegelijkertijd de thema’s rouwverwerking en PTSS benoemd.

Gea Kuipers: “Ze hebben grote verschillen door hun land van herkomst en de cultuur. Maar de emoties die ze alle twee ervaren zorgt voor die diepe vriendschap. En dat heeft niets met taal te maken, maar alles met nuances in de stem en de non-verbale communicatie.”

Merel Lommers-Plat: “Ik vind de vriendschap met Bark steeds mooi weergegeven. Hoe Bark de sigaretten lekker vindt die hij van Linh krijgt, juist omdat hij ze gekregen heeft (eigenlijk vindt hij deze niet lekker). En hoe Bark een prachtige jurk meeneemt voor het meisje van meneer Linh.”

Hun samenzijn werkt helend voor allebei. Het boekje heeft zowel ontroerende als schokkende passages. Ontroerend is de zorgzaamheid van meneer Bark voor meneer Linh en voor het kleine meisje. Schrijnend is de behandeling van meneer Linh in het tehuis waar hij wordt opgesloten en hij het contact met zijn grote vriend verliest.

Katja van Neer: “Vreselijk die pyjama en ochtendjas. Ik moest meteen denken aan een concentratiekamp, waarbij je geen individu meer bent. Het ontmenselijken.”

Hoewel ze elkaar op het eind weer vinden, wordt de blijdschap die je daarover voelt overschaduwd door de schok als op datzelfde moment de hartverscheurende waarheid over het meisje van meneer Linh bij je binnenkomt.

MarYan: “Ik vind het heel knap geschreven. Ik had het niet eerder willen weten, juist niet.”

Tot slot werd de beeldende schrijfstijl van Claudel alom gewaardeerd. Die zorgde ervoor dat de beide mannen voor de lezers gingen leven. Je zag de fragiele meneer Linh gekleed in drie lagen kleding met het kleine meisje zorgzaam in zijn armen gedrukt voor je. Dat gold ook voor de grote meneer Bark die blij is met het luisterend oor en tegelijkertijd zo liefdevol naar meneer Linh is. Je ziet ze gewoon samen op het bankje zitten en de vriendschap zijn helende werking doen.

Amarins: “De schrijfstijl vind ik geweldig mooi, emotioneel, ontroerend, prachtig en innemend geschreven. Heel erg warm ook!

Natalie: “Philippe Claudel weet in prachtige zinnen heel treffend en beeldend te schrijven.”

Voor herhaling vatbaar?

Met Het meisje van meneer Linh werd deze leesclubweek afgesloten. Op de vraag of ‘Een week vol boeken’ voor herhaling vatbaar is, klinkt uit alle monden een volmondig: “Ja!”. Het was intensief, boeiend en vol levendige en interessante discussies. Het was dan wel geen officiële Boekenweek, maar dit alternatief deed er zeker niet voor onder. Chapeau!