Dat ik mijn challenge zou halen dit jaar, stond voor mij als een paal boven water. Ik had in juli al meer gelezen dan ooit en ik had mijn challenge verhoogd naar 45 boeken. Het boek dat mijn challenge zou vervolmaken, mijn nummer 45, moest speciaal zijn. Dat had ik deze zomer bedacht. Volgens mijn berekening zou ik in december ongeveer klaar zou zijn met mijn challenge. Dus rond dat tijdstip moest de klapper komen. Veel boeken zijn in de afgelopen maanden door mijn hoofd gegaan maar het was lange tijd niet helder welk boek dit zou zijn.

Hoe moest ik dit oplossen?

Hebban zou Hebban niet zijn als ze niet weer met een prachtige oplossing zouden komen voor mijn grote zoektocht naar het meest passende boek. Halverwege september werd het boek al aangekondigd voor een leesclub. Dat had te vroeg in het jaar kunnen zijn, ware het niet dat het om een heel bijzondere leesclub ging. Een feuilleton, waardoor het lezen van dit boek tien weken zou beslaan met een begin half oktober en een afsluiting in december. Mooier kon niet! Dit boek, Het achtste leven, voor Brilka, moest de kers op mijn Challenge taart worden.

.

Zou het wel passen?

Natuurlijk moest ik nog enkele boeken tussendoor (lees tegelijkertijd) lezen, maar ik kon beginnen met aftellen. Op dat moment was ik met een mooi boek bezig, Onheilig van Roos van Rijswijk, mijn nummer 37. Ook de leesclub met het tweede boek van Steve Toltz, Moeras, mijn nummer 38, ging bijna beginnen. Ook had ik me laten verleiden tot een tweede Challenge: Geen daden, maar woorden. Vier boeken lezen en recenseren, dit zou me met gemak tot nummer 42 kunnen brengen. Natuurlijk lees ik ook nog met het Klassieker-Genootschap dus de boeken van oktober en november moesten er ook nog bij. Manja, de vriendschap van vijf vrienden zou nummer 43 worden en De goede aarde van Pearl S. Buck was dan een mooie nummer 44. Op deze manier hoefde ik alleen nog maar Het Achtste Leven er uit te lezen en dan zou mijn challenge rond zijn.

.

Een kink in de kabel?

Tja, daar ging de schoen wringen, want ik zou ook nog met een subgroep van het genootschap een Harry Mulisch lezen; Hoogste tijd (45!). Daarnaast kwam er ook nog een fraaie leesclub voorbij; Een Mann van Rindert Kromhout (46!). Hierdoor zou de kers op mijn challenge taart een ander boek worden dan ik gepland had! Ik bedacht enkele strategieën.

* Het achtste leven sneller uit lezen! Dat was geen optie. Doordat het laatste deel van het feuilleton pas op 14 december verwacht werd, kon ik niet eerder beginnen met het laaste deel van dit boek.

* Moest ik minder boeken gaan lezen door minder vaak te lezen? Dat werkt niet bij mij. Als ik niets te doen heb, kan ik mijn brein alleen tot rust krijgen door te lezen. Ik moest dus door lezen.

* Kon ik tijd rekken door andere dingen te doen? Ik heb zeker wel geprobeerd om tijd te rekken door te schrijven voor onze blogspot Het achtste leven doet ons weven. Maar zou dit wel voldoende zijn?

De oplossing!

Een lichte paniek maakte zich van mij meester. Gelukkig kwam mijn werkgever in dit geval met een oplossing aan het einde van mijn challenge. De drukte op het werk nam door omstandigheden toe waardoor ik meer uren moest draaien. Dat ging ten koste van mijn leestijd. Dit bleek mijn redding, net op het nippertje. Twee boeken van de mini-challenge, Geen daden maar woorden, werden enkele weken uitgesteld. Daardoor is het me gelukt om Het achtste leven (voor Brilka) van Nino Haratischwilli, een familie epos van 1248 pagina's, tot kers te maken.

.

Op donderdagavond, 15 december 2016, om 23.56 uur las ik de laatste zin van dit prachtige en speciale boek waardoor ik mijn Reading Challenge 2016 voltooide!

Het is me gelukt! Gelukt! Gelukt!