Dag 1 van de minichallenge. Het zweet staat me als coördinator op de rug om half zeven in de ochtend, want ik heb toch de angst om bedolven te worden onder een enthousiaste meute. De legendarische uitdrukking van de hartenkoningin 'De kop eraf' spookt door mijn hoofd. Ik hoop maar dat mijn kop niet is die eraf gaat. Het is bijna jammer om de prachtige stapel verpakkingen aan te moeten vallen om dat eerste boekje uit te pakken. De verrassing is groot bij een groot deel van de deelnemers want Kunnen we praten van Joris Luyendijk is niet iets wat bij de meesten binnen de verwachtingen lag. Ondanks dat, is er genoeg enthousiasme om te gaan lezen én om er met elkaar over in discussie te gaan. 

In Kunnen we praten krijg je op een beperkt aantal pagina's toch best veel informatie te verwerken als lezer. Wat is nu hetgene waar de deelnemers aan de leesclub het meest van hebben opgekeken? 
Al snel blijkt dat er toch wel wat eye-openers te vinden waren in het boek (voor sommigen was het hele boekje misschien een eye-opener?). Van President Bush die niet weet wat sjiieten zijn, de verweving van de politiek met de bankensector, het harde feit dat niet iedereen net zoals ons wil zijn, tot het feit dat kijkcijfers/aantal lezers bepalen wat 'goede journalistiek' is en we daarmee een soort 'eenheidsworst' voorgeschoteld krijgen of in het slechtste geval fake news. 
Met name de quote op bladzijde 38 'The City is overal' is schokkend om te lezen, zoals Evelien ook terecht opmerkt. Je weet eigenlijk wel dat onze wereld gedreven is door geld, maar dat het zo diep gaat en dat er zoveel van afhangt is iets waar je in je eigen dagelijkse leven niet altijd mee geconfronteerd wordt. 

Luyendijk wil niet zozeer onze politieke stem beïnvloeden alswel een platform (wereld?) creëren waarin we naar elkaars noden en wensen luisteren. En waar die vandaan komen. In plaats van ze maar weg te zetten als geraaskal. Hij heeft het bijvoorbeeld meermaals of zijn eigen 'soft-linkse bubbel' en het 'rechtse' van Wilders en de PVV dat daar tegenover staat. Met de verkiezingen voor onze neus, werden we wel even met onze neus op de feiten gedrukt. Weten we waarvoor we stemmen? Natuurlijk horen we wel wat de partijen het hardste roepen, maar wat voor een partijprogramma zit daarachter? En misschien zijn er wel kleinere partijen die beter aansluiten bij wat we persoonlijk erg belangrijk vinden, in plaats van altijd naar de gevestigde partijen te blijven kijken. In de discussie die ontstond over ons eigen stemgedrag, proefde ik in ieder geval wel dat we er met zijn allen iets bewuster mee gaan omspringen, dat we iets verder gaan kijken dan wat het hardste schittert én dat we ook wat meer begrip kunnen opbrengen voor mensen die níet voor dezelfde partij als ons stemmen. 

Bij dit boek van Luyendijk was inhoud absoluut belangrijker dan stijl. Iets waar we het roerend met zijn allen over eens waren. Er stonden zelfs enkele onzorgvuldigheden in die de kritische lezer opgevallen zijn. Luyendijk is wel in staat om een moeilijk onderwerp op een manier uit de doeken te doen dat iedereen het snapt die het leest. Qua taalgebruik en zinsbouw houdt hij het vrij sober en eenvoudig, zodat de taaie materie te verwerken blijft en niet gaat afschrikken. Marjolein verwoordt het eigenlijk heel mooi: Hij schrijft helder, maar je moet je wel blijven concentreren omdat de zinnen zo boordevol informatie staan. 

Dag 1 van de minichallenge zit erop. Ik lig in mijn bed en zie de mails nog binnenstromen. De discussie is nog volop gaande en zal de komende dagen ook nog doorgaan, want niet iedereen had evenveel tijd om vandaag het boekje te lezen en zich online in het strijdgewoel te storten. Bij mij heerst een gevoel van geluk. De kop is eraf en die van mij staat er nog op! Ik kan rustig mee gaan keuvelen de volgende dagen in de cafés van de andere coördinatoren.

Ik wil iedereen hartelijk bedanken die heeft deelgenomen! Heel leuk!

Gr,

Evy