Hoe kwam ik erop?
Misschien waren het die virtuele wezentjes die mijn zoon verzamelt, die mij op dit lumineuze idee brachten. Mogelijk was het The heart is a lonely Hunter het boek dat ik vlak voor de vakantie uitlas dat me triggerde door de titel. Het zou ook kunnen dat gewoon mijn liefde voor boeken, en alles wat daar mee samen hangt, een rol speelde. Het feit dat ik Vlaamse Bookstore-tips kreeg door Bookstore Day heeft zeker meegewerkt. In ieder geval heb ik een nieuwe bezigheid gevonden die ik vooral kan uitvoeren als ik op pad ben. Bookstore Hunting!

Wat is dat?
Boostore Hunting is de ideale bezigheid voor een boekliefhebber op vakantie, het zoeken naar de perfecte boekhandel van de stad. Natuurlijk kan het ook tijdens een city-trip of een saai congres. Via Hebban-lezers kreeg ik tips voor het bezoeken van Vlaamse boekhandels tijdens mijn vakantie. Al snel had ik vier adressen in drie verschillende steden en ik wilde proberen ze allemaal te bezoeken. Natuurlijk moest ik rekening houden met de plannen van de rest van het gezin; mijn man en kinderen zijn echt wel lezers maar zeker niet zo enthousiast over het bezoeken van een boekhandel als ik ben. Ik moest mijn strooptocht dus rondom hun bezigheden proberen te plannen.

Virtuele wezens en handtassen
Mijn zoon wilde vooral virtuele wezens zoeken die door heel de wereld verspreid te vangen zijn en mijn man werd al snel fanatieker dan hij was. Mijn dochter wilde op koopjesjacht en zocht vooral naar schoenen en een handtas. Natuurlijk wilden we ook nog af en toe een strandwandeling maken en mooie plaatsen bezoeken. Ik moest strategisch te werk gaan om te zorgen dat we toch ook die plekken bezochten waar ik op jacht wilde. Ja, op jacht naar leuke, mooie, speciale, bijzondere, aparte boekhandels. Mijn strategie werd om mijn man in te fluisteren om eens te kijken of er mooie Pokémons te vinden waren in Brugge, of juist in Knokke-Heist. Misschien waren er wel mooie schoenwinkels in Wenduine of Oostende hield ik mijn dochter voor. Als we die wandeling naar Wenduine zouden maken dan was het toch geweldig slim om met de kusttram door te reizen naar Knokke? Al snel had ik ze enthousiast gemaakt en een dag Brugge, een dag Oostende, een dag Wenduine met mogelijk een uitbreiding naar Knokke Heist was een feit. Toch moesten we eerst De Haan zelf verkennen (en op zoek gaan naar boekhandels).

Tot mijn schrik maar ook plezier troffen we een boekhandel zo aan...
Omdat er vele strips uitgestald waren, hebben we deze winkel toch zeker bezocht. Een ietwat nukkige verkoper riep na tien minuten dat de boekhandel binnen een kwartier zou sluiten. Je begrijpt mijn paniek en de overdonderende stijging van de adrenaline die me opjaagde om met topsnelheid alle boekruggen te scannen. Met de getrainde blik van een professioneel speurder vlogen mijn ogen over de uitgestalde boeken. Ik was bijna op de helft van het rek toen de nukkige man aangaf dat ik nog drie minuten had. Hoe moest dat nu? Ik had nog geen enkel boek gevonden dat ik wilde hebben. Juist op dat moment, mijn oksels klotsend van het angstzweet dat ik iets zou missen, kreeg mijn geoefende blik te maken met een enorme vertraging in het lezen van de titels. Was het angst, paniek, misschien een zenuwtoeval? Ik sprak mezelf streng toe en dwong mezelf om rustig adem te halen. Ik deed opnieuw een poging om de resterende titels te onderscheiden, de auteursnamen te herkennen en zag toen pas dat ik bij de Duitse en Franse boektitels was aangekomen en die zijn aan mij niet besteed. Een zucht van verlichting ging door me heen, ik had dan wel geen enkel boek maar ik had ook geen boek over het hoofd gezien.

Niets! Verzuchte ik misschien nog een beetje opgelucht. NIETS? Riepen mijn man en kinderen in koor. Heel even dacht ik nog dat dit een uiting van opperste verbazing was over mijn lege handen (wat misschien ook deels zo was) tot dat ik hún handen in het vizier kreeg. Achter mijn rug hadden mijn man en zoon beiden een forse stapel strips gevangen en mijn dochter liep met een stapel tijdschriften en puzzelboekjes naar de kassa. Alleen ik moest zonder boeken de deur uit. Uiteindelijk hadden we zeker een mooie buit maar dit was in de verste verte niet de niet de mooiste boekhandel van de vakantie te noemen. Ik moest verder met mijn jacht.

Pokémons en schelpen
Mijn strooptocht ging een dag later verder: de wandeling naar Wenduine. We hadden fantastisch wandelweer uitgezocht en liepen in stevige pas over het heerlijke, met schelpen bedekte strand. Tenminste ik dacht dat we met stevige pas liepen. Ik was al bijna halverwege toen ik bemerkte dat ik alleen was. Mijn man en kinderen waren verworden tot kleine stipjes achter mij, vér achter mij, zeer ver achter mij. Zij hadden het strand van de Haan nog niet echt verlaten. Op de een of andere manier hadden zij minder haast om in Wenduine te geraken en waren zij in de ban van schelpen. Natuurlijk, schelpenjacht, dat doen we elk jaar maar toch zeker niet als ik nog een boekhandel wil bezoeken. Het duurde drie eeuwen en een kwartier voordat zij eindelijk zo ver waren om Wenduine te bereiken. Eenmaal in Wenduine kreeg ik hen nog altijd niet op het juiste spoor. De boulevard bleek vergeven van Pokémons. Nu ja, dat zeggen ze want controleren kon ik het niet. Die dingen zijn schier onzichtbaar. Hierdoor lukte het niet om op boekhandel-jacht te gaan en nog minder om Knokke-Heist te bezoeken. Terwijl de Pokémons zich opstapelden evenals als de schoenen en handtassen werd mijn jachtinstinct enorm aangewakkerd. Vanzelf ging ik het boekhandel-jagen steeds meer als een competitie zien. Ik moest en zou de mooiste boekhandel van deze vakantie vinden, bezoeken en fotograferen.

Brugge doet goed
Een dagje Brugge, een stad vol met bijzondere virtuele wezens, fijne schoenwinkels, heerlijke chocolade en macarons, een stad vol toeristische plekjes, maar vooral een stad met boekhandels, was mijn volgende doelwit. Ik voelde dat ik daar mijn slag kon slaan. Ondanks dat we vroeg vertrokken waren duurde het tot na het middaguur voor dat ik over de drempel van de standaardboekhandel kon binnenstappen. Een mooie winkel met veel literatuur maar in de verste verte niet wat een echte Bookstore Hunter zoekt. Daarvoor moest ik nog verder zoeken. Mijn jacht werd beloond met een met de topper van Brugge die ik vond op de markt. Boekhandel Reijghere, een echte aanrader om te bezoeken als je in Brugge bent. Een heerlijke onafhankelijke boekhandel met een prachtige collectie Nederlandstalige en buitenlandstalige literatuur en een mooie lamp die mijn dochter waardeerde vanwege het design, ik vanwege de quotes en handtekeningen van bekende schrijvers die in het design opgenomen waren. Dit was een goede kanshebber voor topboekhandel van de week.

Boekhandel spotten
Mogelijk is het net zoals bij verzamelaars en vogelspotters. Als je eenmaal in de ban bent van spotten dan is het niet zo dat het vinden van dat ene prachtexemplaar je neiging tot zoeken verminderd. Integendeel. Je moet door, je moet een nog mooier prachtexemplaar vinden, het kan altijd beter, de lokroep lokt! Na Brugge moest Oostende er aan geloven. Ik had het geluk dat ook de Pokémons lonkten voor man en zoon en mijn dochter nog altijd vond dat het maximale aantal aan te schaffen schoenen niet bereikt was. Oostende zou niet alleen een mooie boekhandel hebben maar ook Hotel de Parc, het hotel dat een ontmoetingsplek was voor Stefan Zweig en Joseph Roth, inclusief gedenkplaat van deze heren in het etablissement. Even dacht ik dat ik mijn dochter daar naar binnen moest lokken door middel van de onwaarschijnlijke mededeling dat men daar ook schoenen en handtassen verkocht maar ze liet zich, gekweld door dorst en honger, ook verleiden door een kop thee met een versnapering en was zelfs lichtelijk geïnteresseerd door de gedenkplaat. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ongehinderde uitzicht op de ober, een lookalike van een zeer jonge Johnny Depp, zij het getooid met een minder mooi gebit, ook hielp om haar mee naar binnen te tronen. We hebben genoten van een ouderwets kopje thee maar al snel na dat de thee ons voorgeschoteld werd begon ik haar weer op te jagen en liet haar de thee, die nog tongbrandend heet was, snel opdrinken want ik moest naar Corman.

De wandeling vanaf hotel du Parc was niet ver, toch wist iemand ons zo te verwarren tijdens het uitleggen van de weg erheen - ons kaartje van het centrum had maar vier straatnamen dus hielp ons niet verder - dat we de blaren aan de voeten hadden voordat we deze boekhandel bereikt hadden. Op dat moment wisten we nog niet dat deze boekhandel dit meer dan waard was.

Corman!
Nog voordat we binnen waren had ook mijn dochter in de gaten dat dit niet zomaar een prachtexemplaar was voor de verzameling. Dit was meer, dit was hemels, dit was het summum. Boeken opgestapeld van de vloer tot het plafond, gecomponeerd tot een amfitheater opgebouwd uit snoepgoed voor de boekenliefhebber. Tussen de vele, vele boeken hier en daar een trapje om ook de achterste en hoogste exemplaren te kunnen bereiken. Alles binnen handbereik, elk boek in het oog springend, een walhalla! Al snel zag ik dat hier alle titels lagen die op mijn NTL lijst stonden, evenals titels die op mijn al-gelezen-lijst voorkwamen, zelfs titels die op mijn nog-te-lezen lijst moesten gaan voorkomen. Boeken uit de perpetua reeks stonden keurig in het gelid mooi te wezen terwijl de LJ Veen reeks een plank hoger amechtig mijn aandacht stonden te trekken, waarbij de Colibri's een rek verderop een rondedansje deden om vooral niet over het hoofd te worden gezien. Ik wist niet waar eerst te kijken en keek dus lang en overal. Vertaald naast Nederlandstalig, fantasy naast non-fictie, graphic novels naast de gratis boekenkrant, ze hadden alles, ik kon kiezen wat ik wilde.

Natuurlijk wilde ik een boek van een Vlaamse schrijver nu ik in Oostende's wereldwonder was. Een slagerszoon met een brilletje, het prozadebuut van Tom Lanoye, dat moest het worden. Jammer, dat boek hadden ze nou net toevallig niet. Snel riep ik Woesten, het 'indringende debuut van Kris Van Steenberge'. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg om in deze boekhandel twee keer een boek te noemen dat ze juist niet hadden. Maar wacht eens, Malva van Hagar Peters won in 2016 de Vlaamse Fintro Literatuurprijs. Driemaal is scheepsrecht moet deze boekhandel gedacht hebben. Ik kocht Malva en kreeg een heel mooie kaft met het logo van Corman om het boek heen gedrapeerd. Nog voordat het boek geheel ingepakt was lag er ook een Colibri van Anne Gine Goemans, Glijvlucht, op de toonbank. Die Colibri's trekken al mijn aandacht sinds er op een Hebban-blog over geschreven werd. Nu zag ik ze daar in levende lijve staan en er moest minstens één Colibri mee. Tevergeefs heb ik mijn man proberen wijs te maken dat ik toch echt maar één boek kocht en daarnaast een huisdier aangeschaft had. "Platte, onbeweeglijke, rechthoekige blokken van papier zijn geen huisdieren" was zijn commentaar.

En de winnaar is...
Corman heeft gewonnen en is met vlag en wimpel geslaagd voor de titel meest heerlijke en bijzondere boekhandel van deze vakantie. Als je ooit in Oostende bent, ga dan thee drinken bij Hotel du Parc voor de gedenkplaat van Zweig en Roth maar zorg vooral dat je even een uurtje de tijd neemt om Corman te bezoeken, te bewonderen en te bezichtigen. Je zult er geen spijt van krijgen.
Ik weet nu wat ik elke volgende vakantie op mijn, nee ons programma zet. Vanaf nu zal ik telkens op zoek te gaan, nee op jacht te gaan, naar de mooiste, fijnste en meest speciale boekhandel van de streek. Bookstore-hunting is mijn nieuwe hype.

Met dank aan mijn dochter voor het maken van de foto's en dank aan Ine voor de zeer sprciale tip.

NB: Zagen jullie de gevel van het oude huis ingebouwd tussen de nieuwe appartementen op de fotocollage van Hotel du Parc? Dit pand ligt om de hoek bij Hotel du Parc en liet mij denken aan het boek Publieke werken van Thomas Rosenboom en daarom moest het op de foto. Lezers die dit boek kennen weten vast wel waarom.