Eindelijk mocht dan ook het tweede pakketje open en wat troffen de lezers die deelnamen aan de Reading Challenge daar? En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer van Fredrik Backman. Een mooie verrassing voor velen! Veel lezers kenden wel al werk van Backman, bijvoorbeeld zijn verfilmde roman Een man die Ove heet of zijn romans Björnstad en Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt. Voor de meeste lezers was deze novelle echter nog onbekend terrein, tijd dus voor een nieuwe ontdekkingstocht in de leesclub.

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer beschrijft de strijd van een oude man tegen zijn dementie, een strijd om geliefde herinneringen niet kwijt te raken. Herinneringen aan zijn overleden vrouw, aan zijn zoon en kleinzoon en zijn eigen verleden. Tegelijk zien we hoe zijn familie voor hem zorgt en tegelijkertijd al afscheid moet nemen van de man, vader en opa die hij ooit was. Het is een confronterend thema voor veel deelnemers die dementie al eens van dichtbij hebben meegemaakt.

Na een intensieve discussie over de beste manier om stickers van het omslag te verwijderen (of te camoufleren) werd er al snel ook over de inhoud gepraat natuurlijk. Veel lezers moesten het verhaal ondanks de geringe omvang toch een paar keer wegleggen om niet helemaal overmand te worden door emotie.

‘Ik hield het niet droog. Maar heel erg mooi geschreven.’

‘Ik moest constant pauzeren omdat ik het zwaar kreeg.’

‘Ik had regelmatig de tranen in mijn ogen. Bijzonder dat hij dat voor elkaar krijgt in een kort verhaal.’

‘Ik heb nog nooit zo hard gehuild.’

De chaos in het brein van het hoofdpersonage trekt Backman erg knap door in de manier waarop hij zijn verhaal opbouwt.

‘Echt heel knap gedaan, doordat de verwarring van opa zo goed beschreven wordt raak je af en toe als lezer ook bijna in de war!’

‘Het was warrig en rommelig en springerig en dat zorgde voor de juiste sfeer van het brein van opa.’

‘Ik was steeds kwijt wie er tegen wie sprak. Ik denk dat dit met opzet gedaan is door de schrijver om de lezer de verwarring ook te laten ervaren.’

Met een kort verhaal kun je als schrijver wel degelijk een groot verschil maken, dat blijkt wel uit alle reacties op dit boekje van Backman. De lengte was voor veel lezers juist precies goed en veel deelnemers waren erg geraakt door het verhaal, zie ook de reacties hierboven natuurlijk, maar er waren er nog véél meer! De auteur is erin geslaagd een groot en zwaar thema – dementie – te vatten in kleine details, bijzondere metaforen en in een zeer kort bestek.

‘Een kort maar krachtig verhaal. Het treft je in de kern van je hart.’

‘Ik zou uit mijzelf niet snel voor een novelle/kort verhaal kiezen, maar dit boek bewijst dat het je net zo goed kan vermaken en raken.’

‘Ik vind het een zeer geslaagde poging om ons mee te nemen in een dementerend brein.’

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer was een heel bijzondere leeservaring en het is natuurlijk helemaal geweldig om dat met elkaar in één dag te kunnen beleven, meemaken én delen. Met recht mag dit boek ‘kort maar krachtig’ genoemd worden!